Όλα ήταν ένα μυστικό, μυστικό
Όλος ο κόσμος ήταν ένα μυστικό
Ώσπου κάποιος το έμαθε
Καθώς άκουγα τις νέες απειλές εκ των έσω, σ’ έβλεπα στο πατρικό σου Ryan, με τους δίσκους των John Prine και George Jones. Τον κόκκινο του Tom Petty στις ντάνες της μάνας σου και αυτούς του Warren Zevon και των Dire Straits στα πράγματα του πατέρα σου. Σε βλέπω να μεγαλώνεις μέσα σε αυτά αλλά και σε εκείνα που λες πως δε βαριέσαι να ακούς: George Jones The Grand Tour, The Fall Grotesque, Royal Trux Veterans of Disorder, The Other People Place Lifestyles of the Laptop Cafe, Gravediggaz 6 Feet Deep, Fairport Convention Unhalfbricking, DJ Rashad Double Cup, Papa M Live from a Shark Cage, Sun Ra Lanquidity, Lower Dens Twin Hand Movement… A! Και με τους Silver Jews (εκ των οποίων, ο David Berman είπε κάποτε πως ο Ryan Davis είναι ο καλύτερος μη rapper στιχουργός εν ζωή) και με τον Will Oldham.
Καλά κάνει ο κιθαρίστας Nathan Salsburg και θυμάται το παράπονο του Kinky Friedman στο σημείωμα του Απριλίου που είναι κοτσαρισμένο στο bandcamp σου. Βλέπει τις παρολίγο ομοιοκαταληξίες σου, αυτές που διαπιστώνει πως το μαϊμουδένιο chatgpt δε θα μπορούσε να μηρυκάσει ούτε σε εκατό χρόνια, κι ανακαλεί τον Kinky που μουρμούριζε περίλυπος πως οι άνθρωποι νόμιζαν πως τα αστεία του τραγούδια ήταν λυπητερά και τα λυπητερά του τραγούδια αστεία. Ενώ ήταν και τα δύο ταυτόχρονα. Έτσι κάνεις κι εσύ Ryan, πιάνεις τα πραγματικά όπως το έπρατταν οι προκάτοχοι σου (είτε αυτοί είναι ο Kurt των Lambchop είτε ο Molina κι οι Songs: Ohia), κλωθογυρίζεις τα άσκοπα και τα μάταια, και στήνεις μια πρόζα που με κάνει - έστω και εξαιτίας μιας αυθαίρετης προσωπικής αλληλουχίας- να εντοπίζω έναν ανάλογο σαρκασμό με εκείνον των γραπτών του Μάριου Χάκκα.
Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Μη λογιστεί πως εξισώνω τα ετερόκλητα, κοινώς την πραγματική περιπέτεια του Χάκκα με τις ενίοτε σουρεαλιστικές έγνοιες του Davis. Ο πυρετώδης υπαρξιακός μονόλογος του πρώτου, ενός ανθρώπου που κουβάλησε την απαγοήτευση της μεταπολεμικής αριστεράς, μπορεί κι εφάπτεται με ένα σημερινό 40αρη της indie folk από το Louisville του Kentucky και το δικό του αμερικανικό αφήγημα, υπό την έννοια πως και οι δύο φαίνεται να αναγνωρίζουν την ίδια βασική αλήθεια. Η ανθρώπινη ζωή είναι, μεταξύ άλλων, ένα μείγμα ματαιότητας, μικρών χαρών και γελοίων σφαλμάτων, επομένως κι αξίζει να την αφηγείσαι ακριβώς έτσι.
Ο Davis βρίσκει λοξά μεταφυσικά τρυκς κι όχι πραγματικά δεκάρικα για τον «τσιγάρα» όπως ο Χάκκας, αλλά μπορεί και τα γειώνει όταν «περπατά πάνω-κάτω στο ενεχυροδανειστήριο βγάζοντας IOUs από τα ΑΤΜ». Δεν είναι τυχαίο πως τον μνημονεύει ο MJ Lenderman (με τον οποίο περιόδευαν παρέα). Πέσε απλά στο στίχο «βάλε τέρμα την καταραμένη Für Elise, ενόσω γεωλόγοι πίνουν XO κονιάκ, στο πίσω μέρος ενός donkey show», για να καταλάβεις το γιατί.
Στο bandcamp σημείωμα που σας ανέφερα νωρίτερα, ο Salsburg καταλήγει πως το New Threats from the Soul είναι ένα μάθημα-υπόδειγμα στο πώς να μειώνεις το υψηλό στο πεζό, το τεράστιο στο απειροελάχιστο, και το αντίστροφο (το κόλπο δουλεύει μόνο και προς τις δύο κατευθύνσεις). Στα μακροσκελή επτά κομμάτια του δίσκου, ο Ryan Davis και η Roadhouse Band, δηλαδή η παρέα των Dan Davis, Elisabeth Fuchsia, Will Lawrence, Seth Manchester, Jim Marlowe, Christopher May, Aaron Rosenblum, αλλά και αυτή της έκτακτης αρωγής από τους και τις Alberto Azzolini, Christopher Bush, Ned Collette, Anthony Fossaluzza, Myriam Gendron, Catherine Irwin, Eric Lanham, Shutaro Noguchi, Emily Robb, Grace Rogers, Jenny Rose, Lou Turner και φυσικά Will Oldham (“The Simple Joy”), κατορθώνουν να ξεθάβουν από τα της αμερικανικής country/folk παράδοσης, μια νέα, ανθεκτική της παραλλαγή. Και παρά τις όποιες φορμαλιστικές αναποδιές, δε μπορείς παρά να παρασυρθείς από τις εξιστορήσεις αυτής.
Ryan Davis, στο λέω και το κρίμα στο λαιμό μου. Την ώρα που ξέχναγες το πορτοφόλι σου στο καλιφορνέζικο El Segundo, ενόσω καθόσουν να φορτίζεις τις πυγολαμπίδες, είπα μέσα κι έξω, μου πως η americana είναι ακόμη ζωντανή!
