Λίγο ακόμα indie ή το «συμπαθές τίποτα»; Η ζυγαριά γέρνει προς το δεύτερο στο νέο δίσκο του σχήματος της Elizabeth Powell.

Ή πως να φτιάξεις ένα μείγμα που καταλύει κάθε έννοια οριοθετήσεων στο rock και που σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποιο μέρος βρίσκεσαι -τόσο στο δίσκο, όσο και στην πραγματικότητα.

Ο πρώτος δίσκος της Julianna Barwick για τη Ninja Tune μοιάζει με μια οικεία ευχάριστη έκπληξη.

Η ενέργεια των αδελφών Lawrence είναι αρκετή για να τη  θυμόμαστε και μετά το καλοκαίρι ή έχει ημερομηνία λήξης;

Ο δεύτερος σόλο δίσκος του frontman των Manic Street Preachers περιτριγυρίζει την ποίηση κι όμως, δεν έχει τίποτα ποιητικό.

Ένα ακόμη ταπεινό λιθαράκι στην υποτιμημένη, ήσυχη τέχνη που υπηρετεί ο Bill Callahan.

(Πώς) κερδίζεις το στοίχημα όταν ρεμιξάρεις έναν από τους πιο δυνατούς pop δίσκους της χρονιάς;

Ο παραγωγός αποφάσισε να κάνει μουσική όσα ζωγράφισε στο χαρτί, παραδίδοντας άλλον ένα αξιόλογο δίσκο.

O δεύτερος δίσκος των Ιρλανδών δείχνει σημάδια εξέλιξης και ωρίμανσης, έχει ερωτήματα και διψάει για απαντήσεις.

«Παίχτε ποπ» για μέταλ ακροατήρια.

99 μουσικοί παραδίδουν ηχητικό υλικό αυστηρά στα 99 bpm σε 44 tracks και έναν μεγαλεπήβολο 3ωρο δίσκο.

Οι Killers ξεχύνονται και πάλι ελεύθεροι στα αγαπημένα τους εδάφη για να ξανασυναντήσουν τους εικοσιπεντάχρονους εαυτούς τους.

Τα τραγούδια του All Mirrors δοκιμάζονται εδώ στην απογυμνωμένη εκδοχή τους και κερδίζουν με την αφοπλιστική εκφραστική τους αμεσότητα.

Ένας συνδυασμός κλασικού και σύγχρονου που σε κερδίζει πάνω στην εναλλαγή της μινιμαλιστικής αρμονικής λογικής με πλούσια ορχηστρικά μέρη.

Ένα άλμπουμ που λειτουργεί ως ένα άθροισμα όλων όσων έχει προσφέρει στο αμερικάνικο indie αφήγημα όλα αυτά τα χρόνια η μπάντα του Conor Oberst.

Μετά από οκτώ χρόνια, η μπάντα επιστρέφει με ένα λεπτό σαρκασμό διαρκείας που ισορροπεί μεταξύ όλων των dark ιδιωμάτων.