Αξίζει να διαβάστε τον Darius Van Arman (ιδρυτή της Jagjaguwar και ceo της Secretly) και την τοποθέτηση του με τίτλο The Struggle For Independence In The Modern Age. Την πέτυχα στο Stereogum, που πλέον σας ζητά μια μικρή συνδρομή της τάξης ενάμιση τυλιχτού με προκάτ γύρο, και στάθηκα στο σημείο που παραπέμπει σε ένα κείμενο του Max Schmermbeck:«το να είσαι ανατρεπτικός «σημαίνει να υπονομεύεις και να διαταράσσεις τις τεχνολογίες και τα συστήματα που προσπαθούν να μας κάνουν να ταιριάζουμε στο καλούπι». Να διατηρείς το δικαίωμά σου να είσαι «παράξενος και ακατάστατος». Η ανεξαρτησία σημαίνει να σκέφτεσαι με βάση τις αξίες σου, όχι τις mainstream αξίες. Να επιλέγεις με ποια συστήματα συνδέεσαι ώστε η έκφρασή σου να παραμείνει αληθινή και μοναδική. Έτσι προωθούμε την κουλτούρα: επιτρέποντας πολυφωνία.»
Μου φάνηκε πως θα είχε περαιτέρω ψωμί η θέση του Schmermbeck, επομένως μεταπήδησα γρήγορα στο δικό του κείμενο, με τίτλο Becoming Subversive: «Η σύγχρονη κουλτούρα χαρακτηρίζεται από την απουσία ανατρεπτικής ενέργειας. Ή, πιο ακριβώς, η σύγχρονη κουλτούρα στρέφει την ανατρεπτική ενέργεια προς τα μέσα, κάνοντας τους ανθρώπους να προσαρμόζονται και να αυτοτροποποιούνται αδιάκοπα ώστε να συμβαδίζουν με την κοινωνία. Το αποτέλεσμα είναι μια ατμόσφαιρα εσωστρέφειας, όπου τεράστιες ποσότητες ενέργειας, χρόνου και χρήματος επενδύονται στην αυτο-ανάλυση, την αυτο-βελτίωση και την αυτο-διατήρηση. «Γίνε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου». Διαλογίσου. Εξασκήσου στην αυτο-αγάπη και την αυτο-φροντίδα. Μείνε κοντά στον εαυτό σου, να είσαι αυθεντικός. Όλα αυτά αποτελούν τελετουργίες προσαρμογής για να καταπιεστούν οι εντάσεις της σύγχρονης ζωής, για να γίνει η καθημερινότητα λίγο πιο υποφερτή, η μέρα λίγο πιο εύκολη. (…) Στον σύγχρονο κόσμο, ο υπαρξιακός αγώνας αφορά το δικαίωμα να αποκλίνουμε, να είμαστε ανωμαλία, να είμαστε απροσαρμοστοι, περίεργοι, ακατάστατοι. Η απόρριψη της τυποποίησης του εαυτού είναι ουσιώδης. Ανακτώντας τον εαυτό μας στην αντιφατική, ανοργάνωτη, ατελή μοναδικότητά του, δείχνουμε πώς πρέπει να μοιάζει η πραγματική ατομικότητα.»
Κοτσάρω όλα αυτά, με αφορμή το Cabin in the Sky, νέο στούντιο lp των De La Soul, πρώτο μετά το θάνατο του Trugoy the Dove (Dave Jolicoeur), κυριώς διότι αντιλαμβάνομαι ως ουσιωδώς ανατρεπτικό το ότι αυτοί οι τύποι εξακολουθούν το χαβά τους, με βάση τους δικούς τους αξιακούς art official intelligence κώδικες, χωρίς καμιά διάθεση προσαρμογής στις όποιες σύγχρονες τάσεις. Ως εκ τούτου, από τη στιγμή που ο Giancarlo Esposito, πήρε τις παρουσίες από όλα τα παιδάκια στην τάξη στο εναρκτήριο “Cabin Talk”, ήξερα ακριβώς πως θα κυλήσει το μάθημα, χαρούμενος που δίπλα στους Posdnuos και Maseo, άκουγα τα ονόματα των Black Thought, DJ Premier, Jay Pharoah, Yummy, Pete Rock, Killer Mike, Gareth Donkin, Yukimi, Nas, K. Butler & the Collective, Bilal, Stout, Common κ.ά. Κι ενώ από το παρουσιολόγιο, πικρά απουσιάζει ο Dave, εντούτοις ο δίσκος δε στριφογυρνά σε κλίμα οδύνης, μα παιχνιδίζει με τις γνωστές De La Soul ιδιοτροπίες που μπορούν να σου τσαμπουνάνε μέχρι και Bananarama σαμπλάρισμα ("Cruel Summers Brings FIRE LIFE!!") για να αλαφρύνουν τις συναισθηματικές πρέσες, για να υπενθυμίζουν τα ονόματα στις θέσεις του βάθρου της rap εργογραφίας.
Περί αυτού, αλλά και περί των απροσάρμοστων De La Soul, στο Paste έκαναν μια σωστή παρατήρηση: «Στο "The Package", υπάρχει έντονο ψηφιακό “θόρυβο” που κάνει ξεκάθαρο ότι το κουπλέ του Dave προήλθε από μια πιο πρόχειρη ηχογράφηση. Όμως σε μια εποχή όπου πλήθος εργαλείων θα μπορούσε να καθαρίσει τον ήχο ή (Θεός φυλάξοι!) να αντικαταστήσει εντελώς τα κουπλέ του Dave με τεχνητή νοημοσύνη, αυτός ο θόρυβος λειτουργεί ως ευπρόσδεκτο πιστοποιητικό αυθεντικότητας. Υπογραμμίζει ότι ο δίσκος δημιουργήθηκε υπό το φως του θανάτου του Dave, και όχι παρά αυτόν.» Και μιας και αναφέρθηκε το "The Package", είναι ευκαιρία να πιάσουμε το σαμπλαρικό αλφαβητάρι αυτού. Impressions "Seven Years", Kid Dynamite "Uphill Peace Of Mind", Black Merda "Cynthia Ruth". Το ξέραμε από πάντα, μα επικαιροποιείται εκ νέου πως είναι ασύγκριτα μαστόρια στην κοπτοραπτική, επομένως οι πινέζες των Jean Carn, New Edition, Gang Starr, Police, Boston, Quincy Jones, Roy Ayers, Eloy, Roberta Flack, Natalie Cole, για να απαριθμήσω μονάχα μερικές και μερικούς, είναι διαθέσιμες εκ νέου στο Cabin In The Sky, προς ξεψάχνισμα στον πάντοτε πλούσιο χάρτη των δισκογραφικών τους καταθέσεων.
Μη σας ζαλίσω με περισσότερες προαποφασισμένες ερμηνείες. Η αλήθεια είναι πως οι τυπικοί De La Soul παρέδωσαν μια ακόμη ευθύτατη περιστροφή γύρω από τον ήλιο, κάτι που στην ερμηνευτική σούμα μεταφράζεται ως επιστροφή στην ασφάλεια των παιδικών ακουσμάτων για τους ορκισμένους fans, μακριά από τα lame χοντρόκωλα παρακολουθήματα των μαζών. Τα ευφορικά κλισέ είναι αραδιασμένα, ως εκ τούτου, η επανάληψη παραμένει καταπραϋντική. It's the boom to the bap, like the full in the paid that put Ra on the map (Ayo, my nigga, run it back, keep going). Long Island, Long Island…
