Τα φαντάσματα των Buckley στη συναισθηματική χιονοθύελλα του πρωτοεμφανιζόμενου Dove Ellis.

Κάθε χρονιά αφήνει πίσω της δίσκους που ξεχωρίζουν, διχάζουν και τελικά «αντέχουν». Στο Avopolis συγκεντρώσαμε τις προσωπικές "δεκάδες" των συνεργατών μας, χωρίς κανόνες. Μόνο με το πάθος που μας δένει με τη μουσική. Αυτά είναι η λίστα με τα 10 καλύτερα διεθνή άλμπουμ που σημάδεψαν το 2025 για την Άννα Γεωργάτου.

Δύο ανεξάρτητοι ελληνόφωνοι δίσκοι, δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, με κοινό στοιχείο τη φωνή που δεν φοβάται να εκτεθεί, να θυμώσει, να μαλακώσει, να γίνει κάτι εντελώς ανθρώπινο μέσα στη βοή του σήμερα.

Νέα ιταλικά συγκροτήματα όπως οι Discomostro, Bee Bee Sea, Teo Wise και Jacket Burner επαναπροσδιορίζουν τον ήχο της σύγχρονης ιταλικής σκηνής μέσα από garage, punk και lo-fi αισθητική, αποδεικνύοντας ότι οι πιο καίριες μουσικές φωνές γεννιούνται συχνά μακριά από τις μεγάλες πόλεις.

Mετά από εκείνο το υπέροχο πυρηνικό ξέσπασμα του "Continuum" (Subtext, 2016), ο Paul Jebanasam μετατρέπει το χάος της ύλης σε μια μυστική λειτουργία όπου η τεχνολογία παραμερίζει και αφήνει χώρο στη σιωπή να μιλήσει.

Η εξελικτική διαστολή των Yako Trio, πλάι στους Χάρη Λαμπράκη και James Wylie, στο πιο ώριμο κεφάλαιο της δισκογραφίας τους.

Κάθε μήνα ο Δημήτρης Τσούπρος επιλέγει και μας παρουσιάζει τους τέσσερις δίσκους που ξεχώρισε από το ευρύ φάσμα του ακραίου metal. Εδώ ο απολογισμός του Νοεμβρίου.

Οι MOb επιστρέφουν λίγο πριν σβήσουμε τα φώτα του 2025 και υπενθυμίζουν, με τον πιο θορυβώδη τρόπο, ότι η εγχώρια σκηνή δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από τα «ιερά ράφια» του εξωτερικού.

Ο Θανάσης Μήνας ξανακούει σε επανέκδοση το τρίτο και πιο περιπετειώδες άλμπουμ της τελευταίας μεγάλης southern-rock μπάντας.

Ο Danny Brown επιστρέφει με το "Stardust", το πιο παράτολμο και απρόβλεπτο άλμπουμ της καριέρας του: ένα μεθυστικό μείγμα hyperpop, πειραματικού rap και club παραληρήματος που σηματοδοτεί την πλήρη μεταμόρφωσή του μετά την απεξάρτηση.

Πεισματάρικη, ιδιότροπη κι αυθεντική επιστροφή στον δικό τους ρυθμό. Οι De La Soul είναι εκ νέου εδώ.

Ο Θανάσης Μήνας ανατρέχει στο τρίτο και άκρως επιδραστικό άλμπουμ της ιστορικής h/c μπάντας, ενώ πλησιάζουν τα σαράντα χρόνια από την κυκλοφορία του.

Οι Headquake επιστρέφουν με έναν δίσκο που δεν κάνει θόρυβο, αλλά αφήνει βάρος. Το "The Weight of Forever" χτίζει αντοχή: κιθάρες που σκάβουν, φωνές που ραγίζουν και ρυθμοί που σε τραβούν προς τα μέσα. Η πιο ώριμη και ανθρώπινη στιγμή της μπάντας, ένας heavy rock δίσκος που δεν μπορείς να τον αγνοήσεις.

Μετά από ενάμιση χρόνο απουσίας, τόσο από την μουσική σκηνή, όσο και από τα social media, ο ΚΑΝΩΝ επιστρέφει με το νέο του LP "ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ Κ", δίχως πολλούς πειραματισμούς και αποκλίσεις από τον ωμό και straight forward ήχο που τον καθιέρωσε στην ραπ σκηνή.

Εκεί που η περιέργεια συναντά την εξομολόγηση, η εναλλακτική ροκ την country και ο χωρισμός τη δημιουργία, βρίσκεται το άλμπουμ "Bleeds" των Wednesday.

Όταν η folk αγκαλιάζει την ambient και οι ανθρώπινες εύθραυστες φωνές στέκονται πάνω σε drones, ξύλινα πλήκτρα και στοιχειωμένες μελωδίες.

Μαθηματικά ξεσπάσματα, indie υφές, no-wave κοφτές γωνίες και post-rock κορυφώσεις δένουν σε μια αδιάκοπη ροή που ανασαίνει και χτυπά σαν ένα μόνο σώμα. Ένα σύντομο αλλά πυκνό statement για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει μια μπάντα όταν αφήνει τις ιδέες της να συγκρουστούν χωρίς φόβο.

Στο "Tranquilizer", ο Oneohtrix Point Never μετατρέπει ξεχασμένα αρχεία των 90s σε φαντάσματα που τραγουδούν ακόμα. Ένα άλμπουμ-ομίχλη, όπου οι χαμένοι ήχοι του διαδικτύου αποκτούν νέα ζωή και ο χρόνος διαλύεται μέσα σε μια συγκινητική γοητεία.

Από τα στενά του Ντιτρόιτ, εκεί όπου ο Boldy James χτίζει με ωμότητα τη δική του μυθολογία δρόμου, έρχεται ένα άλμπουμ σαν μια ακόμη σκοτεινή βόλτα στα beats του Nicholas Craven, που αποδεικνύει ότι λίγοι καταλαβαίνουν το ηχητικό DNA της πόλης όσο αυτό το δίδυμο.

Ένα electro-punk ξέσπασμα από τον Καναδά που θυμίζει πως το μέλλον μπορεί να είναι σκοτεινό, αλλά τουλάχιστον δεν χρειάζεται να το ζήσουμε αδιαμαρτύρητα.