Συνεχίζοντας το μουσικό catch up, κι ενώ οδεύουμε πυρετωδώς προς το κλείσιμο της χρονιάς και των λιστών με τα αγαπημένα, ακούμε ξανά δύο ελληνόφωνους δίσκους, από δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Από τη μία, η Mia Maria χαρτογραφεί το εσωτερικό τοπίο με μια ευαισθησία που σπάνια συναντάς στην εγχώρια σκηνή. Από την άλλη, o Libys εκφράζει τα δικά του ακανθώδη συναισθήματα σε τραγούδια που μοιράζονται ισόποα ψιθύρους και κραυγές, σε ένα άλμπουμ που αξίζει οπωσδήποτε μία ακόμη επανάληψη.
Μia Maria – Σπλάτερ (Self-release)
Το Σπλάτερ είναι η πρώτη δουλειά της ποιήτριας και μουσικού Μαρίας Κωνσταντοπούλου, η οποία μοιάζει να γράφει απευθείας από το ασυνείδητο. Σε αυτό εδώ το άλμπουμ, ο τίτλος λειτουργεί σαν ειρωνικό σχόλιο. Ο τίτλος έχει διπλή ανάγνωση, μια χιουμοριστική, παιχνιδιάρικη ειρωνεία απέναντι στο Είδος, που παραπέμπει στις υπερβολικές, αιματηρές σκηνές των cult ταινιών τρόμου. Από την άλλη όμως, μοιάζει να δηλώνει ευθέως τη συναισθηματική κατάσταση του δίσκου. Το “σπλάτερ” δεν είναι εδώ η εξωτερική φρίκη, αλλά η εσωτερική, το άνοιγμα του στήθους, η έκθεση των πιο μαλακών σημείων, η αναμέτρηση με τον εαυτό σε μια στιγμή που δεν υπάρχει πλέον τίποτα να κρυφτεί. Είναι αυτό το είδος της “αιματοβαμμένης” εντιμότητας που αφήνει πίσω του ένας έρωτας όταν περάσει. Από το “Χωροχρονικό” ως το “Σώμα”, κάθε τραγούδι ακούγεται σαν να ψιθυρίζεται μπροστά σε καθρέφτη. Υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν Fiona Apple, άλλες Sharon Van Etten, πάντα όμως με μια αδιόρατη αθηναϊκή μελαγχολία, εκείνη που κουβαλάει σκόνη από το κέντρο της πόλης, μυρωδιές από καπνό και γιασεμί. Η φωνή της Κωνσταντοπούλου είναι απαλή, ελαφρώς ένρινη, σαν να προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία της ενώ κάτι μέσα της ραγίζει, ενώ οι στίχοι της τρυφεροί και άγριοι μαζί, πλέκονται γύρω από μια αίσθηση απώλειας που ζητά μόνο να ειπωθεί, ως αναπόφευκτο αναγκαίο. Η παραγωγή είναι προσεκτική, σχεδόν διαφανής, αφήνοντας χώρο στα συναισθήματα να αναπνεύσουν. Κάθε κομμάτι είναι μια μικρή εξομολόγηση, άλλοτε εφιαλτική, άλλοτε ποπ, πάντα όμως βαθιά ανθρώπινη. Συνολικά, το Σπλάτερ είναι μία αξιόλογη προσπάθεια, με χαρακτηριστικό πως δεν φοβάται την ευαλωτότητα, κι αυτό από μόνο του, σε μια εποχή τεχνητότητας, το καθιστά ενδιαφέρον.
Βαθμολογία: 6
Libys – Τραγούδια Για Έναν Άνθρωπο Που Θρήνησα Χωρίς Να Έχει Πεθάνει (Self-release)
Ο Libys έχει αυτή τη χαρακτηριστική εκφορά των στίχων του, όπου ψίθυροι και κραυγές είναι αναπόσπαστο κομμάτι του καλλιτεχνικού αφηγήματός του. Λίγο αυτό, λίγο το απροσδιόριστο του είδους – που φυσικά, για το λόγο αυτό, μπαίνει κάτω από την ομπρέλα του indie / alternative – κάνει την μουσική του εντελώς niche για τα εγχώρια δεδομένα. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά του άλμπουμ του Τραγούδια Για Έναν Άνθρωπο Που Θρήνησα Χωρίς Να Έχει Πεθάνει αυτής της χρονιάς, γίνεται σαφές πως εδώ η ποιότητα δεν μετριέται μόνο τεχνικά, αλλά στη λεπτότητα της συναισθηματικής ισορροπίας. Η μουσική, με μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις, κρατάει χώρο για λέξεις που αλλιώς θα ήταν αβάσταχτες – λέξεις που ακούγονται σαν να ειπώθηκαν για πρώτη φορά τη στιγμή της ηχογράφησης, σχεδόν παρορμητικά. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η «άγνοια κινδύνου» του Libys: δεν φοβάται να πει τα προφανή, να εκτεθεί, να παραδεχτεί ανάγκες, εμμονές, μικρές ντροπές, απογοητεύσεις που άλλοι καλλιτέχνες θα έκρυβαν πίσω από μεταφορές. Δεν φοβάται ούτε το cringe, ούτε τη σκληρή παραδοχή, ούτε το ότι ο ακροατής θα δει μέσα του πιο βαθιά απ’ ό,τι συνήθως επιτρέπεται στην pop. Όμως, αντί να βυθιστεί στη δραματικότητα, το άλμπουμ διατηρεί μια παράξενη απαλότητα, σαν να κατανοεί ότι όλες αυτές οι μικρές συναισθηματικές καταρρεύσεις είναι φυσιολογικές και ανθρώπινες.
Αυτό το ρίσκο — να εκτεθείς συνειδητά και να μην φροντίσεις να είναι όμορφο — είναι σχεδόν επαναστατικό μέσα σε έναν κόσμο που απαιτεί επιδερμική ευκολία, “εύηχη” μελαγχολία, προσοδοφόρες φόρμες. Το άλμπουμ του Libys δεν παίζει αυτό το παιχνίδι, όπως άλλωστε δεν έκανε ποτέ ο νεαρός καλλιτέχνης.
Βαθμολογία: 6.5
