Με το "International", οι Saint Etienne αποχαιρετούν μια πορεία 35 χρόνων, κλείνοντας τον κύκλο τους με έναν δίσκο που μοιάζει με επιστολή αγάπης προς την pop: γεμάτη νοσταλγία, φαντασία και τη σιωπηλή βεβαιότητα ότι η μουσική τους θα συνεχίσει να μας συνοδεύει, ακόμη κι όταν οι ίδιοι έχουν κατεβάσει την αυλαία.

Μετά από 26 χρόνια σιωπής, οι Prolapse επιστρέφουν όχι σαν φάντασμα μιας παλιάς δόξας – που άλλωστε ποτέ δεν είχαν – αλλά σαν κραυγή από τα υπόγεια του Λέστερ, για να μας θυμίσουν ότι το rock μπορεί ακόμα να είναι επικίνδυνο, άναρχο και απρόβλεπτο.

Περισσότερο από μπάντα, το Africa Express είναι μια κιβωτός ήχων και συνεργασιών· ένα project του Damon Albarn και του Nick Zinner που εδώ και 25 χρόνια γκρεμίζει σύνορα, γεφυρώνει κουλτούρες και ξαναγράφει τον χάρτη της world/afro μουσικής.

Οι Preservation και Gabe ‘Nandez επιχειρούν να μας μυήσουν στο ραπ τελετουργικό της χρονιάς.

Ο δάσκαλος του dub εξερευνά τον κόσμο που καταρρέει, μέσα από καπνούς και ηχογραφικά ερείπια.

Η αμερικανονιγηριανή τραγουδοποιός Annahstasia, με την ξεχωριστή της χροια και την απλότητα ως αισθητικό όπλο, ξεδιπλώνει μέσα από το ντεμπούτο της Tether έναν κόσμο όπου η τρωτότητα μετατρέπεται σε ομορφιά.

Λένε πως ο Dijon βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον Prince και τον Frank Ocean. «Μάλιστα, μάλιστα» μουρμούριζε κι ο στρατηγός Χατζηαντωνίου…

Μετά από μια χρονιά γεμάτη στραβοπατήματα και αμφισβητήσεις, οι Black Keys επιστρέφουν με το "No Rain, No Flowers", ένα άλμπουμ που δοκιμάζει νέα ποπ και FM rock μονοπάτια, χωρίς όμως να ξεχνά τις πιο άγριες blues ρίζες τους.

Με το "New Radiations", η Marissa Nadler επιστρέφει έπειτα από τέσσερα χρόνια σιωπής με έναν δίσκο που μοιάζει με όνειρο σε αναμονή: σκοτεινός και εύθραυστος, μα ταυτόχρονα γεμάτος εκείνες τις λεπτές ακτίνες φωτός που υπόσχονται μια νέα αρχή.

Ένα άλμπουμ "αποσυμπίεση" για την επιστροφή στην πόλη. 

Με το "Magic of the Sale", οι τεξανοί Teethe απλώνουν slowcore και country αφηγήσεις σε έναν δίσκο γεμάτο χώρο, ησυχία και λεπτές ενορχηστρώσεις, ιδανικό για τη μετάβαση από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο.

Ζει η americana, ζει.

Στο "Abomination Revealed at Last", οι Osees καταθέτουν το νευρικό σύστημα μιας εποχής. Με 12 κομμάτια που χτυπάνε σαν staccato προφητείες πνιγμένες σε lo-fi παραμόρφωση, το σχήμα του John Dwyer επαναβεβαιώνει τη δέσμευσή του στο χάος, στη μετάλλαξη και στη μουσική που δεν παίζεται ποτέ με καθαρό ήχο και καθαρή συνείδηση.

Το ντεμπούτο των The New Eves είναι μια τελετή αφύπνισης. Μια κραυγή αρχέγονη, παγανιστική, ποιητική. Μουσική που ξεριζώνει τη φόρμα και την πετά στη φωτιά, τραγούδια που δεν ζητούν να σου αρέσουν αλλά να σε μεταμορφώσουν.

Eldorado (στα ισπανικά «ο χρυσός»): φανταστικός τόπος στη Νότια Αμερική, όπου υποτίθεται υπήρχαν αμύθητα πλούτη. Η μανία των Ισπανών κατακτητών να τον βρουν οδήγησε σε αιματηρές αποστολές και μαζικά εγκλήματα κατά των ιθαγενών, τόσο στην Αμερική όσο και στις Φιλιππίνες.

Κυκλοφόρησε μόλις πριν πέντε μέρες, κι όμως το "The Green Lilac Park" των Moon έχει ήδη αρχίσει να στοιχειώνει τα ηχεία όσων αφέθηκαν στη γοητεία του.

Αν το Tinder είχε soundtrack και το Hinge ημερολόγιο ψυχολογικής κατάρρευσης, τότε το ντεμπούτο των Panic Shack θα ήταν η επίσημη κασέτα τους, δεμένη με κολλητική ταινία,  ιδρωμένα eyeliner και πολλά νεύρα.

Ένα διαστημικό σκάφος, ένα chipmunk που μιλάει μόνο του, ένα καπνισμένο διαγαλαξιακό μπαρ, ένα πιάνο από VHS αναμνήσεις, ένα soundtrack που κολλάει σαν παλιό game.Το "A Space OCD" του Degear0001 σου επιτρέπει να φανταστείς τη δική σου διαστημική παράσταση. Κι αν σου φανούν όλα λίγο αλλόκοτα στην αρχή, μην ανησυχείς — είσαι ακριβώς στο σωστό μέρος.

Οι Μονόκερως παρουσιάζουν ένα ντεμπούτο άλμπουμ που ισορροπεί ανάμεσα στη στοχαστική μελαγχολία και την ποίηση, με ελληνικό στίχο και ατμόσφαιρα ονειρική αλλά ποτέ επιφανειακή, προτείνοντας μια λεπτή, σωματική αφήγηση για τον έρωτα, την απώλεια και την επεξεργασία του τραύματος.

Οι αυστραλοί Tropical Fuck Storm μας παραδίδουν τον κώδικα της χώρας του παραμυθιού με λιγότερο χαοτικά, περισσότερο σκοτεινά, και όσα απολαυστικά στοιχεία μας έχουν συνηθίσει.