Μια ακόμη περιήγηση στον κυκλικό κόσμο των επιλογών και των παραλείψεων, εν έτει 2025.
Λίστες, Λίστα, Λιστολόγιον. Λέμε και ξαναλέμε τα ίδια, διαγράφουμε παρόμοιες μεταφορές, σκοντάφτουμε σε παραπλήσια διλήμματα μεταξύ ετοιμοπαράδοτου pr, εκλεκτικών αντανακλάσεων των τάσεων και τρέχοντος συρμού.
Λέμε και ξαναλέμε τα συνηθισμένα, γιατί έχουν πάντα πλάκα οι νουθεσίες για τα των καθιερωμένων λιστών, όση πλάκα έχουν τα κατά γενική ομολογία «θεόσδοτα» αριστουργήματα τύπου Lux (λένε πως αυτά αυταναφλέγονται τάχιστα σαν τα μηνύματα στις τηλεοπτικές Επικίνδυνες Αποστολές), όση πλάκα έχουν οι αγωνίες κάθε μικρού σύμπαντος να φέρει τους «τρόπους» του μπροστά, μέσα από τις εκάστοτε προτιμησιακές καταρτίσεις λιστών.
Λέμε και ξαναλέμε τα χορνμπικά κοινότοπα, αλλά στο κάτω-κάτω δεν τρέχει κάστανο, το ζήτημα είναι αν τελικά αυτά τα άυλα και φυσικής μορφής μικρά ή μεγαλύτερα δισκάκια θα επαναληφθούν ή θα εξαϋλωθούν. Αν τελικά μέσα στο λιστολογικό ορυμαγδό, τσιμπολογήσουμε μια, δυο, τρεις, μισή κιμπάρικη, καλύτερη, καταλληλότερη κ.ο.κ. πρόταση, που μας/σας διέφυγε, και κάποιος/α/ο φιλοτιμήθηκε με ζήλο (και με κεφαλαίο το πρώτο) να μας τη σφυρίξει.
Μη σας κουράζω περαιτέρω. Ακολουθεί μια μουσική εκδοχή του 2025, ένας ακόμη γύρος ανάμεσα σε αυτά που ξέρουμε και αυτά που βεβαίως μας ξεφεύγουν, αυτών που συνηθίζουμε να λέμε «καλύτερων ανεξάρτητων διεθνών δίσκων της χρονιάς», όπου στριμώχνω περισσότερες jazz, soul και λοιπές αφροκεντρικές επιλογές, μιας και οι εντός Avopolis συνδαιτυμόνες θα καλύψουν με βεβαιότητα καλύτερα τις indie, electro και άλλες φωνές. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων περί των rap παραλείψεων, τα λέμε με ξεχωριστή rap λίστα για τις κυκλοφορίες του 2025.
Damon Locks - List Of Demands (International Anthem)
Ο τίτλος του album, “List Of Demands” προέρχεται από την εμπειρία του Locks ως μέλους του διδακτικού προσωπικού στο αναμορφωτήριο Stateville Correctional Center (που δυστυχώς έκλεισε όπως και δεκάδες άλλα κοινωνικά προγράμματα τον Σεπτέμβριο του 2024) και του Prison and Neighborhood Arts and Education Project, που έδωσε τη δυνατότητα στον καλλιτέχνη να συνεργαστεί με κρατούμενους της φυλακής μεγίστης ασφάλειας. (…) Αυτή τη μορφή της τέχνης εκπροσωπεύει ο Damon Locks: μια τέχνη αντισυστημική, με DIY ήθος και συμπεριληπτική/κοινοτική αντίληψη, άλλοτε φωνακλάδικη και οργισμένη σαν σόλο του Albert Ayler, άλλοτε πύρινη όμοια με τις ρίμες του Malcolm X και του Chuck D, άλλοτε αφοπλιστικά όμορφη και αισθαντική σαν ρεφρέν του Marvin Gaye.
Mary Halvorson - About Ghosts (Nonesuch Records)
«Αυτό είναι statement, αυτό είναι κάτι άλλο» λέγαμε με ένα συνακροατή, φτάνοντας πια κι ακούγοντας το Eventidal (χωρίς το ίδιο το θέμα να υποδηλώνει κάτι τέτοιο), τρίτο του About Ghosts, εκεί που διατηρείται η παρέα της Halvorson, με τους Adam O’Farrill, Jacob Garchik, Patricia Brennan, Nick Dunston και Tomas Fujiwara, ενώ συναντά τους Immanuel Wilkins και Brian Settles στα σαξόφωνα. Είναι ευέλικτη, δεν παραπαίει σε αμετροέπειες τεχνικών, ισορροπεί jazz πειραματισμό και συναισθηματικό βάθος, όπως σημειώνεται απανταχού. Κι αν το καλοσκεφτείς ποια είναι πια η συμβολή της στη σκηνή, με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στα ‘20s, ένας θεός ξέρει για που το’χει βάλει σκοπό.
Suede – Antidepressants (BMG)
Το ίδιο κάνουν και τώρα. “Take it all nice and slow/Like those endless, hot summers”, αποσύνδεση/σύνδεση, οι Suede δίνουν τον post punk τόνο με το πρώτο ριφ, έχουν διαολεμένη ενέργεια, αλλά και συνθετική pop ενάργεια προς επίρρωση της παρούσης αντικαταθλιπτικής τους αποστολής. Το χεράκι του Ed Buller βάζει εκεί που πρέπει τις κιθάρες, οι Suede αξιοποιούν το 40λεπτο χωρίς κοιλιές, κάνουν ένα δίσκο για συναυλιακή χρήση, με κολλητικά σιγουράκια (“Trance State” και “June Rain”), και την επιβεβαιωμένη οξυδέρκεια τους στο να χειρίζονται το κοινότοπο και το εφήμερο.
The Freedom Affair - The Freedom Affair (Sunflower Soul Records)
Πρέπει να αναζητούμε τα ράφια στα δισκάδικα, γιατί είναι κι αυτά τα δισκάκια για τα οποία δε θα γράψει κανείς, μιας και ουδείς ασχολείται πια με τα Muscle Shoals, τη soul του Memphis, τις one take ηχογραφήσεις. Ποιος ξεψαχνίζει αν το Hammond B3 είναι og, αν ο Cropper τίναξε τα πέταλα, αν αυτό που λέμε timeless soul, σκάει που και που, ίδιο κι απαράλλαχτο, προαποφασισμένο αποκούμπι για τους southern θιασώτες. Πήραν μερίδιο γερό στη λειψή φετινή soul παραγωγή οι Freedom Affair, με το lp που κυκλοφόρησαν την άνοιξη τρέχοντος.
McKinley Dixon - Magic, Alive! (City Slang)
Στον πέμπτο του δίσκο, βρίσκει συμπαραστάτες στα λόγια στα πρόσωπα των Quelle Chris, Anjimile, Chais Guevara, Teller Banks, IceColdBishop, Pink Siifu, Blu και Shamir αλλά και στη Sarah Tudzin, στον Etienne Stoufflet, στο Sam Koff, στο Sam E. Yamaha που κατοχυρώνουν το jazz νόημα στο lp. Διότι αυτό κάνει ο Dixon, jazz-rap που ρέει, χωρίς φορμαλιστικούς εντυπωσιασμούς και δίχως να την πατάει βυθιζόμενος εντός του, όπως συμβαίνει στο νέο καλό μα «ακοινώνητο» Golliwog του Billy Woods. Μόλις σε 35 λεπτά προλαβαίνει, χωρίς να αδρανεί ούτε στιγμή, να μετατρέπει το σουρεαλιστικό σε αληθές, το εξωπραγματικό σε βάμμα για τις πληγές και τις φαντασιώσεις σε νέτα-σκέτα παραπεμπτική μπάρα στην Erykah Badu.
Annie and the Caldwells – Can’t Lose My (Soul) (Luaka Bop)
Έχουν την προίκα της απλότητας, το αθόρυβο μυστικό που κουβαλάνε οι καθημερινοί για το πως ορίζεται η ομορφιά, χωρίς τις φιοριτούρες μιας καλλιτεχνίζουσας διαλεκτικής, δίχως να βουτάνε σε αυτάρεσκες μιμήσεις. Τα σώψυχα ανάμεσα σε διαβόλους κι ερωτευμένα αγγελάκια ευαγγελίζονται στο Can’t Lose My (Soul), εκεί που «νιώθονται» τα τραγούδια των Annie and The Caldwells, αχνιστό ψωμάκι για τους soul θιασώτες, μονορούφι που δεν προλαβαίνει να ξεθυμάνει. Μα γιατί να αφορά μονάχα τους σοουλ-άδες οπαδούς; Ε! Indie αγόρια και κορίτσια! Για βάλτε στα ηχεία σας, τα “Wrong” και “I Made It”, όσο ψάχνετε τους pop σωτήρες σε περιπτώσεις σαν αυτές του Weeknd και της Gaga που μηρυκάζουν τη disco και την 80s soul, κι ύστερα τα λέμε.
Ryan Davis and the Roadhouse Band – New Threats from the Soul (Tough Love)
…το New Threats from the Soul είναι ένα μάθημα-υπόδειγμα στο πώς να μειώνεις το υψηλό στο πεζό, το τεράστιο στο απειροελάχιστο, και το αντίστροφο (το κόλπο δουλεύει μόνο και προς τις δύο κατευθύνσεις). Στα μακροσκελή επτά κομμάτια του δίσκου, ο Ryan Davis και η Roadhouse Band, δηλαδή η παρέα των Dan Davis, Elisabeth Fuchsia, Will Lawrence, Seth Manchester, Jim Marlowe, Christopher May, Aaron Rosenblum, κατορθώνουν να ξεθάβουν από τα της αμερικανικής country/folk παράδοσης, μια νέα, ανθεκτική της παραλλαγή. Και παρά τις όποιες φορμαλιστικές αναποδιές, δε μπορείς παρά να παρασυρθείς από τις εξιστορήσεις αυτής.
Robert Plant with Suzi Dian – Saving Grace (Nonesuch Records)
“Breaking everybody's heart/Taking everyone apart/Breaking everybody's heart/Singing everybody's song” λένε οι Low στο “Everybody’s Song”, προτελευταίο κομμάτι του τυπικά δωδέκατου σόλο lp του Plant, εκεί που καταγράφει τις παραμορφώσεις τους ως κλιμακωτό ψυχεδελικό raga όπως ορθώς έγραψε και το Mojo. Αλλά εγώ κρατώ τα λόγια αυτού, τουλάχιστον αναφορικά με το τι έπεφερε στη δική μου καρδούλα, ο Plant, η Dian κι όλη η Saving Grace παρέα, τραγούδωντας τα τραγούδια όλων, σε αυτό το εγχείρημα μεταξύ βαθιάς Αμερικής και βρετανικής folk.
Ambrose Akinmusire – honey from a winter stone (Origami Harvest/Nonesuch Records)
Ξεσήκωσε το Holy presence of Joan d’arc για το χτίσιμο του “muffled screams”, χωρίς να υποκύπτει σε μια φορμαλιστική ξεπατικωτούρα. Ο Akinmusire σχολαστικά επιλέγει μέσα από τα μύχια των ακουσμάτων του.(…) Δημιουργεί λοιπόν μέσω του Eastman, του Reich, όπως άλλοτε έχει κάνει το ίδιο μέσω του Roscoe Mitchell, του Archie Shepp, της Alice Coltrane, των Wadada Leo Smith και Wayne Shorter. Ravel, μουσική από το Mali, hip hop (…) έφτιαξε το honey from a winter stone, ως νεο-κλασσικό, jazz, hip hop, spoken word στοχασμό, αναζητώντας τη γλώσσα του. Στον 9ο αισίως δίσκο του, ακούς πως εκφράζεται ένα αληθινά δημιουργικό αίτημα.
Geese – Getting Killed (Partisan Records/PIAS)
…οι Geese συναρμολόγησαν τα αστεία τους, γκάζωσαν όσο δεν πάει τις στιχουργικές τρολιές τους, έστησαν τους ενισχυτές γύρω από κουλουριασμένες κόμπρες, χαβαλέδιασαν λες και ξεβράστηκαν ως ξεπεσμένα τζάνκια από κάποιο 70s party όπου έπαιζαν τα slow grooves των Zep και των Stones, πόνταραν σε κλισέ συλλογικά μουρμουρητά, ξεβρακώθηκαν απολαυστικά και παρέδωσαν έναν ακομπλεξάριστο rock&roll δίσκο για το 2025, χωρίς επιφάσεις και φρου φρου νεολογισμούς. Δίχως καμία έγνοια να επανεφεύρουν τον τροχό, χορεύοντας πάνω στους νεκροζώντανους μύθους της φόρμας(…) οι Cameron Winter, Emily Green, Dominic DiGesu και Max Bassin, η μπάντα με το όνομα Geese, κυκλοφόρησε ένα σαρωτικό δίσκο 45 λεπτών και 39 δευτερολέπτων, το Getting Killed, κατορθώνοντας τα δύο ισχυρά. Από τη μια εκτοξεύτηκε στον πλασματικό θρόνο του νέου μεσσία για τους +/- κοντινούς της, κι από την άλλη παραμύθιασε εμάς τους υπόλοιπους, πετώντας μας στο παρερμηνευτικό ναρκοπέδιο της παροδικής επιστροφής στη νεανικότητα. Τούτων λεχθέντων, ιδού ο indie δίσκος της χρονιάς.
