Ένα από τα πιο γλυκά, αστεία και συγκινητικά τηλεοπτικά συναπαντήματα του Jimmy Falon, είναι αυτό με τον Robert Plant. O παρουσιαστής χρησιμοποιεί ένα voice loop app από μια ταμπλέτα, και μαζί με τον Plant θυμούνται τον Gene Chandler, τραγουδώντας παρέα το “Duke of Earl”. Είμαι βέβαιος πως κάπου θα υπάρχει εκεί έξω, αλλά ευτυχώς που δεν το βρήκα με ένα πρόχειρο ψάξιμο στο Youtube, γιατί όταν σκάει και η κόντα από τον Plant με το “A Thousand Miles Away” των Heartbeats, με παίρνουν τα ζουμιά.
Τα τελευταία χρόνια, με κάτι τέτοια σπάω και συνάμα βρίσκω γαλήνη. Βλέποντας όλους αυτούς που πάλεψαν με θεούς και δαίμονες, να μεγαλώνουν και να μας επιτρέπουν μεγαλύτερες χαραμάδες για το δικό τους βάθος, για τα δικά τους καθοριστικά ανθρώπινα, για όσα από πάντοτε κουβαλούσαν εντός τους, για αυτά που τελικά τους σουλούπωσαν. Στην περίπτωση του Plant βέβαια, δε θα ‘λεγε κανείς πως όλα αυτά υπήρξαν κρυφά, ίσα-ίσα που σε επίπεδο αστεϊσμού για τα πεπραγμένα των Led Zeppelin, θα μπορούσαμε να αραδιάσουμε ολόκληρο κατάλογο καλλιτεχνών που θα τους έστηναν στον τοίχο ως λωποδύτες. Είναι όμως διαφορετικό να είσαι στο 1971 και να μεταποιείς τη Memphis Minnie στο “When The Levee Breaks” και αλλιώς το 2025 στο “Can I Do It For You” του Saving Grace. Διότι τώρα πια η “Chevrolet” του Plant, αντηχεί στο banjo της και τον Donovan και τους Jim Kweskin & His Jug Band, και άλλα πολλά σημαδεμένα ή αδέσποτα, όλα όμως τελικά απροσχημάτιστα.
Δίσκος με διασκευές θα έλεγε κανείς πως είναι το Saving Grace, αυτός είναι ο κανονάς κατηγοριοποίησης του, που στο κάτω-κάτω σε βάζει και σε αυτό το ωραίο παιχνίδισμα της αντιπαραβολής των εκτελέσεων με όσα κατόρθωσε να μεταπλάσει ο Plant μαζί με τη Suzi Dian και τους Saving Grace, στο διάστημα 2019 μέχρι και σήμερα. Mε το folk “As I Roved Out” να επανέρχεται μέσω της Sam Amidon οδού και τους Moby Grape του “It’s A Beautiful Day Today” να τους δίνουν τη σκυτάλη για μια πιο απέριττη συνέχεια στην αφήγηση. Όταν πιάνουν το “Soul Of A Man” του Blind Willie Johnson, δεν το κάνουν με την γκρούβα που του έδωσε ο Eric Burdon ή με την gospel πνευματικότητα της Irma Thomas. Δε μπαίνουν καν στο βαγόνι που το έχωσε ο Tom Waits, διότι επιλέγουν να το αποδόσουν πεζοί, παίρνοντας μια στάλα από τον υπόκωφο ηλεκτρισμό που του είχε χαρίσει ο Tom Jones και βάζοντας μπροστά τη φωνή του Matt Worley. Στο “Ticket Taker” σηκώνουν ψηλά το ποτήρι στους Low Anthem, πίνουν από το ίδιο ποτό μέχρι τελευταίας σταγόνας, για να βγουν και να αγναντέψουν την ίδια όχθη παρέα με την οικογένεια Carter στο “I Never Will Mary”.
Κόβουν στη μέση το “Higher Rock” που ομολογώ πως δεν το γνώριζα ως σύνθεση της Martha Scanlan, ούτε το “Too Far From You” της Sarah Siskind που το γεμίζουν με ιαχές με την Dian στην εμπροσθοφυλακή, κι όπως θα έχετε παρατηρήσει βάζω πρώτο πληθυντικό γιατί μπορεί άλλοτε η Suzi να βγαίνει μπροστά κι άλλοτε να μένει πίσω, αλλά και αυτή, όπως και οι Oli Jefferson, Tony Kelsey, Barney Morse-Brown και Matt Worley, δεν είναι δευτερεύουσες περιπτώσεις. Δε βρέθηκαν τυχαία σε αυτή τη συνάθροιση, δεν εναρμονίστηκαν στα θέλω ενός frontman, αλλά ως μπάντα μαζί με τον Plant συνδιαμόρφωναν την οπτική των εκτελέσεων, και τελικώς δεν έκλεψαν αντλώντας από το αποτύπωμα της μνήμης αυτών.
“Breaking everybody's heart/Taking everyone apart/Breaking everybody's heart/Singing everybody's song” λένε οι Low στο “Everybody’s Song”, προτελευταίο κομμάτι του τυπικά δωδέκατου σόλο lp του Plant, εκεί που καταγράφει τις παραμορφώσεις τους ως κλιμακωτό ψυχεδελικό raga όπως ορθώς έγραψε και το Mojo. Αλλά εγώ κρατώ τα λόγια αυτού, τουλάχιστον αναφορικά με το τι έπεφερε στη δική μου καρδούλα, ο Plant, η Dian κι όλη η Saving Grace παρέα, τραγούδωντας τα τραγούδια όλων, σε αυτό το εγχείρημα μεταξύ βαθιάς Αμερικής και βρετανικής folk.
Κλείνουν με το “Gospel Plough”, έτη φωτός μακριά από τη νεανική πρεμούρα και ορμή του Bobby ή τη σκληρή βερσιόν των Screaming Trees, χωρίς όμως να κλείνουν στην πραγματικότητα, γιατί τώρα πια το κομμάτι γοργοκυλάει, θα σβήνει και θα ανάβει μέσα στο χρόνο. Τι εννοώ; Βάλτο να το ακούσεις, και μετά πιάσε και τους δίσκους του Plant με την Alison Krauss για να δέσει το γλυκό.
