Εκεί που η περιέργεια συναντά την εξομολόγηση, η εναλλακτική ποπ την country και ο χωρισμός τη δημιουργία, βρίσκεται το Bleeds των Wednesday, το οποίο κυκλοφόρησε στα μέσα του Σεπτέμβρη από την Dead Ocean.
Αυτό δηλώνει η μπάντα από την Βόρεια Καρολίνα, που με το έκτο άλμπουμ της παρουσιάζει δώδεκα κομμάτια που «αιμορραγούν» και, συγκριτικά με το παρελθόν, βαθύτερης ουσίας αφηγήσεις. Αυτό που, επίσης, δηλώνει, είναι πως ο δίσκος αυτός είναι η πιο χαρακτηριστική ως τώρα δουλειά τους, συμπεριλαμβάνοντας στιγμές που εκτείνονται από την country έως το post-hardcore, ένα χωρισμό (μεταξύ της ιδρύτριας, τραγουδίστριας και στιχουργού του συγκροτήματος Karly Hartzman και του κιθαρίστα τους MJ Lenderman), μία νέα συνεργασία – με τον μπασίστα Ethan Baechtold- , και γενικότερα, πολλές αλλαγές.
Εκεί που αυτή η συσσώρευση εμπειριών αποκτά συνοχή, το Bleeds λειτουργεί ως ένα σώμα τραγουδιών που αναδεικνύει την ανάγκη της Hartzman να επεξεργαστεί τα τελευταία χρόνια μέσα από έναν λόγο που δεν επιδιώκει την εντύπωση παρά την ακρίβεια, καθώς οι ιστορίες που συγκεντρώνει μοιάζουν να έχουν ωριμάσει αρκετά ώστε να αρθρώνονται χωρίς αμηχανία, επιτρέποντας στη μπάντα να κινηθεί με άνεση σε ένα φάσμα ηχοχρωμάτων που δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως πείραμα αλλά ως φυσική εξέλιξη της ταυτότητάς της. Με αυτόν τον τρόπο προκύπτει ένα άλμπουμ που δεν αντιπαρατίθεται με τις προηγούμενες κυκλοφορίες, αλλά φέρνει στο προσκήνιο στοιχεία που είχαν μείνει περιφερειακά, καθώς οι συνθέσεις αναπτύσσονται με μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση και δείχνουν πως η μπάντα έχει αναγνωρίσει τις δυνάμεις της και αποφασίζει να τις οργανώσει με τρόπο που υπογραμμίζει την αφηγηματική συνέχεια.
Ο δίσκος ξεκινά με την απόκοσμη, εκτεταμένη εισαγωγή του alternative rock "Reality TV Argument Bleeds", με την αδρή του δομή και τις γεμάτες ένταση κιθάρες να πλαισιώνουν τα φωνητικά Hartzman. Το "Townies" μετακινείται προς μια πιο indie rock προσέγγιση με πιο ανοιχτές ηχητικά κιθάρες και μελωδικές γραμμές που διατηρούν country υποστρώματα, καθώς η Hartzman αφηγείται στιγμές που προέρχονται από την καθημερινότητα της κοινότητας της αγαπημένης και σταθερής πηγής έμπνευσης πατρίδας της, Βόρειας Καρολίνας, και το κομμάτι αποκτά μια διαύγεια που στηρίζεται στη σταθερή σύζευξη φωνής και κιθάρας.
Το "Wound Up Here (By Holdin On)" λειτουργεί ως ενδιάμεσο ανάμεσα στην indie rock και το alt-americana, καθώς οι κιθάρες χαμηλώνουν ελαφρά την παραμόρφωση και η φωνή κινείται νωχελικά, σχεδόν κουρασμένα, με τρόπο που επιτρέπει στην αφήγηση να σχηματιστεί χωρίς σκληρές κορυφώσεις – ακριβώς αυτό που χρειάζεται η μετάβαση στο "Εlderberry Wine", το οποίο εμβαθύνει στις country ρίζες του συγκροτήματος, με κιθαριστικές γραμμές που παραπέμπουν σε έναν πιο παραδοσιακό αμερικάνικο ήχο.
Το "Phish Pepsi" μετατοπίζεται ξανά προς το alternative rock καθώς ο ρυθμός επιταχύνεται και οι κιθάρες γίνονται πιο τραχείς, με το κομμάτι αποκτά μια ακριβή και άμεση ενέργεια που δεν χρειάζεται εξηγήσεις. Το "Candy Breath" συνεχίζει σε αυτή τη γραμμή αλλά με πιο indie pop λεπτομέρειες, καθώς η μελωδία αποκτά φωτεινές πτυχές ενώ το υπόβαθρο παραμένει σταθερά alternative, και αυτό δημιουργεί μια από τις πιο “ελαφριές” αλλά συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές του δίσκου. Το "The Way Love Goes" διακρίνεται για την οργανική του απλότητα, και λειτουργεί σαν μια σύντομη συμπύκνωση του ηχητικού πλαισίου που επεξεργάζεται ολόκληρος ο δίσκος. Ενδεχομένως, στα 100 δευτερόλεπτά του, κρύβεται και μία αθέατη αλήθεια του άλμπουμ, το οποίο μολόντι γράφτηκε ενώ οι Hartzman καιLenderman ήταν ακόμη ζευγάρι, ηχογραφήθηκε μετά το χωρισμό τους, διαταράσσοντας τόσο τις λεπτές ισορροπίες στο στούντιο όσο και το συναισθηματισμό της εκφοράς των στίχων. Βέβαια, εδώ δεν έχουμε ένα μεγάλο ερωτικό δράμα, αλλά μια κοινή προσωπική δημιουργική διαδρομή που διασπάστηκε, με τον Lenderman να ηχογραφεί κι έπειτα να αποχωρεί διακριτικά από τις περιοδείες του συγκροτήματος.
Στο "Pick Up That Knife" η μπάντα στρέφεται σε πιο σκοτεινά alternative rock στοιχεία χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολή, με τη φωνή της Hartzman παραμένει το κέντρο που συγκρατεί τη φόρτιση. Το "Wasp" επαναφέρει την punk πλευρά τους με ένα σύντομο ξέσπασμα που λειτουργεί ως καθαρή εκτόνωση, μη αναμενόμενη αλλά ιδιαίτερα χρήσιμη, μιας και δεν το αποδυναμώνει αλλά ενισχύει την αίσθηση συνέχειας του δίσκου. Άλλωστε, η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή αν ήταν μονότονη.
Το "Bitter Everyday" κινείται ξανά σε α-λα Mitski indie rock δομή, λειτουργώντας μάλλον ως γέφυρα για τη σχεδόν shoegaze μελωδία του "Carolina Murder Suicide". Το "Gary’s II" φέρνει ξανά στο αφηγηματικό προσκήνιο τον γνώριμο της μπάντας Gary και μουσικά τις country καταβολές της, επιτρέποντας στο άλμπουμ να ολοκληρωθεί χωρίς να επιβάλλει ξεκάθαρο τέλος, σαν να αφήνει τη διάρκεια των συναισθημάτων να συνεχίζεται και μετά το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Συνολικά, το Bleeds ξεδιπλώνεται κομμάτι το κομμάτι σαν μια διαδικασία πουλά του δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η Karly Hartzman παρατηρεί τον εαυτό της μέσα σε μια περίοδο αλλαγών που ακολουθεί μια προσωπική κρίση και μια σειρά από νέες ισορροπίες στις σχέσεις, στις συνεργασίες και στη δημιουργική της κατεύθυνση. Βέβαια, η χαρακτηριστική χροιά της και η στιχουργική της ξεχωρίζουν, αλλά η ψυχή του άλμπουμ αυτού είναι η ίδια η μουσική. Ο δίσκος, αντί να χτίζεται γύρω από μια έντονη κορύφωση, αφήνει τα τραγούδια να λειτουργούν σαν στρώσεις εμπειριών και μνήμης, ώστε τα δώδεκα κομμάτια του να σχηματίζουν μια ενιαία αλλά ανοιχτή αφήγηση, που δεν αναζητά μια τελική αλήθεια όσο μια ειλικρινή καταγραφή της μετάβασης. Έτσι, το Bleeds γίνεται ένας δίσκος που ενώνει το παλιό και το νέο των Wednesday, φωτίζοντας ταυτόχρονα την πορεία της μπάντας και την προσωπική ιστορία της Hartzman.
