Ο Θανάσης Μήνας γράφει για το ζωντανό album των 'Trane & Dolphy που κυκλοφορεί για πρώτη φορά από την ετικέτα της Impulse! Records.

Ένα αιθέριο shoegaze άλμπουμ από τους βετεράνους του είδους, που όμως δεν καταφέρνει να προξενήσει πολλές συγκινήσεις.

Εάν αυτό όντως είναι το τελευταίο δισκογραφικά άλμπουμ των Godsmack,  αποχωρούν με ψηλά το κεφάλι. 

Η φωνή και η θεατρικότητα του John Lydon σώζουν ένα άλμπουμ μάλλον αντιφατικό, που ανά φάσεις φαντάζει ερασιτεχνικό και ακυβέρνητο.

 H Americana στα καλύτερά της από ένα εκ Texas ορμώμενο νεοσύστατο σχήμα γεμάτο -μην σας ξεγελά το όνομά του- ζωή.

 Oι Hives έγιναν ξανά άλμπουμ - και πολύ καλά έκαναν. 

Ένα διαστημικό ταξίδι στα στρώματα του μικρού, καθημερινού χρόνου με το φως να δείχνει, όπως πάντα, τον  δρόμο. 

Μισή ωρίτσα που ακούγεται πολύ κουλ. Είναι όμως;

Άλλο ένα υποδειγματικό shoegaze άλμπουμ από την τετράδα από το Hull, που αυτή τη φορά πειραματίζεται και με τον ηλεκτρονικό ήχο.

Οι Blur έχουν μεγαλώσει. Πόσο όμορφα έχουν μεγαλώσει.

Ο τρίτος δίσκος των Βρετανών εξωτερικεύει προβληματισμούς και εξερευνά το λυρισμό της post-punk, μέσα από γυαλισμένες συνθέσεις και μια ευφυή παραγωγή. 

Με τον πιο smooth δίσκο του έως σήμερα ο Sigmataf συνεχίζει να σπικάρει αλήθειες σε ροή, εξερευνώντας λιγότερο γνωστές πλευρές του που όμως ήταν πάντα εκεί. 

Μόνη με το πιάνο της, η Τάνια Γιαννούλη καταθέτει έναν ρωμαλαίο δίσκο και πλάθει ένα jazz σύμπαν με μεγάλο μουσικό ορίζοντα.

Ξεχάστε όσα αγαπήσατε στους Fontaines D.C. και ανακεφαλαιώστε όσα αγαπήσατε στην προσωπική καριέρα του Damon Albarn. Εδώ προκύπτουν άλλες ανάγκες. Του Μάρκου Φράγκου.

Αλκυονίδες μέρες στο εγχώριο indie μουσικό τοπίο με έναν από εκείνους τους δίσκους που προκύπτουν μια φορά στα δέκα χρόνια. 

Μια παρέλαση από μουσικά και στιχουργικά κλισέ, ένα ρεσιτάλ προβλεψιμότητας, ρηχότητας, δηθενιάς και εντέλει ανίας.

Πέντε αγόρια με αγκάθια στα πλευρά τους οργώνουν στο ντεμπούτο album τους το τοπίο του shoegaze και πρώτα οι ίδιοι απολαμβάνουν τη στιλιστική διαχρονικότητά του. Γράφει ο Μάρκος Φράγκος.

Ο Τζίμης Πολιούδης, για άλλη μια φορά, βρίσκει τις λέξεις και τις μελωδίες για να περιγράψει το άτομο και την κοινωνία, το προσωπικό και το συλλογικό, τον έρωτα και την καταστροφή και -μέσα από όλα αυτά- να μας σύρει στον χορό.

Το όγδοο album των Queens of the Stone Age είναι ένα καταφύγιο εσωστρέφειας μέσα από το οποίο ο Josh Homme εκφράζει σκοτεινά συναισθήματα και τελικά επιβιώνει και συνεχίζει. 

 Το πιο διασκεδαστικό, συναρπαστικό και "witty" άλμπουμ που έχουν γράψει τα αδέλφια Mael εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια.