Ο Χαράλαμπος Κουρτάρας παίρνει με τη νέα του μπάντα το πλοίο για το yacht rock αρχιπέλαγος και κερδίζει εντυπώσεις σε ένα διεθνές πλέον τεραίν, αντανακλώντας ωραία τα σόλο χρόνια του Michael McDonald, τους Steely Dan και τους Beach Boys του Holland...

Παρά τις εδώ κι εκεί σκιές, η πανηγυρική τους διάθεση αβαντάρει τη δράση, τη συνέργεια και την ανοχή, τιμώντας τη μακρά παράδοση αυτού του τόπου να αναζητά το φως μέσα στην τραγωδία –και να το βρίσκει...

Παρά τη δημοφιλία του στο νεαρότερο χιπ χοπ ακροατήριο και κάποιες όντως αξιόλογες εκφραστικές δυνάμεις, κυριαρχεί μια άγουρη αντιμετώπιση σε λέξεις, νοήματα και ραπάρισμα, η οποία αφήνει το άλμπουμ σε άβολο μεταίχμιο...

Αν και υπάρχουν σημεία που δείχνουν να φτιάχτηκαν με μπούσουλα τον Βραχνό Προφήτη και την Αγρύπνια, πείθει ότι δεν είναι «μία ακόμα» τραγουδοποιός: δοκιμάζει, αμφιβάλλει, αναρωτιέται...

Υπάρχει «κάτι», ικανό να σε λικνίσει ενώ γαργαλάει το φαντασιακό για τις παρυφές μιας διάτρητης νεοελληνικής νομιμότητας. Όμως οι καλλιτεχνικές αποστάσεις με το «κανονικό» χιπ χοπ παραμένουν μεγάλες, ενώ μια αίσθηση γελοίου καραδοκεί διαρκώς στη γωνία...

14 χρόνια μετά, επιστρέφουν με ένα στιβαρό άλμπουμ αφιερωμένο στην 7η κάρτα της μεγάλης Αρκάνα του Ταρώ, ακολουθώντας occult μονοπάτια με έντονο το άρωμα του σκανδιναβικού black metal...

Λείπει από τον δίσκο το στοιχείο εκείνο που θα έδινε βήμα στο απροσδόκητο, όμως η πειθαρχημένη και μετρημένη του τζαζ διαθέτει σημεία όπου σαφώς κερδίζει τα στοιχήματα τα οποία βάζει...

Πειραματίζονται με τον στίχο τους ξανοιγόμενοι στα αγγλικά, σε απόπειρες που δεν αποδεικνύονται ιδιαίτερα δυνατές, μα συγχωρούνται χάρη στο ευχάριστο πάντρεμα βαθιάς Καραϊβικής και γαλάζιου Αιγαίου που διακρίνει τον δίσκο...

14 Έλληνες καλλιτέχνες από τη Νατάσσα Μποφίλιου ως τον Τζίμη Πολιούδη αναμετρήθηκαν με 14 διεθνείς επιτυχίες από τα 1990s, σε ένα εγχείρημα που ήθελε λίγη ακόμα φαντασία, αλλά δεν παύει να είναι διασκεδαστικό...

Ο ήχος της πρόσκρουσης του post-kraut με τον ελληνικό στίχο, σε ένα ντεμπούτο με καλοκεντημένο, θορυβώδες ροκ κράμα, το οποίο φλερτάρει με πολλές ταμπέλες, όμως δεν δείχνει τελικά να ησυχάζει κάτω από καμία...

Το αρχετυπικό krautrock των Can συναντά το καθαρόαιμο punk, το anadolu rock των Altin Gün και τον (απαιτητικό) ελληνικό στίχο, σε ένα τολμηρό στοίχημα, που όμως κερδίζεται...

Υπάρχουν ευδιάκριτες αστοχίες στις πρώτες του ελληνόφωνες δημιουργίες, πάντως ο Ναουσιώτης τραγουδοποιός πετυχαίνει ένα άρωμα «απόδημου Ελληνισμού», που δεν είναι το ακριβώς αναμενόμενο...

Ένα τζαζ τρίο συνομιλεί με μια λύρα και με το μεσογειακό της πολιτισμικό φορτίο, αναζητώντας (και ενίοτε βρίσκοντας) την παράξενη συνθήκη στην οποία η γείωση συνυπάρχει με τον μετεωρισμό...

Μπορεί η ποπ του να μην είναι ρηξικέλευθη ούτε ριψοκίνδυνη σε ό,τι αφορά τα ήδη κατακτημένα, παρουσιάζεται όμως απόλυτα συμπαγής, εμπνευσμένη και εμπνευστική...

Electro pop που φροντίζει να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στην οπτιμιστική διάθεση και στο γκροτέσκο, επιβεβαιώνοντας όσους πιστεύουμε στη συνέχεια και στην εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού...

Δίσκος ουσίας, με ερμηνείες ικανές να φωτίσουν τον κόσμο των επιλεγμένων ποιημάτων (Νένα Βενετσάνου, Αλκίνοος Ιωαννίδης κ.ά.) και με υποδειγματική μελοποίηση, που τα μετατρέπει επιτυχώς σε τραγούδια...