Ωραίους δίσκους ακούσαμε μέσα στο 2025. Ίσως όχι πολλούς συναρπαστικούς ή κάτι το ριζοσπαστικό, παρόλα αυτά… Άφησα με βαριά καρδιά έξω από την τελική δεκάδα το νοεψυχεδελικό groove-drone των Tame Impala, την γενναία επιστροφή των electro-μαρξιστών Stereolab, την all around the world τραγουδοποιία του David Byrne, τη θορυβώδη κιθαριστική pop των Αυστραλών Beths και των Νεοζηλανδών Belair Lip Bomps, μαζί και τις post-punk funk αλχημείες του Tunde Adebimbe των TV On the Radio. Σε προσωπικό όμως επίπεδο, την παρτίδα της δισκογραφίας του 2025 κέρδισαν κυρίως οι χαρισματικοί, ιδιοσυγκρασιακοί singer-song writers σαν τον Jeff Tweedy, τον Robert Forster, την Neko Case (μαζί με τις σταθερές αξίες τύπου Mavis Staples, Robert Plant και Van Morrison).
Jeff Tweedy – Twilight Override (dBpm Records)
Το τριπλό άλμπουμ του frontman των Wilco χρειάζεται χρόνο και προσήλωση για να αποκαλύψει τα χαρίσματά του. Στην αρχή, 30 κομμάτια μπορεί να φαίνονται συντριπτικά πολλά, μια αλληλουχία από ακατέργαστα διαμαντάκια μεσαίας διάρκειας - βγαλμένα από την ίδια μήτρα που γέννησε άλμπουμ όπως το -υποτίθεται- στριφνό και δύσκολο "White Album" των Beatles: ένα "White Album" όμως όπως θα το ξανάπαιζαν ο Lou Reed και ο John Cale, με ισχυρές δόσεις americana.
Drink the Sea - Drink the Sea I & II (Sunyata Records)
Τους λες και super-group: Peter Buck (REM), Barrett Martin (Screaming Trees/Mad Season), Alain Johannes (Eleven, Queens of the Stone Age), η απίστευτη Μεξικανοαμερικανίδα περκασιονίστρια Lisette Garcia που παίζει ούτι, σιτάρ και ινδονησιακά γκαμελάν, μαζί με άλλους -κυρίως- Σιατλάδες βετεράνους στο στούντιο. Εκπληκτικά παιξίματα, ήχος ταξιδιάρικος που εκτείνεται από την americana ως το post rock και την ψυχεδέλεια, και μαζί μ' αυτά η μεγαλοπρεπώς βραχνή φωνή του Εγγλέζου Duke Garwood, που μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με τη φωνή του Mark Lanegan.
Van Morrison – Remembering Now (Virgin)
Το 47ο αισίως άλμπουμ του ογδοντάχρονου πια Van Morrison δεν είναι απλώς ένα πολύ καλό άλμπουμ∙ είναι αξιολογικά ένα πολύ καλό άλμπουμ στη δισκογραφία του Van Morriosn, με ό,τι συνεπάγεται αυτό όταν μιλάμε για έναν δημιουργό που μας έχει χαρίσει ανεπανάληπτα αριστουργήματα όπως το Astral Weeks ή το Moondance. Blues, rhythm ‘n’ blues, soul και ιρλανδέζικη folk παίζει και εδώ ο Ιρλανδός βάρδος, με μια όμως σπάνια φινέτσα και με μια απαράμιλλη ερμηνευτική ικανότητα. Τα τραγούδια αποπνέουν ζεστασιά, οικειότητα και προπάντων ανθρωπιά. Ο Van τραγουδάει για το παρελθόν του, αλλά όλα αυτά γίνονται για να πλαισιώσουν το «τώρα». Απολαύστε αυτό το άλμπουμ με κάποιον που αγαπάτε.
Brad Mehldau – Ride Into the Sun (Nonesuch)
Με το Ride Into the Sun, ο σπουδαίος πιανίστας της jazz Brad Mehldau δημιούργησε ένα αριστούργημα που ξεπερνά έναν τυπικό φόρο τιμής στα τραγούδια που άφησε ο αδικοχαμένος φίλος του, ο Elliott Smith. Είναι ταυτόχρονα μια πράξη ευλάβειας και ριζοσπαστικής επανερμηνείας - μια πράξη που διευρύνει το σύμπαν του τραγουδοποιού. Λίγα άλμπουμ καταφέρνουν να νιώσουν τόσο οικεία αλλά και τόσο περιπετειώδη, τόσο ριζωμένα στον κόσμο ενός καλλιτέχνη, αλλά αναμφισβήτητα σφραγισμένα με την ιδιοφυΐα ενός άλλου. Αξίζει να αναγνωριστεί ως ένα από τα πιο συγκινητικά και επιτυχημένα έργα της καριέρας του Mehldau.
Robert Forster - Strawberries (Tapete)
Ο πρώην κιθαρίστας, τραγουδιστής και βασικός συνθέτης/στιχουργός των θρυλικών Go-Betweens ήταν πάντα ένας μάστορας στις κιθαριστικές ποπ μελωδίες και ένας εξίσου καλός αφηγητής στους στίχους. Στο τελευταίο του σόλο άλμπουμ επιδεικνύει αυτές τις ικανότητες χαμηλόφωνα αλλά πολύ ουσιαστικά. Είναι αξιέπαινο για έναν 67χρονο καλλιτέχνη στην πέμπτη δεκαετία της δισκογραφικής του καριέρας να κυκλοφορεί το πιο περιπετειώδες άλμπουμ του μέχρι σήμερα με αρκετά κομμάτια που κατατάσσονται στα ωραιότερά του.
Mavis Staples – Sad and Beautiful World (ANT-I)
Στην εποχή του εκφασισμού της διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ και του ICE, η μεγάλη ερμηνεύτρια της gospel-soul ξαναπαίρνει πάνω της το τραγούδι διαμαρτυρίας. Τα κομμάτια που ερμηνεύει στο τελευταίο της άλμπουμ είναι διαφόρων συνθετών: Tom Waits / Kathleen Brennan, Leonard Cohen, Curtis Mayfiled, Eddie Hinton, Gillian Welch, Mark Linkus. Είναι τραγούδια ελπίδας και στοχασμού, αντίστασης και εξέγερσης.
Robert Plant – Saving Grace (Nonesuch)
Το Saving Grace είναι ψυχωμένο άλμπουμ, που αναδεικνύει τη διαχρονική φωνή του Plant και την ικανότητά του να διαχειρίζεται με άνεση τα παραδοσιακά και πιο σύγχρονα roots τραγούδια, συνδυάζοντας αγγλική folk με αμερικανικά blues. Οι αρμονίες είναι πλούσιες, οι ενορχηστρώσεις ατμοσφαιρικές (με το τσέλο και το μπάντζο μπροστά) και η χημεία μεταξύ του Plant και της συν-ερμηνεύτριας Suzi Dian αναδύεται σε κομμάτια όπως τα "Soul of a Man" (Blind Willie Johnson), "Everybody's Song" (Low), “Ticket Taker” (The Low Anthem) και το παραδοσιακό "I Never Will Marry".
Thalia Zedec Band - The Boat Outside Your Window (Thrill Jockey)
Η Thalia Zedek αξιώνει μια θέση στην πρωτοπορία του του underground rock των 80’ς. Περίπου συνομήλικη με την Kristin Hersh ή την Kim Deal και οπωσδήποτε της ίδιας κλάσης δημιουργός (αν και δεν γνώρισε ανάλογη επιτυχία με τις προαναφερθείσες), είναι ενεργή από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως τραγουδίστρια και κιθαρίστας σε σπουδαία συγκροτήματα του underground, όπως οι Dangerous Birds, οι Uzi, οι Live Skull και φυσικά οι Come. Η μαεστρία της Zedek στη σύνθεση τραγουδιών είναι εμφανής στο τελευταίο της σόλο άλμπουμ. Συνολικά θα μπορούσε συνολικά να χαρακτηριστεί ως ένας ωκεανός από κιθαριστικές στρώσεις θορύβου και σκοτεινών μελωδιών.
Neko Case - Neon Grey Midnight Green (ANT-I)
Κάθε τρία-τέσσερα χρόνια, η Neko Case αναδύεται στην επιφάνεια με ένα νέο άλμπουμ και υπενθυμίζει στους ακροατές ότι είναι μια από τις σπουδαιότερες εν ζωή τραγουδοποιούς. Στην εικοσιπενταετή και πλέον καριέρα της, ο άγριος country-noir-rock ήχος της γίνεται διαρκώς πιο ατρόμητος και περιπετειώδης. Η μουσική της Case απηχεί τον κόσμο - τη σκληρότητα, την επιμονή και την τρομακτική ομορφιά της ανθρώπινης φύσης. Στο ένατο άλμπουμ της, σε δική της παραγωγή, παρουσιάζει τον πιο έντονο ήχο και τα πιο προσωπικά της συναισθήματα μέχρι σήμερα.
Carl Allen - Tippin' (Cellar Live)
Ο Carl Allen θεωρείται ένας από τους καλύτερους ντράμερ της jazz εδώ και αρκετά χρόνια. Έγινε γνωστός για την εκτεταμένη δουλειά του με θρύλους όπως οι Freddie Hubbard και Herbie Hancock και με δουλειές του όπως το άλμπουμ The Art of Elvin, ένας φόρος τιμής στον Art Blakey και τον Elvin Jones. Είναι επίσης μια σημαντική προσωπικότητα στην εκπαίδευση της jazz, έχοντας διατελέσει Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Σχολής Juilliard. Ηχογραφημένο live-στο-στούντιο, με τους Christian McBride (μπάσο) και Chris Potter (τενόρο σαξόφωνο), το άλμπουμ αποτυπώνει τους αυθόρμητους και επίκαιρους αυτοσχεδιασμούς του τρίο σε συνθέσεις όπως το "Happy Times" του Freddie Hubbard, το "L's Bop” του Lenny White και το κορυφαίο “Parker’s Mood” του Charlie Parker.
