Ούτε που φανταζόμουν πως θα έμπλεκα στη ναΐφ ιστορία των ναυαγισμένων Mountain Goats. Το μόνο που ήθελα πραγματικά ήταν να μιλήσω για τους Occasional Flickers και για το επτάρι τους Rain Until Monday. Όμως ότι και να σας πω για εκείνο το εγχώριο indie 45αρι από το 2003 που είχε κυκλοφορήσει από το label του δισκοπωλείου Ζαχαρίας δε θα μπορείτε να το διασταυρώσετε. Παρά μόνο αν βρείτε ένα αντίτυπο, μιας και στο online περιβάλλον, δεν υπάρχουν σημάδια ζωής του, μονάχα η καταχώρηση στο discogs. Αν δείτε όμως το εξώφυλλο, θα καταλάβετε κι εσείς γιατί όταν αντίκρυσα το 23ο lp των Mountain Goats με τίτλο Through This Fire Across from Peter Balkan, θυμήθηκα την μπάντα του Γιώργου Μπούρα.
Κρύο τη νύχτα, οι πέτρες γίνονται ψωμί, οι πέτρες είναι στις τσέπες τους, οι επίδεσμοι ανανεώνονται, το «δε θα ξαναδώ τους φίλους μου» επαναλαμβάνεται. To κονσεπτικό όνειρο του John Darnielle των Mountain Goats αφορά τρεις επιζήσαντες ναυαγούς (με τον έναν αγνοούμενο) από ένα 16μελές πλήρωμα που χάθηκε εξαιτίας μιας σφοδρής καταιγίδας. Μα στην πραγματικότητα αφιερώνεται στον μπασίστα Peter Hughes που αποχώρησε από την μπάντα το 2024. Για αυτό και το στιχουργικό τους παιχνίδισμα πετάει ερμηνευτικά σωσίβια, παραπέμποντας σε παλιότερες αράδες της MG λογογραφίας*, για αυτό κι έχει μια αλληγορική συνοχή και συνέχεια, πλασμένη για να σε βάλει στο δραματουργικό κόλπο, ώστε να δεις τι γίνεται στο τέλος. Να μάθεις αν τους ξεπάστρεψε η πείνα, να ακούσεις από μακριά τις φωνές τους για βοήθεια.
Παρόλα αυτά, μια και καλή φορά θα ακουστεί αυτή η power pop/prog/indie συμβολική ιστορία. Σαν τα επιτραπέζια μιας χρήσης, σα μια θεατρική τίμια παράσταση. Έχει απόσταση ο ακουστικός τρόπος των Mountain Goats με τη φόρτιση όσων πραγματεύονται, είναι μακριά από τις ψυχώσεις και τους παραλογισμούς των ναυαγών, εστιάζει παρατηρητικά, δε μετέχει, αλλά μετατοπίζεται δίχως ένταση και φόρτιση. Σα να περιγράφει κάποιος σε ένα συνομιλητή το όνειρο που είδε, ως ήρεμος πια και ξύπνιος, αμέτοχος των πτώσεων και της rem αγωνίας. Για να αποφύγω τυχόν spoilers, βαστιέμαι από αυτό που διάβασα στην κριτική του Paste για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ: «Παρά το χαοτικό θέμα του, το Through This Fire… είναι εκπληκτικά ευχάριστο στην ακρόαση. Σαρωτικό, μέτριου τέμπο, ευπρεπές ακόμη και όταν η θεματολογία απαιτεί χάος».
“Well the first thing you learn is how far you can go/With no gas in the tank/And the next thing you learn is how cold it can get at night”. Ο κύκλος κλείνει κι ο αφηγητής τρίζει την πόρτα, έχοντας εξιστορήσει τη μυθολογία του χωρίς να σου ζητά να την πιστέψεις. Μόνο και μόνο για να σε πλατσουρίσει στο ίδιο ρεύμα, ως random περαστικό που τελικά θα κρατήσει έστω και για λίγο το βλέμμα του στο νερό. Χωρίς να φτάσει στα βάθη, αλλά χαζεύοντας την ήρεμη επιφάνεια. Τούτων λεχθέντων, μετά από αυτό το ευχάριστο 50λεπτο καλαίσθητο σουρεαλιστικό διάλλειμα, νομίζω πως ήρθε η ώρα να ψαχουλέψω που στο καλό έχω βάλει το 45αρι των Occasional Flickers…
*Eνδεικτικό το δεύτερο μέρος του προτελευταίου “The Lady From Shangai 2” που ανατρέχει στο σκέλος “The waves were beating/Against the shore/The waves were beating/As if they hadn’t before/The dock was soaking/The wood was wet/Your hair blew madly/I can’t forget/We went down to the boat” με τον τελευταίο στίχο να ξεπηδά από το ““The Lady From Shangai” από τη συλλογή Bitter Melon Farm του 1999.
