Enforcer - From Beyond (2015)
Οι Enforcer, από το Arvika της Σουηδίας, υπήρξαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να είναι ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του σύγχρονου heavy/speed metal, και κρατούν ως μπροστάρηδες ουσιαστικά το λάβαρο του λεγόμενου “New Wave of Traditional Heavy Metal” από τα μέσα των 00s και μετά. Κύριος πυρήνας ο Olof Wikstrand (φωνή/κιθάρα), όπου για τα πρώτα χρόνια λειτουργούσε ως solo artist μέχρι την εισαγωγή του αδελφού του Jonas στο μπάσο. Έχουν καταφέρει την τελευταία 20ετία να χτίσουν μια κληρονομιά άξια του ονόματός τους, που στα μέσα των 2010s τους ήθελε να γίνονται το next big thing στο heavy metal. Το 2025 σημαίνει τα 10 χρόνια από την κυκλοφορία του ίσως πιο επιτυχημένου δίσκου τους, From Beyond, και είμαστε στην ευχάριστη θέση να το απολαύσουμε στην ολότητά του ζωντανά στην Αθήνα. Ήμουν ανάμεσα σε αυτό και το Diamonds, αλλά νομίζω πως την απάντηση την πήρα από το σύμπαν. Από τις πρώτες νότες του "Destroyer" ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ολοζώντανη, ορμητική αναθεώρηση του τι σημαίνει heavy/speed metal το 2015. Διπλές κιθάρες σε φρενήρεις ρυθμούς, τσιρίδες και ενέργεια που μοιάζει αστείρευτη. Αλλά το πραγματικό DNA της μπάντας και ειδικά του From Beyond, το οποίο είναι πιο συγκροτημένο και αφήνει πίσω την νεανικότητά των Into The Night, Diamonds και Death By Fire, βρίσκεται στην αναβίωση της παραγνωρισμένης Ευρωπαϊκής speed/heavy σκηνής των μέσων του 80', όπου μαζί με τους Terminal είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο Tobias Lindqvist το 2015 έπαιζε και στις δύο μπάντες, και μπορούμε πολύ εύκολα να δούμε τις ομοιότητες στον ήχο (το ομότιτλο και το "Slovo" είναι practically το ίδιο κομμάτι). Οπότε αν πρέπει να κρατήσω μονάχα ένα στοιχείο που κάνει το From Beyond να μένει στο μυαλό, αυτό είναι η μεγαλεπήβολη αίσθηση ενός δίσκου που είναι ταυτόχρονα παλιομοδίτικος και επίκαιρος. Το "Undying Evil" είναι ίσως το απόλυτο παράδειγμα αυτού του ύφους. O απόλυτος speed metal ύμνος. Ένα κομμάτι που έγινε αμέσως "κλασσικό" και αν δεν έχουμε αποτύχει εντελώς ως species θα ακούγεται το ίδιο εύκολα 50 χρόνια μετά και θα τραγουδιέται με το ίδιο πάθος. Αυτό που κάνει το From Beyond ξεχωριστό και μοναδικό είναι η ισορροπία ανάμεσα στην ταχύτητα και τη μελωδία. Κομμάτια όπως το "Below the Slumber" δείχνουν την πιο μελωδική και συναισθηματική πλευρά τους και το πόσο σαν από δεύτερη φύση μπορούν να απογειώσουν μια power ballad. Από την άλλη τα "Hungry They Will Come" και "The Banshee" αναδεικνύουν την Maiden-ική πλευρά τους με τις διπλές κιθάρες και τα πολλαπλά leads, ενώ τα "One With Fire" και "Hell Will Follow" την πιο φρενήρη rock n' roll. Είπα και πριν πως οι Enforcer είναι μια μπάντα που φέρνει πίσω την δεκαετία του 80, όμως σε καμία περίπτωση δεν θέλω να αφήσω να εννοείται πως παραδίδονται σε υπερβολικούς εκμοντερνισμούς ή ανούσιες τεχνικές ακροβασίες, ούτε και σε ένα pastiche παλιών ηρώων. Έχουν χαρακτήρα και παίζουν κάτι εντελώς δικό τους, παρά τις εμφανείς επιρροές και το From Beyond είναι ο δίσκος με τον οποίο κερδίζουν οριστικά και αδιαμφισβήτητα τη θέση τους ως μία από τις πιο συνεπείς και συνάμα τολμηρές μπάντες της σύγχρονης heavy metal σκηνής.
Warrant – The Enforcer (1985)
Είναι ρε παιδιά κάποιοι δίσκοι που, ενώ δεν απέκτησαν ποτέ την εμπορική αναγνώριση ή την ευρεία ιστορική θέση που θα τους αντιστοιχούσε, εξακολουθούν να λειτουργούν ως στέρεοι πυλώνες για ολόκληρα παρακλάδια της ακραίας μουσικής.Το The Enforcer των Warrant είναι μια τέτοια περίπτωση. Οι Warrant της Γερμανίας, όχι οι γκλαμάδες με το "Cherry Pie", αλλά οι speed/thrash cult legends από το Düsseldorf αποτελούν ένα από τα πιο underrated ονόματα της ευρωπαϊκής σκηνής των 80s. Τότε που ακόμα μπάντες όπως οι Destruction, οι Iron Angel, οι Angel Dust, οι Tyrant και οι Rage (ακόμα ως Avenger) βρίσκονταν μέσα σε ένα δημιουργικό χάος, όπου η γερμανική σκηνή αναζητούσε την ταυτότητά της ανάμεσα σε ένα πιο σκληροτράχηλο NWOBHM και την άνοδο του ακραίου ήχου έψαχναν να βρουν τα πατήματά τους. Οι Warrant ήδη τον έχουν και έρχονται με έναν δίσκο ατόφιο, αδάμαστο ατσάλι. Ένα άλμπουμ-κόσμημα της πιο ωμής, χαλύβδινης έκφανσης του γερμανικού speed/heavy metal των 80s, φτιαγμένο με απολύτως DIY συνθήκες, εμποτισμένο με μια επιθετικότητα που προμηνύει την άνοδο του ευρωπαϊκού thrash, αλλά ταυτόχρονα αγκυρωμένο στον αυθεντικό, ακατέργαστο ήχο της εποχής. Μετά από ένα σύντομο μελωδικό intro αλά-Beyond The Realms of Death έρχεται το πραγματικό πρόσωπο των Warrant. Τα πριόνια. Το "The Rack" είναι η επιτομή του speed metal. Δεν είναι η πρώτη φορά επίσης που θα μας απασχολήσει αυτός ο τίτλος για το Athens Extreme, αλλά ας μην προτρέχω. Tο "Ordeal of Death" είναι ένα mid tempo έπος και εδώ που ηρεμούν τα πράγματα θέλω να κάνω highlight κάτι ακόμα που μου γίνεται ξεκάθαρο ακούγοντάς το. Και αυτό είναι ο καταπληκτικός και γήινος ήχος του The Enforcer. Κιθάρες κοφτερές, τσιτωμένες στα κόκκινα, blast beats και παραδοσιακά blasts γεμάτα ωμή ενέργεια και φωνητικά πιο τραχιά από το heavy metal της περιόδου. Είναι ένα υβρίδιο speed/power/heavy metal με τις πιο βίαιες, proto-death τάσεις της εποχής. Προφανώς οι Warrant δεν ήταν οι πιο τεχνικοί, και δεν είχαν την συνθετική δεινότητα των Helloween ή τις καταιγιστικές ερμηνείες των Running Wild. Όμως κανένας δεν μπορεί να τους αφαιρέσει πως είχαν τσαγανό και χαρακτήρα. Ήξεραν ποιοι ήταν, τι ήθελαν να παίξουν και δεν προσποιήθηκαν τίποτα περισσότερο. Μια μπάντα που γράφει μουσική βγαλμένη από τις ζωές τους, για μια σκηνή που μεγάλωνε στα μικρά κλαμπ και στα γκαράζ, όχι για περιοδικά ή δισκογραφικές. Αυτό είναι το πραγματικό underground. Τα "Nuns Have No Fun" και "Send Ya to Hell" συνεχίζουν με το ίδιο tempo όμως το γκάζι χτυπάει κόκκινο ξανά στο ανθεμικό ομότιτλο και το εκπληκτικό "Torture in the Tower". Τα "Betrayer" και "Die Young" παίρνουν πολλά στοιχεία από το playbook των Accept και το "Cowards or Martyrs" κλείνει τον δίσκο με την καλύτερη δυνατή γεύση. Κι ενώ πολλά άλμπουμ της γερμανικής σκηνής έχουν πια αποκτήσει θέση στο πάνθεον του metal, το The Enforcer εξακολουθεί να παραμένει ένα μικρό κρυφό διαμάντι. Δεν πειράζει όμως, όσοι γνωρίζουν τι ακριβώς αντιπροσωπεύει το θεωρούν αναντικατάστατο. Χαίρομαι πάρα πολύ που αυτός ο καταπληκτικός δίσκος θα τιμηθεί όπως του αρμόζει στο Athens Extreme, μιας και θα το ακούσουμε ολόκληρο.
Exarsis – The Brutal State (2013)
Ήταν μια περίοδος στις αρχές των 2010s, που η καρδιά της ελληνικής metal σκηνής χτυπούσε με τις ασταμάτητες thrash κυκλοφορίες. Λίγο οι απαρχές της κρίσης και η κοινονικοπολιτική αστάθεια, και λίγο ένας γενικότερος εκνευρισμός και αδικία, οδήγησε σε μια έκρηξη παραγωγικότητας στα ranks του είδους. Άλλες καλές, άλλες μέτριες, άλλες κακές, όλες όμως είχαν ατόφιο αυτόν τον παλμό. Για τους Exarsis, αυτός ο παλμός βρίσκεται στο The Brutal State. Οι Exarsis από την Αθήνα, είναι μία από τις πιο εκρηκτικές thrash μπάντες που αναδύθηκαν από αυτήν την...έξαρση (sic) των 2010s. Πολύ γρήγορα δημιούργησαν έναν φανατικό πυρήνα οπαδών χάρη στη συνδυαστική δύναμη της high-energy ταχύτητάς τους αλλά και των πολύ χαρακτηριστικών διαχρονικά φωνητικών. Μετά την ομιλία του Kennedy το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Addicting Life Waste" είναι τα φωνητικά του Alex. Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην γίνει σήμα κατατεθέν; Είναι τσιριχτά, όχι όμως με την έννοια μπαντών όπως οι Agent Steel, οι Flotsam and Jetsam και οι Toxik, που έμοιαζαν περισσότερο να δανείζονται τα βιμπράτο του heavy metal. Είναι high-pitched που φέρνουν λίγο από Vio-lence, λίγο Nuclear Assault αλλά παραμένουν 100% γνήσια και χαρακτηριστικά. Ο Τραγάκης που είναι πίσω από το μικρόφωνο από το 2013 έως σήμερα είναι εξίσου καλός και χαρακτηριστικός και αναπαράγει εξαιρετικά αυτήν την ενέργεια. Το δεύτερο φυσικά είναι οι εκπληκτικές και φρενήρεις κιθάρες. Μέχρι και το τέλος του δίσκου το ένα riff διαδέχεται το άλλο με τις ταχύτητες να μην αφήνουν χώρο για ανάσα. Το τρίτο έχει να κάνει πάλι με τα φωνητικά, αλλά αυτή τη φορά τα backing. Εδώ έχουμε μία από τις αγαπημένες μου υλοποιήσεις των "gang vocals". Πραγματικά μοιάζει σε στιγμές σαν να σκάει κρου από το Ζεφύρι για ξύλο. Οι μεταγενέστεροι δίσκοι τους μπορεί να είναι πιο τεχνικοί, πιο οργανωμένοι και πιο στιβαροί στον ήχο και τις συνθέσεις, αλλά τίποτε δεν αντικαθιστά στο μυαλό μου εκείνη την νεανική, ασυγκράτητη ενέργεια του 2013. Ισως σε μεγάλο βαθμό να ευθύνεται για αυτό και το γεγονός πως εκείνη περίπου ήταν και η τελευταία περίοδος της ζωής μου που άκουγα και έψαχνα ενεργά το thrash, πριν κάνω την ολική μετάβαση στον πιο ακραίο ήχο και το hardcore. Correlation does no equal causation όμως, οπότε ίσως να μην έχει στατιστική σημαντικότητα αυτό που λέω. Ελπίζω να παίξουν κάτι και από εδώ!
White Tower - Terminator EP (2020)
Τα 80s δεν πέθαναν ποτέ, και θα πεθάνουν όταν χαθεί και ο τελευταίος νοσταλγός τους. Οι White Tower ξεκίνησαν και συνεχίζουν την πορεία τους ως μια μπάντα που τιμά την παράδοση της παλιάς σχολής του speed/heavy metal. Και εδώ έχουμε άλλο ένα παράδειγμα μιας μπάντας που από τα γεννοφάσκια της έως σήμερα έχει προχωρήσει και έχει κάνει άλματα σε όλους σχεδόν τους τομείς, όμως προσωπικά παραμένω κολλημένος με αυτό το EP. Με το πέρασμα του χρόνου, και ειδικά με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους με τίτλο Night Hunter, ανέπτυξαν έναν αρκετά πιο σύγχρονο, ταχύτατο και δυναμικό ήχο. Το Terminator όμως έχει μια ωμή ρομανική γοητεία στην απλότητά του. Το πρώτο τραγούδι των Θεσσαλονικιών είναι το "Pounding Heavy Metal", με έναν ήχο που ανταποκρίνεται πλήρως στον τίτλο του. Riff-driven καταιγιστικό heavy metal με έναν Gago πίσω από το μικρόφωνο να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένος από το πνεύμα του Udo Dirkschneider. Δυστυχώς στις τελευταίες κυκλοφορίες έχει αφήσει πίσω αυτό το στυλ φωνητικών. Παραμένει όμως ένας πολύ καλός frontman, απλά με πολύ διαφορετικό πλέον τρόπο. «Θέλατε metal και σας το φέραμε» λένε και ακολουθεί το μεγάλο single της πρώτης περιόδου τους. Το "Schizophrenic Attack" είναι ένα τραγούδι που ακόμα τιμούν στις συναυλίες τους, και δικαίως. Το απόλυτο banger. με τρομερό βασικό riff και ένα μονολιθικά καλό ρεφραίν για σεμινάριο. Μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Όλα σε αυτό το EP λειτούργησαν άψογα και έστρωσαν τον δρόμο ώστε να γίνουν οι White Tower αυτό που ξέρουμε σήμερα. Ένα τέταρτο αγνού ατσαλιού που έδωσε την ώθηση σε μια μπάντα που θα πρωταγωνιστήσει στην επόμενη γενιά του ελληνικού metal.
Sacrificial Death - Glory of the Dead EP (2022)
Ακόμα μια μπάντα που εκπροσωπεί το νέο άιμα του ελληνικού metal είναι οι Sacrificial Death. Δημιουργημένοι στην Αθήνα το 2020, παίζουν ένα μείγμα thrash metal που δεν φοβάται να βουτύξει το δάχτυλο στο βάζο με το death metal. Αν και δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει πλήρη δίσκο, το πρώτο τους EP με τίτλο Glory of the Dead είναι ένα πολύ θετικό πρώτο δείγμα. Δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε στο τεχνικό κομμάτι όσον αφορά μια μπάντα που τώρα ψάχνει τα πατήματά της και κάνει τα πρώτα της βήματα. Έχουν δει ως τώρα το φως της μέρας 3 (+1) κομμάτια τους και αν κάτι τους χαρακτηρίζει είναι η ενέργεια... και τα riffs. Το EP ξεκινά με το "Darkness Returns" και αμέσως με ένα βαρύ και τιμωρητικό βασικό riff βγαλμένο απευθείας από το "Holocaust" ή το "The Golden Halls of Heaven" σε πιο κοφτή έκδοση. Φοβερά κιθαριστικό κομμάτι, με τουλάχιστον 3 memorable και διαφορετικά μεταξύ τους riffs. Άψογη εισαγωγή. Το ομότιτλο είναι άλλο ένα deathrash banger δύο ταχυτήτων, με το αργό μέρος να μου φέρνει στο μυαλό το "Arise" των Sepultura και ένα breakdown άκρως συναυλιακό για σβήσιμο. Το "Sacrifial Death" είναι και το πιο αμιγώς thrash κομμάτι, με άλλο ένα ακόμα πιο Arise-ικό break που μέχρι και οι στίχοι μοιάζουν. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει λένε και ποιός είμαι εγώ να πάω κόντρα; Πέρα από το EP, οι Sacrificial Death έχουν δώσει στη δημοσιότητα άλλο ένα κομμάτι, με τίτλο "Fetch Us Their Souls" που κινείται στο ίδιο ύφος, απλά λίγο πιο γυαλισμένο και λίγο πιο thrash. Επίσης το "Flesh of Deceit (Death to Humanity)" πριν μερικές μέρες το οποίο είναι η πιο death metal και μακράν η πιο ώριμη δουλειά τους μέχρι τώρα και μου δίνει πολλές ελπίδες για τον δίσκο. Τον περιμένουμε μέσα στο 2026, φέρει τον τίτλο Absolute Katharsis, και θα κυκλοφορήσει τον Γενάρη μέσω της Soman Records.
