Εντελώς υποκειμενικά, λατρεύω τα άλμπουμ που τραβάνε τα όρια της ανεξάρτητης ροκ. Που σε ζορίζουν αλλά σε προσκαλούν, με ένα τρόπο μυστήριο κι ανεπιτήδευτο ταυτόχρονα να τα παρακολουθήσεις με προσοχή. Που δεν είναι ανορθόδοξα απλώς και μόνο για να καταχωρηθούν στο κοινό συλλογικό ως «ψαγμένα». Και η έβδομη δισκογραφική δουλειά του ντουέτου Water from your Eyes είναι ακριβώς ένας τέτοιος δίσκος.
Η ιστορία του ντουέτου των Rachel Brown και Nate Amos είναι ήδη ενδιαφέρουσα. Ξεκινούν από το Σικάγο το 2016 ως καθαρά DIY project, κι ένα δεκαετές ταξίδι εξερεύνησης και αποδόμησης της indie pop τους φέρνει σήμερα στη Matador Records. Το It’s a Beautiful Place μοιάζει με το πιο “Matador” άλμπουμ τους μέχρι στιγμής, όχι με την έννοια της στιλιστικής ομοιομορφίας, αλλά με την έννοια της πλήρους ελευθερίας να πειραματιστούν, να παίξουν με τα όρια της pop μορφής και, το σημαντικότερο, να μη χρειάζεται να απολογηθούν για τίποτα.
Ο δίσκος κινείται εντός ενός weird indie / experimental pop / post–post–punk ιδιώματος, αλλά χωρίς ποτέ να μένει πραγματικά στάσιμος, με ήχος χτισμένος πάνω σε επαναληπτικά μοτίβα, ένα χαρακτηριστικό του ντουέτου, που όμως εδώ τα μοτίβα μοιάζουν πιο ζωντανά, πιο άναρχα, πιο έτοιμα να αυτοκαταστραφούν και να ξαναγεννηθούν μέσα στο ίδιο κομμάτι. Η παραγωγή του Amos δίνει την αίσθηση ότι παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο τη διαδικασία σύνθεσης, με layers που εμφανίζονται διστακτικά, ρυθμούς που ξεκινούν σαν να πρόκειται για demo ή προσχέδια και ξεδιπλώνονται σε ολόκληρα τραγούδια. Οι glitchy λεπτομέρειες, δε, έχουν μια θορυβώδη, σχεδόν shoegaze ενέργεια που κρατάει το ενδιαφέρον του δίσκου υψηλό.
Το άλμπουμ ανοίγει με το ορχηστρικό “One Small Step”, που ακούγεται σαν κυκλώματα που λιώνουν ή ένα κώδικα που τρέχει, ως εισαγωγή στα όσα πρόκειται να συμβούν. Ξερές κιθάρες και απαθής εκφορά των στίχων ακολουθούν στο “Life Signs”, που όμως ταλαντεύεται μεταξύ αυτών, μελωδικών στοιχείων και εκρήξεων έντασης. Το “Nights in Armor” ξεκινά ως ένα indie pop κομμάτι, για να εκπλήξει με τον αλλοπρόσαλλο ρυθμό του και τα σπασίματά του. Στο pop-forward “Born 2” η μπάντα συνεχίζει την ειρωνική της κριτική στον τρόπο που η κοινωνία μας χτίζει ταυτότητες. Οι στίχοι παίζουν με την έννοια της μοίρας και της προκαθορισμένης ζωής, σαν κάποιος να επαναλαμβάνει μηχανικά τον ρόλο που του δόθηκε. Το αποτέλεσμα είναι ένα εσωτερικό σχόλιο για τον κοινωνικό ντετερμινισμό — πώς μας «φορτώνουν» από τα γεννοφάσκια μας το τι είμαστε και τι πρέπει να θέλουμε.
To “You don’t believe in God?” αποτελεί ένα σαρκαστικό intermission με sci-fi / ambient αναφορές, που αποδεικνύει την ανεπιτήδευτη ευφυΐα του άλμπουμ, μιας και, στα 29 λεπτά που διαρκεί καταφέρνει να χωρέσει και αυτό, χωρίς να ακούγεται περιττό. Μάλιστα, είναι μάλλον ιδιαίτερα χρήσιμο για το φουτουριστικά ψυχεδελικό “Spaceship” που ακολουθεί.
Το “Playing Classics” θα μπορούσε άνετα να γίνει ένα ιδιότυπο dive-bar hit, από εκείνα που δεν στοχεύουν στη μαζική ποπ απήχηση, αλλά στη δημιουργία μιας μυστικής, υπόγειας λατρείας. Το κομμάτι έχει αυτό το «χαλαρό» και σχεδόν αυτοσχέδιο συναίσθημα που αγαπούν τα σκοτεινά μπαρ· μια ρυθμική αστάθεια που λειτουργεί σαν υπνωτικό mantra και ένα hook όχι ποπ, αλλά υπόγεια κολλητικό. Ανήκει στην παράδοση των arty, anti-pop tracks που καταλήγουν να γίνονται cult standards για όσους νιώθουν ότι βρίσκονται σε «μυημένη» παρέα. Με το post-punk DNA του, την ειρωνική του διάθεση και το λεπτό κοινωνικό του σχόλιο πάνω στην κουλτούρα των ειδώλων, το “Playing Classics” θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει ξανά και ξανά σε ένα dive bar, ανάμεσα σε νέον φώτα, sticky floors και χαμόγελα συνενοχής.
Μετά το χορευτικό διάλλειμα, ακολουθεί ακόμη ένα εξωφρενικά έξυπνο transition στην μπαλάντα “Blood on the dolar”, με ενδιάμεση στάση το ομώνυμο του δίσκου “It’s a beautiful place” – ακόμη ένα ορχηστρικό, αυτή τη φορά κιθαριστικό. Το άλμπουμ κλείνει όπως ξεκίνησε, με το πειραματικό “For mankind”, αφήνοντας πίσω του την αίσθηση πως έχεις ακούσει κάτι πραγματικά πρωτότυπο μέσα στην ειλικρίνειά του.
Συνολικά, το It’s a Beautiful Place είναι ένας δίσκος που αποκαλύπτει σταδιακά την ιδιαίτερη γοητεία του, επειδή δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει με άμεσο και επιφανειακό τρόπο, αλλά προτιμά να καλλιεργήσει μια πιο βαθιά σχέση με τον ακροατή, η οποία γίνεται ολοένα και πιο ουσιαστική όσο περνά ο χρόνος και οι ακροάσεις πολλαπλασιάζονται. Καθώς οι Water From Your Eyes χτίζουν ένα ηχητικό περιβάλλον που αλλάζει συνεχώς μορφή και το οποίο μοιάζει να διαμορφώνεται μπροστά σου σαν μια ζωντανή διαδικασία σύνθεσης, δημιουργείται την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα έργο που δεν παριστάνει το αινιγματικό αλλά γεννιέται μέσα από την ίδια του την προαναφερθείσα ειλικρίνεια, τις glitch λεπτομέρειες που διακόπτουν και ανανεώνουν τη ροή, τις κιθαριστικές ή συνθετικές υφές που μοιάζουν να δοκιμάζουν τα όριά τους, τις φωνητικές γραμμές που σε οδηγούν σε ένα πεδίο όπου οι έννοιες και τα συναισθήματα παραμένουν ανοιχτά στην ερμηνεία.
Επιπλέον, καθώς το άλμπουμ προχωρά, γίνεται φανερός ο πολιτικός του χαρακτήρας υπενθυμίζοντας διακριτικά τους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία διαμορφώνει την καθημερινή εμπειρία και καθορίζει τις προσδοκίες που κουβαλά ο καθένας. Έτσι, όταν ακούς κομμάτια που θίγουν ζητήματα όπως η επανάληψη των ρόλων ή η αναπαραγωγή των κοινωνικών στερεοτύπων, συνειδητοποιείς πως οι Water From Your Eyes δεν σχολιάζουν μόνο τον κόσμο γύρω τους, αλλά ερευνούν τις δυνάμεις που μας ωθούν να αποδεχόμαστε μια ταυτότητα που συχνά μας έχει δοθεί χωρίς να μας έχει ζητηθεί. Αυτή η προσέγγιση καθιστά το άλμπουμ ένα έργο που επιτρέπει πολλαπλές αναγνώσεις και το οποίο γίνεται ολοένα και πιο αποκαλυπτικό όσο επιστρέφεις σε αυτό, επειδή κάθε νέα ακρόαση φέρνει στο φως λεπτομέρειες που ενισχύουν την αίσθηση ότι πρόκειται για έναν δίσκο προσεκτικά δομημένο, παρά την εκ πρώτης όψεως χαοτική και πειραματική του μορφή. Για τον λόγο αυτό, το It’s a Beautiful Place καταφέρνει να σταθεί ανάμεσα στις πιο σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς, καθώς συνδυάζει μια σπάνια μουσική ειλικρίνεια με δημιουργική τόλμη που δεν φοβάται να εκτεθεί και να ρισκάρει να αποτύχει, κάτι που τελικά το καθιστά όχι μόνο ενδιαφέρον αλλά και απολύτως αξέχαστο.
