Μια ιστορία ενηλικίωσης σε δύο πράξεις και δώδεκα κομμάτια.

Νεύρα, νεύρα, νεύρα και μερικά θανατηφόρα riffs στο έβδομο άλμπουμ του Μαζόχα ο οποίος δεν το βάζει κάτω για κανένα λόγο.

Ο Robert Smith φύλαξε τον τελευταίο χορό, ξέροντας πολύ καλά πώς να κάνει την αναμονή ετών να αξίζει και το τελευταίο λεπτών των πολλαπλών ακροάσεων που θα γνωρίσει αυτός ο δίσκος. Και το έκανε.

Οι Σκωτσέζοι κυκλοφορούν το 12ο άλμπουμ τους, μέσα του κρύβουν αναπάντεχα samples και πολιτικά μηνύματα και στο εξώφυλλο απαθανατίζουν τον πατέρα του Bobby Gillespie, στα νιάτα του.

Mια ουσιαστική προέκταση του Brat για όσους δεν το χόρτασαν ποτέ.

Ένας δίσκος με διασκευές blues-rock κομματιών, τη συμμετοχή εκλεκτών καλεσμένων στα φωνητικά και τον Mike Clink στην παραγωγή. Τον κάνουν όμως όλα αυτά έναν δίσκο σημαντικό;

Οι Tindersticks τραγουδάνε ακόμα, καλύτερα από ό,τι εδώ και αρκετό καιρό, απευθείας από τον μαλακό, σκληρό πυρήνα της ύπαρξής τους. 

Ο Άγγελος Κυρούσης μονομαχεί με τον Leon Bridges πάνω από ένα ζεστό matcha latte.

 Ένα ουράνιο τόξο δεν φέρνει την άνοιξη αλλά μπορεί να αρκεί για ένα τίμιο Coldplay album. 

Όχι απλά μια μουσική εμπειρία, αλλά μια βαθιά πολιτικοκοινωνική δήλωση.

Καινούργιο υλικό εδώ και 25 χρόνια για το σχήμα του Matt Johnson: όσο πιο καίριος στιχουργικά, τόσο πιο επίπεδος μουσικά προς έναν 80s post punk λογιοτατισμό.

Δεύτερο album για τον τραγουδοποιό - τραγουδιστή που προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ ως κάτι παραπάνω από συνεργάτης και αδελφός της Billie Eilish.

Είναι το έβδομο σόλο άλμπουμ του τραγουδιστή των Iron Maiden ένας δίσκος αξιώσεων ή απλά ένα εργαλείο προώθησης του ομότιτλου comic book που κυκλοφορεί σε συνέχειες;

Μια θεραπευτική «βουτιά στον κύκλο της ύπαρξης», ισάξια -ίσως και ανώτερη- του Promises των Pharoah Sanders και Floating Points.

Τρίτο album για τους Τεξανούς θιασώτες της dream pop ομίχλης, με τα παράπονα να συναγωνίζονται τις ικεσίες στη φωνή του Greg Gonzalez.

Μια ανισόπεδη διαδρομή μέσα από διάφορες πτυχές του ηλεκτρονικού ήχου, με εξάρσεις και περιδινήσεις, εκτονώσεις και συγκινήσεις.

Ένα άλμπουμ γεμάτο tracks που προορίζονται αδιαπραγμάτευτα για στιγμές ευφορίας στη σύγχρονη, ακομπλεξάριστη, χορευτική πίστα.

Οι Βρετανοί πρωτεργάτες του post-rock, στον όγδοο δίσκο τους, εφαρμόζουν αριστοτεχνικά τις συνθετικές φόρμες που τόσο καλά κατέχουν και, παίρνοντας ξεκάθαρη πολιτική θέση, αποδεικνύονται για άλλη μια φορά σπαραχτικοί.

Λαχτάρα, εγρήγορση και αίσθηση κινδύνου -επιτέλους- στο ντεμπούτο album του λυγερόκορμου post punk κουαρτέτου από την Αθήνα.

Κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνει η Radiohead-ολαγνεία στην αποτίμηση των Smile.