Κρίνοντας από την κυριολεξία και την ειλικρινή αμεσότητα των στίχων του, ο Pan Pan ουδέποτε κρύφτηκε πίσω από περσόνες, παρά έφτιαχνε σύμπαντα για να τοποθετήσει εμπειρίες, αγωνίες και συναισθήματα. Κι αυτή η ειλικρίνεια του είναι που τον έχει κάνει τόσο αγαπητό στο κοινό, μάλιστα τόσο που να καταφέρνει να σπάσει την γυάλινη οροφή του underground με την “Ανισόπεδη Ντίσκο” - η ιστορία είναι γνωστή.
Σε αυτή την τελευταία όμως δισκογραφική δουλειά του, που τιτλοφορείται Υπεραστική Μουσική και κυκλοφορεί από τη Minos-EMI, o Παναγιώτης Πανταζής φαίνεται πως αποκαλύπτεται περισσότερο από ποτέ. Synthesizers και drum machines, raps και μελωδίες, (τα χαρακτηριστικά του) μπάσα και breaks συντονίζονται με αυτοπεποίθηση, στροβιλίζονται εντέχνως και πέφτουν σε θραύσματα, κι έπειτα συντάσσονται ξανά με τη βοήθεια των φίλων του.
Τα φωνητικά είναι καθαρά και η χρήση των παραμορφώσεων περιορισμένη, οι στίχοι εξίσου άμεσοι και ποιητικοί ως συνήθως, και νέες δομές χτίζονται πάνω στην υπάρχουσα electro παρακαταθήκη. Το άλμπουμ ξεκινά με το αναστοχαστικό "Γιγάντιο Χνούδι", ειπωμένο σε πρώτο πρόσωπο. Παραμένω στο στίχο «Νομίζω τώρα είμαι έτοιμος», που αισθάνομαι πως υπονοεί και εισάγει πολλά περισσότερα πέρα από τα πανέμορφα βιολιά της Καλλιόπης Μητροπούλου.
Το "Κάποτε κλέψαμε ένα διαστημόπλοιο μαζί" δανείζεται τον τίτλο του από το παρελθόν του Pan Pan και τα beat tapes του - τα οποία μοιάζουν να διαπερνούν σαν αδιόρατη υπενθύμιση το δίσκο στο σύνολό του - με την γήινη φωνή της Xanthi να το ντύνει με ποπ μελαγχολία. Ακολουθεί το κομμάτι “Μόνο με τα μάτια”, στο οποίο συμμετέχει η Καλλιόπη Μητροπούλου, και το οποίο αποκαλύπτει μία ακόμη πτυχή του Pan Pan, πιο τολμηρή, straight-forward αλλά περίτεχνα μπλεγμένη στο ρυθμό των προτάσεων και τις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις. Ναι, είναι το κομμάτι που θα σε κάνει να κοκκινίσεις ενώ το ακούς στα ακουστικά στο τρόλεϊ – δοκιμασμένα.
Κι αν το "Μόνο με τα μάτια" είναι προκλητικό στους στίχους, στις "Πυγολαμπίδες" ο Pan Pan τολμά ένα reggaeton anthem και προσκαλεί φίλες και φίλους του να τραγουδήσουν τα δικά τους verses. Αυτή all-star σύμπραξη αποτελείται από τους VASSIŁINA, SAVINA, Terrõne, Kalliopi Mitropoulou, Turboflow3000, Evaxenia, capétte, ΑΡΗΣ, Tsolimon, Libys, Nalyssa Green και The Boy που φέρνουν τη δική τους αισθητική πάνω στο οικείο beat, την έναρξη του οποίου σημαίνει ο Κεράσης, ο από μελάνι ήρωας του Πανταζή, που αγαπάει το χιπχοπ, τα κρουασάν, και την Φουφού.
Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι πως το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Pan Pan ολοκλήρωσε τον συναυλιακό κύκλο των Φαντασμαγοριών 1, 2 και 3 και του συνεργατικού άλμπουμ Λύκοι στον Άρη που κυκλοφόρησε μαζί με τον Γιάννη Αναγνωστόπουλο (Years of Youth), όμως η Υπεραστική Μουσική, ενώ είναι, αναμενόμενα, το επόμενο βήμα –πράγμα που ακούγεται σαφώς- διατρέχεται από ψήγματα της ως τώρα δουλειάς του στο σύνολό της, τιμώντας όλες εκείνες της στάσεις στη διαδρομή του που τον έφεραν ως εδώ.
Στη συνέχεια, τα σπασμένα beats που ακούγονται σαν από διπλανό δωμάτιο, οι θολές υφές και οι time-stretched φωνές του "Μέσα στα σύννεφα", δίνουν τη θέση τους στο κομμάτι "Το Νιώσιμο", στο οποίο ξεχωρίζει το flow της Λαμπρινής Γκόλια και η punchy, εμφατική υπενθύμιση «Ποια νοσταλγία, εδώ μιλάμε για το μέλλον».
Το "Μαμά, μπαμπά" που ακολουθεί είναι ένα δύσκολο κομμάτι. Αφενός, είναι δύσκολο να μιλάς γι’ αυτά τα πράγματα, γενικότερα. Είναι δύσκολο να παραδέχεσαι το θυμό σου, κι ο Πανταζής, με τη συμμετοχή της Αλεξάνδρας Επίθετη και του P.I.E.V., γι’ άλλη μια φορά έρχεται να πει, με τρυφερότητα και ευθύτατα, αυτά που συνήθως παραδεχόμαστε μόνο στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι.
Στις σχέσεις και τις αναμνήσεις βρίσκεται και η "Ψιλή βροχή 4 το απόγευμα Σεπτέμβριο" που ανοίγει το δρόμο για την τριπλέτα των "Αυτή η καρδιά / Αυτή η μπασογραμμή", με τις λούπες και τον πιο βαθιά αστικό ήχο του άλμπουμ, το μελαγχολικό "Το φθινόπωρο στους Αμπελόκηπους" και το "Αυτά τα πράγματα θέλουν χρόνο" με τη γλυκόπικρη ρυθμικότητα του.
Η κορύφωσή του τελευταίου οδηγεί στα γνώριμα beats και το "Είναι τόσο καλό" (που σε κάνει να θέλεις να κλάψεις), στο ρεφραίν του οποίου βρίσκουμε την πολυταλαντούχα Λυγερή Μητροπούλου και τον Pan Pan σε εξαιρετική φόρμα και ακριβές φραζάρισμα.
Λίγο πριν το τέλος έρχεται η πιο διασκεδαστική στιγμή του άλμπουμ με το "Είναι η Αγάπη" με τη συμμετοχή της Nalyssa Green, ένα κομμάτι που συνεχίζει την αισθητική παράδοση της “Ανισόπεδης Ντίσκο” και, όπως διαβάζουμε σε ένα σχόλιο κάτω από το βίντεο του κομματιού στο ΥouΤube “Πάλι νοσταλγήσαμε κάτι που ακούσαμε πρώτη φορά”.
Η Υπεραστική Μουσική κλείνει ήσυχα με το "Μέχρι να νιώσεις καλά" που ακούγεται σαν υπόσχεση του Πανταζή –περισσότερο προς τον εαυτό του- πως θα καταφεύγει πάντα στη μουσική για να εκφραστεί και να μοιραστεί, σαν υπενθύμιση πως εκεί θα υπάρχει πάντα μια τρυφερή, συναισθηματική διέξοδος επεξεργασίας και αναστοχασμού.
Συνολικά, η Υπεραστική Μουσική είναι ένας δίσκος για τις διαδρομές: αυτές που κάνουμε μόνοι μας, αυτές που μοιραζόμαστε, κι αυτές που δεν ξέρουμε ακόμα πού θα μας βγάλουν. Με καθαρή παραγωγή, με γνεψίματα στο παρελθόν και νέα ηχητικά όρια, το άλμπουμ αυτό είναι μάλλον περισσότερο ένας δίσκος άφιξης, παρά ένας δίσκος μετάβασης. Όχι όμως άφιξης σε έναν προορισμό που ακυρώνει τους προηγούμενους, αλλά σε ένα σημείο όπου όλα τα πριν μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς άγχος, χωρίς απόδειξη, χωρίς την ανάγκη να γίνουν κάτι «μεγαλύτερο» απ’ ό,τι είναι. Ο Pan Pan μοιάζει εδώ να ξέρει πια πού στέκεται — και κυρίως, να μην φοβάται να μείνει εκεί.
