Ένα ep-που-όμως-είναι-lp και αναζωογονεί απολαυστικά το βρες-κι-εσύ-την-άκρη-ποιο-κύμα emo.

 Ήρθε η ώρα το σχήμα της Taylor Momsen να λάμψει για τους σωστούς λόγους.

Ένας από τους δίσκους της χρονιάς μας προτρέπει στο "Do everything, feel nothing". Οι Λονδρέζοι προσπαθούν για το πρώτο κι αφήνουν στη διακριτική σας ευχέρεια το δεύτερο.

Η Γαλλίδα γράφει ένα ώριμο κεφάλαιο στην καριέρα της, θρηνώντας τον χαμό της κόρης της στα αγγλικά.

Πέρα από την κοιλάδα με τις indie κούκλες, όλα ακούγονται γνώριμα σε παστέλ αποχρώσεις.

 Ακόμα και τα αεικίνητα party animals μπορεί να υποκύψουν στο cocooning διαρκείας.

H Jenny Hval παραχωρεί πρόθυμα τον έλεγχο στο απελευθερωμένο alter ego της, σε ένα χορευτικό δίσκο που ακούγεται σαν το Big Bang και την Αποκάλυψη ταυτόχρονα.

Ο ταλαντούχος dance παραγωγός αποδεικνύει πως η διαδρομή Λος Άντζελες–Νέα Υόρκη είναι ένα drum beat δρόμος.

Πίσω από τη Θύρα των ΜΑΣ βρίσκεται το χιούμορ, ο πειραματισμός και η ανάγκη για εξερεύνηση.

 Ήταν μια φορά σε ένα δωμάτιο ένας σαξοφωνίστας, ένας νευροεπιστήμονας και μια συμφωνική ορχήστρα. Και τα υπόλοιπα, είναι ιστορία...

Ο Γιώργος Καρανικόλας κυκλοφορεί με τη μπάντα του έναν δίσκο που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο το "It's only rock 'n' roll but I like it".

O Γιάννης Βεσλεμές αφήνει πίσω του το(ν) Felizol, για να παραδώσει ένα σκοτεινό EP.

Το ντεμπούτο της neo-soul τραγουδίστριας δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, αλλά όχι και κάτι που μπορείς να προσπεράσεις.

Η Tamara Hope κλείνει το μάτι στο indie κοινό με συμπαγείς συνθέσεις και ιστορίες με βάθος, που νοηματοδοτούν τις επανειλημμένες ακροάσεις.

Η μελαγχολική βασίλισσα της Καλιφόρνια πατάει γκάζι για τις μεσοδυτικές πολιτείες, για να σφυρίξει την παράταση του Norman Fucking Rockwell!. Προσοχή στα αυτογκόλ.

Μια γέφυρα μεταξύ του sui generis θορύβου και της αστρικής ambient τάσης που ακόμα κι αν μοιάζει με teaser οδύσσειου διαστημικού ταξιδιού, αποτελεί τελικά άξιο προορισμό.