Έπεσα πάνω στο mud again των leather.head σαν να πέφτεις πάνω σε μια Δευτέρα που δεν τη αναζητάς καθόλου, αλλά ξέρεις ότι όπως και να 'χει θα σε βρει και θα ξεγυμνώσει όσα μπορεί να κουβαλάς μέσα σου για μήνες. Κι έτσι το άκουσα: με το μισό μυαλό στο τώρα και το άλλο μισό να προσπαθεί να θυμηθεί πότε ακριβώς άρχισαν να σκουριάζουν οι κιθάρες μέσα μας. Γιατί αυτός ο ήχος δεν είναι απλώς στεγνός, είναι σκουριασμένος, κι όμως βγάζει μια παράξενη, σχεδόν ξεδιάντροπη ομορφιά.
Η αλήθεια είναι πως το mud again δεν μοιάζει με συρραφή τραγουδιών, απλώνεται και συμπεριφέρεται περισσότερο σαν μια ενιαία σουίτα. Σαν ένα σώμα που αναπνέει μέσα από αλλοιωμένες τονικότητες και εναλλακτικά κουρδίσματα, μια επιλογή που μετατρέπει το album σε ένα μισο-πειραματικό χειρονομιακό σύμπαν, εκεί που η math-emo παράδοση συναντά την αντι-ροκ παράνοια των This Heat. Δεν είναι τυχαίο: οι ιδέες που ξεπήδησαν στα πρώτα τους Mara και Hordes εδώ μοιάζουν να ξαναγεννιούνται, πιο ανήσυχες και λιγότερο πρόθυμες να χωρέσουν σε κατηγορίες.
Οι leather.head παίζουν σαν να έχουν καταπιεί την ένταση, σαν να έχουν αγκαλιάσει το νευρικό σφίξιμο και τη χαοτική ειλικρίνεια πολλών συγκροτημάτων, αλλά αυτή η ιδιαίτερη φωνή που σε πολλά σημεία μου θύμισε την ειρωνεία και την απόγνωση του Aidan Moffat σε συνδυασμό με τις ανώμαλες jazz εκρήξεις που σκάνε κάθε τόσο για να σε ρίξουν σε πιο ήσυχα ηχητικά μονοπάτια, έχει κάτι τρομακτικά δικό της. Μπορεί κάτι στον ήχο να τους τραβάει αλλού, σαν μια παράδοξη ροή, σχεδόν post-something χωρίς ταμπέλα, που μπορεί να θυμίζει ανύπαρκτα bootlegs μιας πρώιμης εποχής των Black Country, New Road πριν γίνουν μύθος. Εδώ, όμως, νιώθεις ότι κάθε όργανο μιλάει με το δικό του νεύρο, κι όμως όλα συναντιούνται σε έναν κοινό, ιδρωμένο ρυθμό που σου ροκανίζει το πάτωμα (όπως στα παλιά καρτούν) κάτω από τα πόδια σου.
Και αυτό το άλμπουμ απλώνεται σαν εβδομάδα που δεν λέει να τελειώσει. Γκρίζο φως, ασφυκτικό αλλά αναζωογονητικό με έναν τρόπο που δεν εξηγείται. Για παράδειγμα το "frost" που με παγίδεψε στο άκουσμα του άλμπουμ είναι σαν βρίσκουν οι leather.head που «ανοίγει» αυτός ο εφιάλτης που χτίζουν, που αποκτά μια πιο κινηματογραφική (αλλά πάντα σκοτεινή) υφή, με τις τρομπέτες να σφυρίζουν πίσω από τις κιθάρες, σαν να ακούς φωνές που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στην ηχογράφηση, ένα πολύ δυνατό κομμάτι με μια μελαγχολία που δεν ζητάει καμία συγνώμη.
Η κιθαριστική δουλειά σε όλο το άλμπουμ σπάει και ξανακολλάει με έναν math τρόπο, αλλά κρατάει σταθερά μια βρετανική indie υγρασία, από τη θορυβιστική εισαγωγή του "world.building", εκεί όπου η μελαγχολία στάζει σαν θαλασσινή σκουριά ενώ οι πρώτες λέξεις σε καλωσορίζουν με ένα «well, good morning madness...», μέχρι το επόμενο "dusk", που το άλμπουμ αποφασίζει να ανάψει τη φωτιά, και το κάνει άγρια: αγγίζει περιοχές brutal prog, με no-wave κιθάρες που μοιάζουν να τσιρίζουν για να μην πεθάνουν, τύμπανα που καλπάζουν σαν εξόριστοι θεοί, σαξόφωνα που μοιάζουν με κατάρες. Αλλά πάνω από όλα αυτά, οι κραυγές... Σαν μια χορωδία από μάγισσες που καίγεται ζωντανή.
Το παράξενο όμως με τους leather.head δεν είναι η ένταση. Είναι η χάρη ανάμεσα στα σπασίματα. Το πώς μπορούν να μετακινούνται από ελεύθερο, ασύντακτο πειραματισμό σε στιγμές καθαρής, σχεδόν εύθραυστης μελωδίας. Αυτή η αντίθεση, αυτό το συνεχές «εδώ-σκάω / εδώ-λυγίζω»— είναι το θεμέλιο του άλμπουμ και αυτό που το κρατά συναρπαστικό από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα πολυρυθμικά τύμπανα με το μπάσο και τα σαξόφωνα που ανοίγουν το επόμενο "bastards" χτίζουν μια τελετή βυθισμένη στη λάσπη: υγρή, σκοτεινή, αδέξια και πανέμορφη.
Η τρυφερότητα (ναι υπάρχει κι αυτή, κυρίαρχη, για παράδειγμα, στην εισαγωγή του εξαιρετικού "traintracks") για τους leather.head μπορεί να μοιάζει σαν ένα indie διακοσμητικό στοιχείο, αλλά είναι το σπάσιμο ανάμεσα στις εκρήξεις, η αναπνοή πριν από το χάος. Εκεί, ανάμεσα στα Blurt-ικού τύπου sax freakouts και τις post-rock κορυφώσεις που απλώνονται σαν ρωγμές στο ταβάνι, αποκαλύπτεται ο παλμός της μπάντας. Το "death.healer" το δείχνει καθαρά: το σαξόφωνο ανεβαίνει αργά, οι κιθάρες κυματίζουν σαν να αναζητούν έδαφος, και ύστερα όλα υποχωρούν για να αφήσουν τη φωνή του Toby Evans-Jesra να αιωρηθεί σ’ έναν απαλό, σχεδόν νωχελικό ρυθμό. Το "fell" πηγαίνει ακόμη βαθύτερα, βυθίζεται σε μια μπάσα λάσπη, με μια καλπάζουσα ένταση που κουβαλά τη μελαγχολία του Jesra, ενώ τo ξέφρενο ξέσπασμα των οργάνων, πριν το φωνητικό όργιο λίγο πριν το τέλος, τον σηκώνουν για μια στιγμή πριν τον αφήσουν να καταρρεύσει μόνος. Εκεί, στο κενό ανάμεσα στην ανύψωση και την πτώση, βρίσκεται η πραγματική τους γλώσσα.
Ο Toby Evans-Jesra ανήκει σε εκείνη τη σπάνια συνομοταξία καλλιτεχνών που κινούνται ταυτόχρονα σε πολλαπλές τροχιές χωρίς ποτέ να χάνουν το κέντρο τους. Κιθαρίστας και illustrator με βάση το Λονδίνο, μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στις προσωπικές του εμφανίσεις και στη συμμετοχή του σε σχήματα όπως οι leather.head, Piglet και Lobby, όπου η ένταση και η ευθραυστότητα συναντιούνται με μια ιδιοσυγκρασιακή ακρίβεια. Παράλληλα, δρα ως οργανωτής και resident artist σε πολιτικές performance κολλεκτίβες, μεταφέροντας την ίδια ανήσυχη ενέργεια από τη σκηνή στην κοινωνική δράση, ένας καλλιτέχνης που αντιλαμβάνεται τον ήχο, την εικόνα και την πολιτική χειρονομία ως διαφορετικές πλευρές του ίδιου παλμού.
Κι έτσι, όταν όλα κατασταλάζουν, το mud again αφήνει πίσω του κάτι που μπορεί να μην θέλει να μοιάζει με ντεμπούτο, αλλά ούτε με υπόσχεση. Ίσως να θέλει να είναι μια ανοιχτή πληγή που έμαθε να τραγουδά. Παρά τα διάσπαρτα υλικά, η συνοχή του είναι σχεδόν τρομακτική, μια λάσπη που ενώνει τα πάντα, από τις εξάρσεις μέχρι τους ψιθύρους. Μια μπαλαρίνα φτιαγμένη από θόρυβο και πληγές, που χορεύει άγαρμπα αλλά με μια βίαιη χάρη. Τα σαξόφωνα, άλλοτε συντριπτικά κι άλλοτε κοφτερά σαν ξυράφια, σκίζουν τον αέρα, οι κραυγές διασταυρώνονται με τη χαμηλωμένη φωνή του Jesra και ξεσπάνε σε μικρές εκρήξεις κάθαρσης, σαν κάποιος να σκίζει το δέρμα του για να βγει λίγο φως. Στο τέλος μένεις με μια αίσθηση σχεδόν μεταφυσικής φθοράς γιατί οι leather.head είναι ικανοί για εκείνη την ομορφιά που τρομάζει, και για εκείνον τον τρόμο που όποιος αντέξει να τον κοιτάξει κατάματα, γίνεται ομορφιά.
