Ένα soundtrack για την εποχή του κατασκοπευτικού καπιταλισμού από εκεί που δεν το περιμένεις – ή μάλλον ακριβώς από εκεί που θα έπρεπε να το περιμένουμε.

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για «τα παιδιά των Velvets» The Feelies και την επανέκδοση του τρίτου album τους με τον τίτλο Only Life από το 1988.

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τo tribute των Waterboys στον μεγάλο ριζοσπάστη και περιθωριακό του αμερικανικού κινηματογράφου.

Folk από τον Ωκεανό, country από το Νάσβιλ. Ο Θανάσης Μήνας γράφει για το «χαμένο» album Oceanside Countryside του Neil Young που ηχογραφήθηκε το 1977 και κυκλοφορεί για πρώτη φορά.

Με οδηγό μια «φωτεινή art rock εντεχνίλα» οι BC,NR μας παρουσιάζουν άλλο ένα δείγμα από «Τα Προσεχώς», που θέλγει μα ταυτόχρονα φλυαρεί.

Ένας δημιουργικός αυτοσχεδιασμός, με μουσικούς που απάρτιζαν την backing μπάντα της περιοδείας της, οδηγήσε σε ένα άλμπουμ-αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας, που δικαιώνει την καλλιτεχνική αυτή απόφαση απόλυτα.

Αχνιστό ψωμάκι για τους soul θιασώτες, μα και μουσική έκπληξη για indie αγόρια και κορίτσια.

Ένας δίσκος αυθεντικός και καλοστεκούμενος, που θα ικανοποιήσει τους fans και θα τονώσει μια δισκογραφία η οποία είχε χάσει το momentum της.

Η Καναδή τραγουδοποιός Tamara Lindeman, που εξελίσσεται εντυπωσιακά από δίσκο σε δίσκο, εδώ δένει το αέρινο φαλτσέτο της με φλάουτο, πιάνο, σαξοφωνο και synths.

Όπου ο pop star σκοτώνει τον pop star αλλά η pop μπορεί να σωθεί.

Οι Καναδοί έπαιξαν όχι απλώς safe, αλλά συντηρητικά.

Το ντεμπούτο της μεγαλωμένης στο Hackney Τζαμαϊκανής είναι μια κλειστή και αργόσυρτη μισάωρη rap νουβέλα που μαρτυρά προσωπικότητα και ενδείκνυται για πολλαπλές ακροάσεις.

Ακόμα ένα highlight στη δισκογραφία των βετεράνων της post-rock από τη Γλασκώβη.

Tο Brat μόλις βρήκε τον σοφιστικέ ανταγωνιστή του.

O Αμερικανός τρομπετίστας Ambrose Akinmusire ανατρέχει στον Julius Eastman ως όχημα και φτιάχνει έναν δίσκο απαλλαγμένο από τις επιταγές των genres.

Ο άνθρωπος που έκανε την "musica urbana" παγκόσμιο φαινόμενο γίνεται «πρέσβης» του Πουέρτο Ρίκο και παραδίδει ένα έργο ζωής, συνδυάζοντας την τέχνη με τον ακτιβισμό.

Τα κορίτσια από το Brighton έχουν κάποια πράγματα να πουν - μόνο μην τις αποκαλέσετε «φεμινιστικό γυναικείο punk γκρουπ».

Το μυστηριώδες βρετανικό soul σχήμα εδώ μοιάζει να κρατά απλά επαφή με τους πιστούς του, πριν επιστρέψει στα επίπεδα έμπνευσης και έντασης στα οποία μας είχε συνηθίσει.

Είκοσι χρόνια αργότερα, οι Franz Ferdinand δεν έχουν ακόμα αποφασίσει αν εμπνέονται περισσότερο από τους Kinks, τους Supergrass ή από τους Mungo Jerry. Ενώστε τις κουκίδες και έχετε το τρίγωνο που τους περικλείει.

Ένα jazz κομψοτέχνημα που τοποθετεί δικαίως τον (data manager, στην «άλλη» του ζωή) Tomin Perea-Chamberlee στις λίστες με τα καλύτερα του 2024 και τα "ones to watch" για το 2025.