Σε μια κουβέντα που δεν έχει τελειωμό και που σίγουρα δεν χωράνε συγκρίσεις για δίσκους εκτός Ελλάδας με αυτούς που παράγονται εντός των συνόρων, θα ακούσεις πολλά άστοχα σχόλια που δεν υπάρχει ουσιαστικός χώρος γι’αυτά. Κάπως έτσι θα χωρέσω την περίπτωση των mob που έρχονται με νέο υλικό λίγο πριν κλείσει το 2025. Jazz φόρμες με Νο Wave προσέγγιση; Electronic υλικό με κλείσιμο ματιού στην Kraut; Ό,τι και να είναι σίγουρα χρήζει της προσοχής μας.
Μετρώντας σχεδόν τρία χρόνια από το ντεμπούτο τους και βάζοντας σε άγρια μονοπάτια το Αθηναϊκό κοινό, επιστρέφουν με ότι πιο καυτό θα ακουστεί στα ηχεία κάθε Έλληνα ακροατή και όχι μόνο όπως φαίνεται αφού το καλό πράμα λαμπυρίζει σαν χρυσός και είναι διακριτό ακόμα και στα πιο βαριά σκοτάδια. Είναι κάτι που δύσκολα χάνεται και ας ελπίσουμε ότι θα πάρει τα εύσημα που του αξίζουν σε μια εποχή που μόνο αν σταθείς για κάποια λεπτά και αποφύγεις το χάος των ψηφιακών platforms μπορείς να καταλάβεις. Μην γελιόμαστε, μουσική σαν κι αυτή των Αθηναίων MOb θες να την ακούσεις στο πικαπ χαϊδεύοντας το εξώφυλλο του δίσκου ενώ ήδη έχεις σκεφτεί σε ποιο ράφι θα το τοποθετήσεις μετά. Μιλώντας για ράφια εγώ προσωπικά σκέφτηκα αμέσως αυτό με τα new releases από την Μεγάλη Βρετανία και την Αμερική και την τζαζ που σκοτώνει με την επιδεξιότητα της (βλέπε Ill Considered και Makaya McCraven) ή ακόμα και αυτό που έχω φτιάξει με τις κυκλοφορίες των Beak και που πάει γάντι στο "333" πού δεσπόζει ως άλλο ένα Kraut banger που αξίζει της προσοχής σου. Αλλά και αντίστροφα να το σκεφτείς, άμα η International Anthem άκουγε το "II" των MOb θα το έβγαζε πριν την Veego.
Μπαίνοντας σχολαστικά στον δίσκο δεν μπορώ να παραλείψω το γεγονός ότι ο τιτάνας Malcolm Catto (The Heliocentrics) συμμετέχει κάνοντας παραγωγή στο εκκρηκτικό "Utu and Sin" όπως επίσης ότι η μοναδική διασκευή του άλμπουμ ακούει στο όνομα "Fall" και πρόκειται για κομμάτι του μέγα Wayne Shorter που το έπαιξε ο Miles Davis το 1968 για το iconic "Nefertiti" LP. Εδώ το τριο το προσεγγίζει με πολύ ιδιαίτερο τρόπο δίνοντας του τις σωστές ατμόσφαιρες και μια πνοή διαφυγής. Δεν έχω να πω πολλά, η μουσική δικαιώνει τους υπομονετικούς αυτού του ήχου ή ένα κοινό που το μόνο που περιμένει είναι κακή new wave. Εδώ όλα είναι αστρικά. Τα drums αγγίζουν την τελειότητα της drum 'n' bass που φλερτάρει με ό,τι πιο contemporary σε jazz αλλά και breaks wise σε ότι πιο street και τα ηλεκτρονικά ( acid σαξόφωνο, φουτουριστικά πλήκτρα, μπάσο με γρέζι) κόβουν τον τσαμπουκά instantly. Οι προσδοκίες ήταν μεγάλες και μετά από τέτοιο ντεμπούτο ήθελες κάτι να πατάει στα πόδια του και σε επίπεδα σύνθεσης αλλά και παραγωγής, κάτι πιο sophisticated. Και το έχεις. Συν ότι έχεις όλη την μαγεία της UK σκηνής από την αρχή των 00s που όρισε ο Marc Mac (4hero) μέχρι και σήμερα με τους Ebi Soda και Yussef Kamaal είναι εκεί.
Τώρα, σε επίπεδο παραγωγής θα καταλάβεις ότι δεν υπάρχει σύγκριση με τον πρώτο δίσκο. Οπότε, πλήρης εξέλιξη. Από την μουσική ως την αισθητική (covers, τίτλοι) που παρεμβάλει όλη την κυκλοφορία. Καμιά φορά είναι καλύτερα να μην «βαράει» μια μπάντα. Έτσι καταλαβαίνεις καλύτερα τι έχει να πει. Συν μεγάλο τέλος το spiritual spoken word που δεσπόζει στο φινάλε με τα ιερά λόγια του Yusef Lateef με τον ίδιο στο μικρόφωνο από την ταινία Brother Yusef - A chamber film with Yusef Lateef του 2005. Στα καλύτερα της χρονιάς θα πω ή σε αυτά που θα μείνουν να χιλιο-ακουστούν μέσα στο 2026. Μην με ακούσετε, ακούστε τον δίσκο και αφήστε τα γκρινιάρικα πηγαδάκια. Η μουσική πρέπει να ενώνει και όχι να δημιουργεί εξυπνακίστικες συμπεριφορές.
