Στις 14 Νοεμβρίου του 1995 κυκλοφορεί το "Slaughter of the Soul" των At the Gates. O Δημήτρης Τσούπρος 30 χρόνια μετά παρουσιάζει ένα εκτενές αφιέρωμα στον δίσκο που όρισε τον ήχο του Gothenburg και έγινε το blueprint για το μοντέρνο metal. 

Στο νέο της άλμπουμ, η Charlotte De Witte αφήνει πίσω κάθε προσποίηση «ευκολίας» και βουτάει μετωπικά στο σκληρό, αμείλικτο μέλλον της techno.

O Θανάσης Μήνας γράφει για το δεύτερο άλμπουμ της πολυτάλαντης, βραβευμένης με Γκράμι, Μεξικανής τραγουδοποιού.

Ο Alchemist αποδομεί, οι ELUCID και billy woods χτίζουν, κι εσύ απλώς προσπαθείς να προλάβεις τις ρίμες πριν σε καταπιούν.

Στην εποχή του μεταφασισμού της διακυβέρνησης Ντόναλντ Τραμπ και του ICE, η μεγάλη Mavis Staples ξαναπαίρνει πάνω της το τραγούδι διαμαρτυρίας στο νέο της άλμπουμ.

Το "LUX" της Rosalía δεν είναι ούτε επιστροφή στις ρίζες ούτε άλμα στο μέλλον. Είναι η στιγμή που η pop κοιτάζει τον καθρέφτη της κλασικής μουσικής και δεν τρομάζει.

Στο "Night CRIÚ", η Hilary Woods ξαναβρίσκει τη φωνή της ανάμεσα σε χορωδίες παιδιών, πνευστά που αναπνέουν σαν φαντάσματα και ένα φως που τρεμοπαίζει μέσα απ’ το σκοτάδι, και φτιάχνει έναν ηχητικό κόσμο εύθραυστο, όπου η ανθρωπιά ακούγεται ξανά σαν ανάσα πριν το ξημέρωμα.

Ο Θανάσης Μήνας ξαναβάζει στο πλατό, τριάντα χρόνια μετά, ένα κλασικό νουάρ άλμπουμ της δεκαετίας του ’90.

Κάθε μήνα ο Δημήτρης Τσούπρος επιλέγει και μας παρουσιάζει τους τρεις δίσκους που ξεχώρισε από το ευρύ φάσμα του ακραίου metal. Εδώ ο απολογισμός του Οκτωβρίου.

Μια δισκάρα που σε αρπάζει από τον λαιμό και σε ρίχνει σε έναν κόσμο όπου το post-punk στάζει αίμα και το techno αναπνέει οξυγόνο απ’ τα ερείπια. Είναι η στιγμή που ο ήχος ξαναγίνεται σώμα, κραυγή, προσευχή, κι ένας από τους πιο γ#μάτους, πιο ζωντανούς, πιο αληθινούς δίσκους της χρονιάς.

Η λονδρέζικη μπάντα με το ευφάνταστο όνομα επιστρέφει μέσα από τη φωτιά στο δεύτερο άλμπουμ της, "From the Pyre". 

Κάποτε οι Ghost ήταν το μεγαλύτερο μυστήριο της metal σκηνής, σήμερα είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Με το Skeletá, ο Tobias Forge αφήνει για λίγο τις αρένες και στρέφεται προς τα μέσα, γράφοντας το πιο προσωπικό, κουρασμένο (και ίσως πιο ανθρώπινο) άλμπουμ της καριέρας του.

Το "Inner Day" του Jim White είναι ένα καθηλωτικό σόλο άλμπουμ κρουστών: 13 κομμάτια σε 44 λεπτά που αποκαλύπτουν νέες εκφραστικές δυνατότητες, με πειραματικό ήχο, υπνωτικές ατμόσφαιρες και ρυθμούς που ξεπηδούν από τα βάθη του υποσυνείδητου. Ένα από τα πιο τολμηρά και ξεχωριστά jazz/drums releases της χρονιάς.

Ο Θανάσης Μήνας περιπλανάται στις δαιδαλώδεις πλευρές της νέας δουλειάς του αρχηγού των Wilco.  

Ο Greg Jamie δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό άλμπουμ που ενώνει την americana με το όνειρο, την αναλογική φθορά με την πνευματική γαλήνη, ένα folk ταξίδι γεμάτο φως, σιωπή και μυστήριο.

Από το ψυχεδελικό όνειρο στο rave ξύπνημα: Το "Deadbeat" είναι το νέο πρόσωπο του Kevin "Tame Impala" Parker.

Ο Θανάσης Μήνας χαιρετίζει την επιστροφή της alt-country-rock τραγουδοποιού.

Μια περίπου αντικειμενική κριτική για ένα σουηδικό death metal LP που θυμίζει πολύ… υβρίδιο αμερικάνικης και σουηδικής σκηνής.

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για το "We Insist 2025!": Η ντράμερ Terri Lyne Carrington και η τραγουδίστρια Christie Dashiell επισκέπτονται εκ νέου ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της jazz της εποχής του Black Power.

Περί παρηγορητικών βεβαιοτήτων.