Ένα σπάνιο ελληνικό jazz κόσμημα του 1966, με τη μουσική του Μίμη Πλέσσα να θυμίζει πως κάποια τραγούδια γράφτηκαν για όσα ζήσαμε ή απλώς τολμήσαμε να φανταστούμε.

Καθώς η Αθήνα συνεχίζει να ξεχνά τι θα πει χειμώνας, ένα καλοκαιρινό LP του 1972 έρχεται από το πουθενά να μας θυμίσει μια άλλη εποχή της ελληνικής δισκογραφίας: μυστήρια, σπάνια, και γεμάτη από τη μαγεία μιας folk-bossa nova που άνθισε κόντρα σε κάθε λογική.

Tο "Sei Note In Logica" του Roberto Cacciapaglia παραμένει ένας από τους πιο απόκοσμους αλλά βαθιά ανθρώπινους δίσκους που μπορείς να ακούσεις.

Στη διακοσιοστή στήλη του Diggin, ο δίσκος που αναδύεται δεν είναι κάποια «ασφαλής» επιλογή, αλλά μια ξεχασμένη λάμψη από την ελληνική δισκογραφία: Η "Μαρία" του Νίκου Σκέμπρη.

Κρυμμένος θησαυρός των 70s: ο μοναδικός δίσκος του Πάνου Κόκκινου στην Pan Vox φλέγεται από τζαζ, ποπ και μια βροντερή φωνή που δεν σηκώνει αντίρρηση.

Μια spiritual-bossa αποκάλυψη, εκεί όπου το gospel αγγίζει τη jazz κι όλα γίνονται φως.

Ένα ξεχασμένο άλμπουμ από την πορτοκαλί ετικέτα της Minos, το "Friends" των New Energy, επιστρέφει σαν ηλιοφάνεια μέσα στη μουντάδα: pop, disco, synth rock και ένα άρωμα που μοιάζει απίστευτο για ελληνική κυκλοφορία.

Από το "Νύχτωσε Χωρίς Φεγγάρι" μέχρι μια σπάνια ελληνική εκτέλεση του "Sometimes I Feel Like a Motherless Child", η "Απανεμιά" της Μαίρης Δαλάκου είναι ένα ταξίδι σε μια εποχή, σε μια μπουάτ που έγινε θρύλος, σε έναν ήχο εξωτικό κι ερωτικό που παραμένει αναπάντεχα ζωντανός.

Από την τσιμεντούπολη της επιστροφής ως την Ιαπωνία του ’73, ο Itsuroh Shimoda μάς θυμίζει ότι κάθε τέλος εποχής είναι κι ένα τραγούδι.

Μέσα στη ζέστη του Αυγούστου, ένας δίσκος του 1976 ξαναβγαίνει στο φως για να μας θυμίσει πώς οι πολιτισμοί, όταν μπλέκονται αληθινά κι όχι επιφανειακά, γεννούν αριστουργήματα.