Asphyx – The Rack
Το The Rack του 1991 είναι ένας από εκείνους τους δίσκους που δεν χρειάζονται εισαγωγή. Στέκεται σαν ογκόλιθος σε μια εποχή όπου το death metal ακόμη όριζε τον εαυτό του και ακόμη αναζητούσε τις άκρες και τα όριά του. Σε παλαιότερο αφιέρωμα είχα μιλήσει για το Last One On Earth. Θεωρώ πως εκείνο είναι το σημείο όπου οι Asphyx τελειοποίησαν τον ήχο τους, και έγιναν οι αρχιερείς του death/doom στην Ευρωπαϊκή ενδοχώρα. Το The Rack όμως, ο πρώτος τους δίσκος, είναι το σημείο όπου γεννήθηκε αυτή η μηχανή καταστροφής. Ωμό, τσαλακωμένο, κτηνώδες, αλλά ήδη με έναν απίστευτα αναγνωρίσιμο ήχο. Εκείνο το βαρύ, αποπνικτικό ύφος που θα γινόταν σήμα κατατεθέν της μπάντας για τις επόμενες δεκαετίες. Σαν να ηχογραφήθηκε σε μια σπηλιά όπου οι τοίχοι στάζουν μούχλα, υγρασία και τα riffs σέρνονται σαν κατάρες. Πως το λένε οι δημοσιογράφοι; Α ναι! «Η απόλυτη δήλωση πρόθεσης».Το "The Quest of Absurdity" είναι το τέλειο κατόφλι. Μια ζοφερή αφηγηματική εισαγωγή πριν το εκπληκτικό και καταστροφικό "Vermin". Ο δίσκος ανοίγει με το πιο γρήγορο και βίαιο κομμάτι, που μαζί με το "Wasteland of Terror" ενώ δεν είναι και το πιο χαρακτηριστικό δείγμα, δένουν τέλεια με το σύνολο και έχουν γίνει τα δύο πιο fan favorites μέσα από το The Rack. Υπάρχουν διάσπαρτες εκρήξεις αυτής της ενέργειας και άλλοτε παίζουν με τέτοιο βάρος, τέτοια υπνωτική μονολιθικότητα που σχεδόν με παραλύει. Η τριάδα των Martin van Drunen, Eric Daniels και Bob Bagchus είναι σε εντυπωσιακή σύμπνοια και σε συνδιασμό με την παραγωγή του Harry Wijering παραδίδουν έναν τρομερά παχύ και ζοφερό ήχο. Φοβερός ήχος στις κιθάρες, βαθύ μπάσο, στιβαρό drumming και στη μέση, ο Van Drunen με τα growls και τα ουρλιαχτά που μοιάζουν σαν πράξη αυτοτιμωρίας και έκκληση σε βοήθεια ενός ανθρώπου που υποφέρει. To "Diabolical Existence" συνεχίζει με έναν low tempo κρανιοθραύστη ενώ το "Evocation" εναλλάσσει τους ρυθμούς. Προφανώς οι Asphyx δείχνουν από τα πρώτα τους βήματα πως δεν αρκούνται μονάχα στους ναρκοληπτικά και βασανιστικά αργούς ρυθμούς συναδέλφων τους όπως οι Winter, αλλά παίζουν κάτι πιο κοντά στο Journey Into The Mystery των Dream Death μρ ένα πιο Obituary twist. O δίσκος κλείνει με το ίσως αγαπημένο μου κομμάτι σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Το ομώνυμο, "The Rack", είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά doom/death τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Και εδώ κρύβεται όλο το DNA της μπάντας. Απάνθρωπο βάρος, αργόσυρτα riffs σε εκτενείς δομές για τη βραδυφλεγή καταστροφή σε 9 ολόκληρα λεπτά "μαρτυρίου" γεμάτο από riffs. Οι Asphyx αν και pioneers τρόπον τινά του death/doom δεν συνήθιζαν να κινούνται σε τόσο μεγάλα κομμάτια (μόνο το "Initiation Ιnto the Ossuary" μου έρχεται στο μυαλό), όμως εδώ έχουν να πουν πολλά και αξιοποιούν αυτόν τους το χρόνο στο έπακρο. Παρά το βάρος των δεκαετιών που κουβαλά, το ντεμπούτο των Asphyx παραμένει ένα από τα πιο ανθεκτικά, αμετακίνητα και ουσιαστικά μνημεία του ευρωπαϊκού death metal. Στέκεται αγέροχο να μας θυμίζει πως το πραγματικό brutality δεν μετριέται μόνο σε bpm. Οι Asphyx δεν ήθελαν να είναι φρενήρεις, τεχνικοί ή να φέρουν καταιγισμούς πληροφοριών στο πεντάγραμμο. Ήθελαν να είναι βαριοπούλα, και αυτό ακριβώς ήταν το The Rack.
Severe Torture – Torn from the Jaws of Death
To Ολλανδικό death metal έχει την τιμητική του στο φετινό Athens Extreme, και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ικανοποιημένος.
Οι Severe Torture εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ως μια από τις χαρακτηριστικότερες φωνές του ολλανδικού brutal death. Μαζί με μπάντες όπως οι Disavowed, οι Prostitute Disfigurement, οι Brutus και οι αγαπημένοι μου Pyaemia, έστησαν μια από τις πιο στιβαρές mini-σκηνές στην Ευρώπη, σε μια χώρα που ήδη είχε βγάλει ιερά τέρατα στον χώρο του old school death metal στις αρχές του 90. Το πλήρες ντεμπούτο τους, Feasting on Blood του 2000 τους έβαλε στο χάρτη, όμως ήταν το Misanthropic Carnage του 2002 που πραγματικά έδειξε ότι μπορούσαν να σταθούν δίπλα στα μεγαθήρια του είδους. Ένας δίσκος που στα μάτια μου τους έβαλε στην elite του death metal, φτάνοντας σε ένα επίπεδο αδιαμφισβήτητης ηχητικής στιβαρότητας και τεχνικότητας. Βρισκόμαστε λοιπόν στο 2024, και 14 ολόκληρα χρόνια μετά το Slaughtered επιστρέφουν από το πουθενά με τον ίσως καλύτερο δίσκο της καριέρας τους. Το Torn from the Jaws of Death ανοίγει με ένα καταιγιστικό tremolo riff και από τις πρώτες νότες του "The Death of Everything" το concept είναι πολύ ξεκάθαρο. Grooveάτο, catchy αλλά σαρωτικό death metal. Τα φωνητικά του Dennis είναι στην καλύτερή τους φάση και το έπιασε ακριβώς εκεί που το άφησε 14 χρόνια πίσω εντελώς αβίαστα. Είναι εμφανώς λιγότερο guttural από τις παλιές κυκλοφορίες, όμως αναδεικνύουν KAI σε αυτόν τον τομέα πλέον αυτό το ανθρώπινο, παθιασμένο στοιχείο που τους έκανε να ξεχωρίσουν από τις στίβες «mindless fun» μπαντών που έχουμε συνηθίσει ως ένα βαθμό στο brutal death. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία του δίσκου είναι ότι οι Severe Torture, μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθούν να γράφουν τραγούδια που ξεχωρίζουν. Φοβερά hooks, και κάθε riff πιο memorable από το προηγούμενο. Το καλυτερο όμως στοιχείο είναι σίγουρα η ροή του. Δεν είναι και κανένας μεγάλος δίσκος, αλλά 40 λεπτά στο brutal death συνήθως μου φαίνονται μαρτυρικά. Το Torn from the Jaws of Death είναι τόσο κτηνώδες όσο και "μελωδικό" με έναν απόλυτα δικό τους τρόπο. Προφανώς χωρίς να κατρακυλά προς το melodeath, πέρασε και δεν άγγιξε μην κοροϊδευόμαστε. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ανέκαθεν οι Severe Torture ήξεραν να γράφουν με... μουσικότητα όσο παράλληλα συνέθλιβαν κόκαλα αριστερά και δεξιά. Μια από τις πιο συναυλιακές μπάντες στον ακραίο ήχο, και αρκετός λόγος για υπάρχει parental advisory πριν μπει κανείς στο pit.
Mentally Defiled - The Thrash Brigade
Άλλη μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του φετινού Athens Extreme είναι η επαναδραστηριοποίηση των Mentally Defiled. Αυτός ο thrash οδοστρωτήρας που γεννήθηκε στην Αθήνα το 2001, επανέρχεται μετά από 7 χρόνια απουσίας από τις σκηνές έτοιμος να κονιορτοποιήσει τους θαμώνες του Κυττάρου. Χαίρομαι πολύ λοιπόν που σήμερα έχω την ευκαιρία να μιλήσω για έναν από τους πρώτους δίσκους που άκουσα όταν ξεκίνησα να ψάχνομαι με το ελληνικό thrash. Το The Thrash Brigade κυκλοφόρησε μέσω της δισκογραφικής Thrash Massacre Records το 2009, μια περίοδο όπου δεν είχαν αρχίσει ακόμα αρκετές μπάντες στην Ελλάδα να δημιουργούν κίνημα στο είδος. Μόνο στο underground γίνονταν απόπειρες για επανεκκίνηση του ύφους στη σκηνή. Οι Mentally Defiled λοιπόν με τον πρώτο τους δίσκο φέρνουν έναν ήχο που θυμίζει Bay Area στο έπακρο. Όχι όμως τους συνήθεις 4 ύποπτους. Τους αφανείς ήρωες που σμίλευσαν τη σκηνή του San Fransisco και πέριξ. Exodus, Forbidden, Vio-lence, Atrophy κλπ κλπ. Αυτές φαίνεται να είναι οι κύριες προσλαμβάνουσες των Mentally Defiled και τις τιμούν με έναν από τους καλύτερους thrash metal δίσκους της χώρας. Μετά από ένα intro που μεταξύ άλλων ακούμε και τον Γιωργάκη τον Bush στον μετά 9/11 παροξυσμό, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον ηχητικό παροξυσμό του "Necrohooligan". Αλητεία, ταχύτητα και βία firing on all cyllinders. Συνεχίζει με "Mosh Pit Maniac" και "The Thrash Brigade" ώστε να κατοχυρώσουν και στον πιο άπιστο πως Ο δίσκος αυτός είναι φτιαγμένος για live. Ο ήχος είναι κοφτερός, οι ρυθμοί ασταμάτητοι, και τα φωνητικά του Beast γεμάτα με την χαρακτηριστική επιθετικότητα που μετέπειτα διοχέτευσε στους επίσης αγαπημένους μου Violent Definition και Ορυμαγδός. Προσωπικό αγαπημένο το "Politicize", αρχικά για το Faith No More-ικό drum intro και έπειτα για τους καταπληκτικούς στίχους. Πάντα είναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε πως και ο αέρας που αναπνέουμε είναι πολιτικός, και πουθενά δεν υπάρχουν θέσεις για ίσες αποστάσεις. Τα 8 χρόνια δισκογραφικής ησυχίας σίγουρα βοήθησαν στην τελειοποίηση του ηχητικού μέρους του The Thrash Brigade. Παραδίδουν έναν ήχο που είναι παράλληλα hard hitting και υποδειγματικός σε όλους τους τομείς. Φυσικά δεν πρόκειται για καλογυαλισμένο over-produced thrash, αλλά "raw" με όλους τους σωστούς τρόπους. Μια αυθεντική κυκλοφορία με DIY χαρακτήρα και έμφαση στο mosh και την αποκόλληση κάθε επίδοξου σβέρκου που θα βρεθεί στο διάβα του. Μπορούμε μονάχα να ελπίζουμε για μια επόμενη κυκλοφορία, αλλά για το μόνο που μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι πως θα πάρουν scalp στο Athens Extreme.
Vomitile - Faces of Terror
Από την Κύπρο με μίσος.
Oι Vomitile είναι μια μπάντα που έχει καταφέρει να βάλει τη χώρα της στον χάρτη του ακραίου ήχου. Πέρα από το γεγονός πως είναι η ίσως πρώτη αμιγώς death metal μπάντα της Κύπρου, είναι και μια από τις καλύτερες. Δημιουργημένοι από τα Αρμενοκυπριακής καταγωγής αδέρφια Khatch και Γιώργο Yildizian και τον Πάνο Λάρκου το 2007, έχουν γίνει μια από τις ισχυρότερες δυνάμεις του ακραίου ήχου του Νησιού της Αφροδίτης. Παίζουν ένα σχετικά "παλιομοδίτικο" με την καλή έννοια και πολεμοχαρές death metal, που από τα πρώτα τους βήματα με το Igniting Chaos του 2013 έδειχνε την τρομερή του στιβαρότητα. Το Pure Eternal Hate του 2018 όμως, είναι ίσως η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά μέχρι και σήμερα. Ένα άλμπουμ που στάζει old-school death metal γεμάτο γκρούβα στα χνάρια των Vader, των Vomitory και των Sinister αλλά και με έναν χαρακτήρα δικό τους. Ήμουν έτοιμος να μιλήσω για αυτό όταν ετοίμαζα αυτό το αφιέρωμα, όμως σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε μια μέρα του Νοέμβρη το Faces of Terror. Το νέο τους EP είναι στα μάτια μου με διαφορά η καλύτερή τους ως τώρα κυκλοφορία, και με τον πιο ογκώδη ήχο που έχουν παράξει ποτέ. Ανοίγει με το ομότιτλο, το οποίο είναι πραγματικά μπετόν αρμέ. Τρομερός ήχος, γεμάτος και βγαλμένος απευθείας από Vader εποχής Necropolis, τόσο σε ήχο οργάνων όσο και στα φωνητικά. Οι άνθρωποι έχουν κάνει το groove μονόλιθο στον οποίο προσκυνούν και κάθε εκατοστό του σώματός μου κουνιέται μέχρι και το τέλος του "Option Paralysis", το οποίο δεν φαίνεται να είναι tribute στους Dillinger Escape Plan δυστυχώς. Ένα επίσης highlight του EP είναι και τα τύμπανα. Είναι δυνατά και τα fills είναι all over the place με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν ξέρω αν ήταν παιγμένα στο στούντιο από άνθρωπο, γιατί δεν βρίσκω credits σε drummer, όμως good luck playing that ζωντανά. Κερασάκι στην τούρτα φυσικά η καταπληκτική διασκευή στο "Dead Skin Mask", με έναν ανατριχιαστικά ίδιο ήχο στον τόνο της κιθάρας που είναι λες και ακούς τον King. Πάνε 13 χρόνια από την τελευταία φορά που τους είδαμε στην Ελλάδα, όταν είχαν ανοίξει την συναυλία των Onslaught στο An. Το Athens Extreme είναι η τέλεια ευκαιρία να τους απολαύσουμε ξανά.
All Sins Undone - Narcissistic Compulsion
Την συναυλία θα ανοίξουν οι Αθηναίοι, All Sins Undone. Δημιουργημένοι το 2021 και μετρώντας μέχρι σήμερα έναν δίσκο και ένα EP, κινούνται στο όριο ανάμεσα στο thrash και το death metal, με riffs που θυμίζουν Slayer αλλά με αρκετά πιο σύγχρονες τάσεις. Το Narcissistic Compulsion είναι ο πρώτος τους ολοκληρωμένος δίσκος, και κυκλοφόρησε πέρυσι ως ανεξάρτητος. Ανοιγει με το "Brain Lock" που μετά από τον ήχο ενός τρυπανιού που σου κάνει απευθείας λοβοτομή ξεκινά το τρομερό βασικό thrashy riff. To "Creatures of Habit" που ακολουθεί είναι άλλος ένας οδοστρωτήρας με τα drums να καλπάζουν από μανιασμένα διπέταλα σε punky blasts. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη (ίσως χάνουμε λίγο στα φωνητικά), πράγμα αφύσικο για μια νεοσύστατη μπάντα στον πρώτο της δίσκο. Έγινε τρομερή δουλειά στα Grindhouse Studios του Γιώργου Μπόκου που ανέλαβε και την ηχογράφηση του μπάσου, ο οποίος φυσικά δεν είναι κανένας πρωτάρης όσον αφορά τις παραγωγές. Έχοντας δουλέψει με μπάντες όπως οι Rotting Christ, οι Wolfheart, ο Κόλλιας και οι Melechesh έχει ένα πολύ καλό grasp για το πως πρέπει να ακούγεται ένας δίσκος στον ακραίο ήχο. Φυσικά πολύ σημαντικό το γεγονώς πως οι All Sins Undone δεν είναι πιτσιρικάδες που τζαμάρουν μαζί και αποφάσισαν να βγάλουν και ένα δίσκο για το καλό, αλλά seasoned μουσικοί. Οι κιθάρες φυσικά είναι το βασικό ατού του δίσκου, επιδεικνύοντας άψογα την ικανότητα τόσο της αμείλικτης ταχύτητας όσο και του groove, πράγμα που γίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ στο προσωπικό αγαπημένο "Fabricated Reality". Είπε κανείς Slayer;;; Το "Endless Loop" είναι άλλη μια επίδειξη κιθαριστικής δεινότητας, που όμως ξεχωρίζω για το αδιανόητα σβερκοσυνθλιπτικό του breakdown. Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη είναι το guest solo από τον Μάριο Ηλιόπουλο των Nightrage στο “Distorted Reflection”, το τελευταίο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο με ένα πιο μετρημένο mid-tempo banger. Πολύ δυνατός πρώτος δίσκος, και αναμένουμε καρτερικά να πάρει σάρκα και οστά στη σκηνή του Athens Extreme.
