Κάποτε η πίστα ήταν χώρος απώλειας ελέγχου. Σήμερα είναι χώρος αυτοπαρατήρησης, metrics και stories. Κι όμως, όσο κι αν το underground το κηδέψαμε πρόωρα, υπάρχει ακόμα μια ενοχλητική αλήθεια που δεν χωρά σε κανένα feed: τα σώματα θυμούνται.
Οι Pindos Atletico στο "URSA MAJOR" κάνουν το πιο αποφασιστικό τους βήμα μέχρι σήμερα, παντρεύοντας trap, hip hop και παραδοσιακή μουσική σε έναν δίσκο που ορίζει το επόμενο κύμα της ελληνικής σκηνής.
Το Decibel Rebel Festival επιστρέφει για τέταρτη φορά στην Καβάλα και επιβεβαιώνει πως έχει πλέον καθιερωθεί ως ένας από τους πιο συνεπείς και ουσιαστικούς underground metal θεσμούς της Βόρειας...
Tην Κυριακή 28 Δεκεμβρίου ο Φωνητικός Κύκλος και το σύνολο Polyphony Melissa που δημιούργησε και συντονίζει η Αγγελική Τουμπανάκη συναντούν την Ομάδα Γκαϊντατζίδων του Γιώργου Μακρή στη Δημοτική Αγορά...
Η Αθήνα κινείται γρήγορα τις γιορτές και το tap2ride είναι ήδη μέρος της καθημερινότητας, ένας εύκολος τρόπος μετακίνησης στα μέσα αρμοδιότητας ΟΑΣΑ με τραπεζική κάρτα.
Ένα ακυκλοφόρητο χριστουγεννιάτικο τραγούδι των Queen, που «κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ», πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα, σύμφωνα με τον κιθαρίστα Brian May.
Η εμφάνιση των Deafheaven στο Κύτταρο ήταν από εκείνες τις στιγμές όπου το σώμα θυμάται ότι είναι θνητό και το κοινό γίνεται μια ενιαία μάζα φωτός και οργής. Ένα εκκωφαντικό, καθαρτικό ξήλωμα των βεβαιοτήτων μας, με blast beats που έμοιαζαν να δοκιμάζουν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής.
Στην πιο ατμοσφαιρική εμφάνιση του φθινοπώρου, ο 82χρονος πατέρας της Ethio-Jazz και η οκταμελής μπάντα του μετέτρεψαν το CT Theater σε τελετή ρυθμού, σεβασμού και απόλυτης μουσικής αφοσίωσης, αποδεικνύοντας ότι το "Farewell Tour" μοιάζει περισσότερο με υπόσχεση συνέχειας παρά με αποχαιρετισμό.
Τον Bob Mould απολαύσαμε την Παρασκευή το βράδυ στο Gazarte κεφάτο και ευγενή με μια κιθάρα που μόνο κόμπο δεν έδεσε, σε μια σκηνή μόνο του, να κρατά απνευστί ένα σετ 20 και βάλε κομματιών με punk, indie και rock 'n' roll καταβολές από τις τρεις περιόδους της ζωής του (Hüsker Dü, Sugar και solo).
Οι Pindos Atletico στο "URSA MAJOR" κάνουν το πιο αποφασιστικό τους βήμα μέχρι σήμερα, παντρεύοντας trap, hip hop και παραδοσιακή μουσική σε έναν δίσκο που ορίζει το επόμενο κύμα της ελληνικής σκηνής.
Το "The Bitter Cup" των Hotel Lux είναι ένα ωμό και ειλικρινές post-punk άλμπουμ που καταγράφει τη σύγχρονη βρετανική πραγματικότητα μέσα από συλλογική μνήμη, κοινωνική ένταση και pub-rock ενέργεια.
Το "Spíra", το νέο άλμπουμ της Ólöf Arnalds, είναι μια λιτή αλλά βαθιά συγκινητική folk κυκλοφορία που εξερευνά μνήμη, οικογένεια και πίστη μέσα από την ισλανδική γλώσσα.
Χωρίς intro και χωρίς φίλτρα, το ντεμπούτο "Station On The Hill" των Computer σε πετάει στον θόρυβο της σύγχρονης ζωής πριν προλάβεις να κάνεις scroll.
Η Ακαδημία ανακοίνωσε τις επίσημες shortlists σε 12 κατηγορίες για τα Oscars 2026, αποκαλύπτοντας τις ταινίες που θεωρούνται φαβορί για τα βραβεία Όσκαρ και δίνοντας μια σαφή εικόνα για την πορεία της φετινής οσκαρικής κούρσας πριν από την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων.
Η Jennifer Lawrence και ο Josh Hutcherson επιστρέφουν στο σύμπαν του The Hunger Games, σε ένα νέο πρίκουελ που έχει ήδη τραβήξει το παγκόσμιο ενδιαφέρον και αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο του 2026.
Κάποτε η πίστα ήταν χώρος απώλειας ελέγχου. Σήμερα είναι χώρος αυτοπαρατήρησης, metrics και stories. Κι όμως, όσο κι αν το underground το κηδέψαμε πρόωρα, υπάρχει ακόμα μια ενοχλητική αλήθεια που δεν χωρά σε κανένα feed: τα σώματα θυμούνται.
Με αφορμή τα 80 χρόνια από τη γέννηση του Lemmy Kilmister, το Avopolis παρουσιάζει ένα ειδικό αφιέρωμα στη διαχρονική συνεισφορά των Motörhead στο rock 'n' roll και στις ακραίες μορφές της κιθαριστικής μουσικής.
Κάθε χρονιά αφήνει πίσω της δίσκους που ξεχωρίζουν, διχάζουν και τελικά «αντέχουν». Στο Avopolis συγκεντρώσαμε τις προσωπικές "δεκάδες" των συνεργατών μας, χωρίς κανόνες. Μόνο με το πάθος που μας δένει με τη μουσική. Αυτά είναι η λίστα με τα 10 καλύτερα ambient άλμπουμ που σημάδεψαν το 2025 για τον Γιάννη Παπαϊωάννου.
Οι Bokavoy μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ, ένα soundtrack χωρίς ταινία, γεννημένο από αϋπνία, αστική θολούρα και τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο οικείο και το αφηρημένο.
Ένα σπάνιο ελληνικό jazz κόσμημα του 1966, με τη μουσική του Μίμη Πλέσσα να θυμίζει πως κάποια τραγούδια γράφτηκαν για όσα ζήσαμε ή απλώς τολμήσαμε να φανταστούμε.
