Ο πρώτος δίσκος του post Brexit punk που εγκαινιάζει το αληθινό «μετά» της κατάστασης, από μια μπάντα που δανείζεται στοιχεία αλλά, για την ώρα, δεν έχει συνθέσει τον δικό της χαρακτήρα.

Ή αλλιώς, λίγο May Our Chambers Be Full ακόμα.

Indie pop με pop punk γωνίες από (και για) κορίτσια που περνάνε το χρόνο τους στην εναλλακτικά cool δισκοθήκη τους, την ονειροπόληση κάτω από τις κρεμασμένες σε πίνακα με φελλό φωτογραφίες τους, το infinite scrolling στο Instagram και το ανάμεσά τους.

Ένας δίσκος που θα 'θελε να 'χει τη δύναμη ενός τούβλου που σπάει τζαμαρία, αλλά ακούγεται συχνότερα από όσο υπολόγιζε σαν ένα ακόμα απηυδισμένο status update -με ή χωρίς hashtags.

To «όχι-ακριβώς-post-punk» των Σουηδών αδιαφορεί ολόψυχα να πάρει σοβαρά τον εαυτό του. Είναι μια μουσική πλασμένη από επιδόματα, που σε κουνάει, ούσα ταυτόχρονα χιουμοριστική και βαθιά προσωπική.

Ο νότες του Howard Shore συντροφεύουν πρωτόγνωρα την τραγική κινηματογραφική αποτύπωση του θανάτου ενός νεογνού.

Η remix εκδοχή του περσινού δίσκου της Grimes σχεδόν εκμηδενίζει την pop δομή για να κατέβει στην techno αρένα.

Λίγος ρετροφουτουρισμός ακόμα που «κερνάει» δοκιμασμένα electro κόλπα και 80s cult synth μοτίβα.

Μουσική που καταφέρνει να συλλάβει το μοτίβο της ακινησίας και να το μετατρέψει στις διεσταλμένες νότες μια αργής ambient κίνησης.

Ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των τελευταίων ετών, από το project του Naas Alcameth. Αλλά και ένα άλμπουμ που ίσως δεν χρειάζεται να προωθηθεί για λόγους που ξεπερνούν τη μουσική.

Ο βρετανός παραγωγός επιστρέφει με ένα άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα που ζητάει απεγνωσμένα μια ισάξια μεγάλη εικόνα για να αναδειχθεί όπως του αρμόζει.

Στο ντεμπούτο της Κολομβιανής, η electro σωματικότητα και η πολιτική ηχηρότητα είναι μια γροθιά, αλλά όχι τόσο σφιχτή ώστε να αποφευχθεί η ηχητική κοινοτοπία.

Στο τρίτο μέρος της άτυπης τριλογίας του, ο sir Paul McCartney απλώνει μελωδικές ιδέες και δεν επιτρέπει στις φυσικές ρυτίδες του να φανούν στα ολόφρεσκα τραγούδια.

Η δεύτερη δουλειά του supergroup, μας βοηθάει να  ανακαλύψουμε και πάλι τα μέλη αυτού του "heavy metal Avengers ensemble".

Ο Nick Cave μπαίνει μόνος του στο Alexandra Palace και αφήνει τον ποιητικό λόγο να κυριαρχήσει και τις λιτές μελωδίες του πιάνου να ακολουθήσουν.

Στην τρίτη τους δουλειά, οι Αυστραλοί προσπαθούν να συνοψίσουν τη βιοποικιλότητα της pop μουσικής ιστορίας που μας έφερε ως εδώ -και μπορεί να μας πάει ως τα αστέρια.