Κάθε λίγο και λιγάκι μιά γενιά κινδυνεύει ή καταστρέφεται από τα τραγούδια που ακούει. Ο συναγερμός είναι πάντα λάθος, αυτό δεν έγινε ποτέ. Με τόσο heavy metal τριγύρω θα 'πρεπε να 'χουμε πήξει στους σατανιστές.

Το θέμα (αν υπάρχει) που πρόσφατα προέκυψε με το τραπ (γενικότερα) και τον Mad Clip είναι απλώς αισθητικό. Όπως ήταν παλιότερα με τα μπουζούκια, τα οποία το τραπ -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- διαδέχονται. Η γενιές του Χρηστάκη, του Φλωρινιώτη, του ΛεΠα, του Καρβέλα και της Άντζι Σαμίου φρικάρουν τώρα με το τραπ. Σιγά ρε παιδιά...