Οι Sex Pistols μπορεί να έβγαζαν τα σωθικά τους ουρλιάζοντας ότι δεν υπάρχει μέλλον, αλλά (ας ακουστεί όσο παράδοξο θέλει μέσα στο 2025 της μουσικής αποστείρωσης) μόνο το punk μοιάζει ικανό να μας τραβήξει ξανά από τον βάλτο και να μας ταρακουνήσει. Όταν όλα είναι τόσο γυαλισμένα, ασφαλή το καθένα στο είδος του, προβλέψιμα όσο και επόμενο spoken word που θα βγει από ελληνικό σχήμα, λες και η μουσική περνάει από τα corporate HR της κάθε genre κλίκας, εκεί ακριβώς σκάει το Watch It Die των Home Front, σαν πέτρα στο παράθυρο που επιμένουμε να κρατάμε κλειστό. Ένα άλμπουμ που ανασταίνει to punk και new wave attitude, και το επαναφέρει ως αναγκαίο σύμπτωμα επιβίωσης, σαν μάσκα οξυγόνου μέσα στον θάλαμο της σημερινής αποστειρωμένης ποπ.
Ακούγοντάς το νιώθεις κάτι γνώριμο και συγχρόνως απειλητικά νέο: σαν να βρέθηκε κάποιο χαμένο master των Wipers, μιξαρισμένο σε ένα υπόγειο με τα synths των παρθένων Depeche Mode και την αστική υγρασία των Chameleons. Όχι, η μπάντα δεν προσποιείται τον ρομαντισμό της "αναβίωσης". Αντιθέτως, λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργούσαν πάντα οι καλύτεροι καλλιτέχνες του είδους, παίρνουν τα ερείπια και τα κάνουν εργαλείο. Έχουν γράψει κομμάτια που το καθένα από τα παραπάνω συγκροτήματα θα μπορούσε να είχε γράψει μόνο του και να τα είχε παρουσιάσει μέσα από τα μυθικά τους ονόματα. Απλά εδώ ο Graeme McKinnon και ο Clint Frazier με την παρέα τους, αρπάζουν τα φτυάρια για να σκάψουν πιο βαθιά και όχι για να στήσουν ένα ακόμη μουσείο.
Το Watch It Die μοιάζει με ανταπόκριση από το χείλος της σύγχρονης ζωής στον Καναδά, ένα σήμα S.O.S. από τον τόπο όπου ο συλλογικός πανικός του ύστερου καπιταλισμού και η καθημερινή εξουθένωση χτίζουν έναν αόρατο τοίχο γύρω μας. Ο MacKinnon και ο Frazier, το ντουέτο πίσω από τους Home Front, τραβάνε υλικό από παντού, από το post-punk, το Oi!, το new wave, το 80s synth-rock, και το ανακατεύουν μέχρι να προκύψει μια νέα ετοιμοπόλεμη electro-punk ύπαρξη που δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο χτισμένος πάνω σε πολλές αντιφάσεις. Χρειάζονται παραπάνω από μία ακροάσεις για να καταλάβεις πως κάτω από την αγριάδα υπάρχει μια ανεξήγητη ομορφιά. Ο τίτλος, Watch It Die, δείχνει ξεκάθαρα τη μοιρολατρία που μας κατατρέχει, όμως οι Home Front δεν φαίνονται πρόθυμοι να παραδοθούν ούτε στο άγχος, ούτε στο φόβο. Αντίθετα, βρίσκουν στη μελωδία ένα αντίδοτο, ένα μικρό ξόρκι ενάντια στο σκοτάδι. Το "For The Children (Fuck All)" θα μπορούσε να είχε βγει μέσα από το Youth of America, το "Kiss the Sky" θα μπορούσε να το είχε υφάνει ο Vince Clark μαζί με τα υπόλοιπα διαμάντια του Speak & Spell, ενώ το τελευταίο "Empire" θα μπορούσε να ήταν μια ακόμη κάρτ-ποστάλ από το Script of the Bridge.
Υπάρχει μια ένταση, πιο σύγχρονη, η οποία αποτυπώνεται σε όλο το άλμπουμ, από το πρώτο single "Light Sleeper" με το ρεφρέν "We’re born alone, we die alone" και αυτή η ένταση δεν έχει να κάνει με κάποια επαναστατική αλήθεια, την έχουμε ξανακούσει, την έχουμε σχεδόν συνηθίσει. Κι όμως, ο MacKinnon το βγάζει από μέσα του σαν να το εννοεί από την αρχή του κόσμου. Κι αμέσως μετά, ανατρέπει τον ίδιο του τον κυνισμό με μια φράση που ανοίγει πόρτες με φως, "Don’t ever think you have to live alone". Σαν να τρυπάει τον ζόφο με μια εντελώς παράδοξη επιμονή στην ανθρώπινη σύνδεση.
Αυτό κάνουν οι Home Front σε όλο το άλμπουμ: σε παίρνουν από το χέρι μέσα στο χάος και σου λένε, χωρίς μεγάλα λόγια, ότι στο τέλος δεν χρειάζεται να χαθείς μέσα του. Ότι μέσα σε έναν κόσμο που "πεθαίνει" μπροστά στα μάτια σου, υπάρχει ακόμη χώρος για να σταθείς όρθιος. Κι αυτό, αν το καλοσκεφτείς, είναι το πιο punk πράγμα που μπορείς να φανταστείς σήμερα.
