Στον αντίποδα του πρόσφατου social media ατοπήματός της, η Róisín Murphy ρισκάρει την υστεροφημία του πιο χορευτικού της δίσκου από την εποχή των Moloko.
Το Παιδί Τραύμα διεκδικεί το δικό του crossover, αποκαλύπτοντας για πρώτη φορά την ταυτότητά του και, μεταξύ άλλων, συνθέτει ένα σύγχρονο λαϊκό, με την Νεφέλη Φασούλη στα φωνητικά.
Λίγο πριν φύγει από τη ζωή, μόλις τον περασμένο Αύγουστο, η Αμερικανίδα συνθέτης και τρομπετίστρια, πρόλαβε, μέσα από το κύκνειο άσμα της να πάει την jazz «κάπου αλλού».
Συνεπείς στη συνθετική τους εκκεντρικότητα, οι indie rockers από την Μασαχουσέτη ικανοποιούν για τέταρτη συνεχή φορά το κοινό που τους ερωτεύτηκε από την πρώτη ακρόαση.
Ο Θανάσης Μήνας γράφει για το ζωντανό album των 'Trane & Dolphy που κυκλοφορεί για πρώτη φορά από την ετικέτα της Impulse! Records.
Ένα αιθέριο shoegaze άλμπουμ από τους βετεράνους του είδους, που όμως δεν καταφέρνει να προξενήσει πολλές συγκινήσεις.
Εάν αυτό όντως είναι το τελευταίο δισκογραφικά άλμπουμ των Godsmack, αποχωρούν με ψηλά το κεφάλι.
Η φωνή και η θεατρικότητα του John Lydon σώζουν ένα άλμπουμ μάλλον αντιφατικό, που ανά φάσεις φαντάζει ερασιτεχνικό και ακυβέρνητο.
H Americana στα καλύτερά της από ένα εκ Texas ορμώμενο νεοσύστατο σχήμα γεμάτο -μην σας ξεγελά το όνομά του- ζωή.
Oι Hives έγιναν ξανά άλμπουμ - και πολύ καλά έκαναν.
Ένα διαστημικό ταξίδι στα στρώματα του μικρού, καθημερινού χρόνου με το φως να δείχνει, όπως πάντα, τον δρόμο.
Μισή ωρίτσα που ακούγεται πολύ κουλ. Είναι όμως;
Άλλο ένα υποδειγματικό shoegaze άλμπουμ από την τετράδα από το Hull, που αυτή τη φορά πειραματίζεται και με τον ηλεκτρονικό ήχο.
Οι Blur έχουν μεγαλώσει. Πόσο όμορφα έχουν μεγαλώσει.
Ο τρίτος δίσκος των Βρετανών εξωτερικεύει προβληματισμούς και εξερευνά το λυρισμό της post-punk, μέσα από γυαλισμένες συνθέσεις και μια ευφυή παραγωγή.
Με τον πιο smooth δίσκο του έως σήμερα ο Sigmataf συνεχίζει να σπικάρει αλήθειες σε ροή, εξερευνώντας λιγότερο γνωστές πλευρές του που όμως ήταν πάντα εκεί.
Μόνη με το πιάνο της, η Τάνια Γιαννούλη καταθέτει έναν ρωμαλαίο δίσκο και πλάθει ένα jazz σύμπαν με μεγάλο μουσικό ορίζοντα.
Ξεχάστε όσα αγαπήσατε στους Fontaines D.C. και ανακεφαλαιώστε όσα αγαπήσατε στην προσωπική καριέρα του Damon Albarn. Εδώ προκύπτουν άλλες ανάγκες. Του Μάρκου Φράγκου.
Αλκυονίδες μέρες στο εγχώριο indie μουσικό τοπίο με έναν από εκείνους τους δίσκους που προκύπτουν μια φορά στα δέκα χρόνια.
Μια παρέλαση από μουσικά και στιχουργικά κλισέ, ένα ρεσιτάλ προβλεψιμότητας, ρηχότητας, δηθενιάς και εντέλει ανίας.
Σελίδα 9 από 483
© 1996 - 2024 Avopolis. All Rights Reserved. Powered by Brainfoodmedia