Οι πατρινές κιθάρες τραγουδάνε ακόμα.

Art pop για την ελίτ.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου περπατάει την Αθήνα αλλιώς, μέσα από έναν σπιτικό αστικό ηλεκτρονικό ήχο.

Οι Turtles στον Πλανήτη Άφτερλωβ και η Madonna με τα Παδιά του Glam συναντώνται στις 9 κινηματογραφικές συνθέσεις της Melentini.

Στο ντεμπούτο τους, οι Katrame έφτιαξαν τον μέσο DIY δίσκο της γενιάς τους, για τα παιδιά που αγαπούν τις dark σκηνές της πόλης.

Ένας δίσκος που χρειαζόταν η εγχώρια electronica.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός γράφει τραγούδια με σοβαρό ανάστημα, μακριά από τυπικούς νεοπαραδοσιακούς μουσάτους. 

Με έναν απροσδιόριστο τρόπο τα τραγούδια αυτά μας συνδέουν με τον Άσιμο, τον Σαββόπουλο, τον Τζιμάκο, τον Σιδηρόπουλο, το ελληνοποιημένο "γκαραζοροκεντρόλ", τις μπουάτ της Πλάκας.

Στο ντεμπούτο τους, οι Μινέρβα αποδεικνύουν ότι έχουν κάτι παραπάνω να πουν από την μέση εγχώρια σερφογκαραζοπάνκ (sic) μπάντα.

Από το Χιλιομόδι Κορινθίας στο Σιάτλ, 10 + 1 τραγούδια δρόμος.

Ένας δίσκος γεμάτος διακριτικούς υπαινιγμούς, αυτοσχεδιασμούς, και στοιχεία από την jazz και την ελληνική παράδοση.

Το νέο EP του Μιχάλη Δέλτα είναι το σφηνάκι τονωτικής αστικής electronica που χρειαζόμασταν.

Στην τρίτη του δουλειά, το νεοψυχεδελικό τρίο από την Θεσσαλονίκη, δίνει έναν δίσκο-εγγύηση για τους λάτρεις του είδους. 

Τo Ορμένιον είναι η περιοχή που συναντιέται η Ελλάδα με την Τουρκία και την Βουλγαρία. Αλλά και ο δίσκος στον οποίο η Εβρίτικη Ζυγιά κοιτάζει το θρακιώτικο παρελθόν με σεβασμό, χωρίς να ντρέπεται να το φέρει στο παρόν. 

Πίσω από την πόρτα, το αθηναϊκό τρίο σας ξεναγεί σε ένα world café γοητευτικών μουσικών αισθήσεων και παραισθήσεων.

Μπορεί να τους πήρε καιρό, όμως το ντεμπούτο της παρέας από την  Ανάκασα των εξωτικών Αγίων Αναργύρων, είναι εδώ. Τι ψάρια πιάνει;