Λίγη σημασία έχει να το παρατραβάς και να πέφτεις με το ζόρι σε επιπόλαιους εκνευρισμούς κι αντιπαραθέσεις. Λιγότερη σημασία έχει να ψειρίζεις τη μαϊμού, είτε μοσχομυρίζει αφρόλουτρο Lux, είτε ζέχνει την ai προφανή καλλιγραφία από μακριά. Περί νέων κυκλοφοριών ο λόγος, μη νομίζετε πως αλλού θέλω να την πάω τη δουλειά, καθώς απέλπιδα περιπλανώμαι στο σωρό ανάμεσα στα μελλοντικά κηδειόσημα εφήμερων δισκογραφημάτων. Παρά ταύτα, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, άλλωστε οι πειρασμοί είναι πάντοτε εκεί για να καταργούν και να παραμορφώνουν τις επιφυλάξεις, επομένως προσπεράστε διαγωνίως αυτή τη σύντομη προφορικού τύπου εισαγωγή και πάμε να δούμε παρέα τρεις νέες κυκλοφορίες και μία επανέκδοση, ιδιαίτερες, υποφωτισμένες, μερικές εξ’ αυτών πραγματικά απαιτητικές.
The Selenites Band - Journey on Az Ma'ar Moon (Penrose Records)
Μην πάει ο νους σας στην αμερικάνικη Penrose, εδώ είμαστε στη Γαλλία και στην τρίτη αιθιοφουτουριστική εξερεύνηση της Selenites Band, ή όπως σωστά έγραψε ένας αγοραστής του δίσκου στο bandcamp «Σαν να βγήκαν ο Mulatu Astatke και ο Mahmoud Ahmed από ένα ιπτάμενο δίσκο για να κάνουν σέρφ μαζί σε έναν μακρινό αστερισμό». Τίποτε πρωτάκουστο, μονάχα αυτό το εθιστικό υπνωτικό groove πάνω στα σίγουρα breaks, δίχως κανένα artistic σφυροκόπημα, βασισμένο μόνο και μόνο σε μερικά μαστόρικα παιξίματα.
Ahmed - [Sama’a](Audition) (Otoroku)
Αδιάκοπος ο επαναπροσδιορισμός της μουσικής του Ahmed Abdul-Malik από τους Ahmed, μόνο που εδώ συγκεκριμενοποιούν τη συνθήκη ως εξής. Το Jazz Sahara που κυκλοφόρησε το 1959 για λογαριασμό της Riverside μεταποιείται ως ιλιγγιώδες Sama’a Audition, με τους Seymour Wright, Pat Thomas, Joel Grip και Antonin Gerbal, από τη μια να κατοπτρίζουν το eastern πνεύμα, χωρίς όμως να το αφήνουν αξεδιάλυτο, κι από την άλλη να το καταλύουν φρενιασμένοι, σα μια free jazz αγέλη, που μονάχα στο “El Haris[Anxious]” παίρνει μερικές ανάσες. Τώρα θα μου πεις, πόσοι και ποιοι είναι διατεθειμένοι να αναμετρηθούν χωρίς ενδοιασμούς με δίσκους σαν κι αυτό, είναι μια άλλη ιστορία…
JJJJJerome Ellis - Vesper Sparrow (Shelter Press)
Σύμπτωση ο συντονισμός με μια ακόμη κυκλοφορία, όπως αυτή των Ahmed, που φιγουράρουν στις τελευταίες κριτικές του Guardian. Και λέω σύμπτωση γιατί στο δραστήριο Quietus, διάβασα αρχικά για την ambient jazz του JJJJJerome Ellis, τον οποίο κάποιοι θα θυμάστε από το Borderline της Στέγης. Και προφανώς ένα κείμενο που ξεκινά να μιλά για ένα τύπο που ζει σε μοναστήρι και συστήνεται με όνομα που περιγράφει τον τραυλισμό του, ανάμεσα στη χρήση ξύλινων πνευστών, σαξόφωνου, pipe organ, autoharps και modular synth, δε μπορεί παρά να σου κινήσει την περιέργεια. Σωστά είναι τα περιγραφικά tags περί experimental, musique concrète, spoken και impro jazz, σωστές οι περί μισού gospel μισού new age επεξηγήσεις, διότι την ελεγεία της Μαύρης εμπειρίας την εντοπίζεις εντός όλων αυτών των περιγραμμάτων.
Sister Irene O’Connor - Fire of God’s Love (Freedom To Spend)
Μιας και είπαμε για μοναστήρια και εφόσον έχουμε και τη Rosalía επικαιρότητα, εδώ συναντάμε την περίπτωση μιας κανονικής καλόγριας! Το 1973, η Αυστραλή Sister Irene O’Connor τραγούδησε κομμάτια σαν το “Messe Du Saint Esprit” που όπως σωστά γράφεται θα μπορούσαν να είχαν ακουστεί από τη Francoise Hardy, τραγούδια από το diy Vashti Bunyan, Linda Perhacs, Space Lady γλωσσάρι, ένα cult hippy new age weird δισκογράφημα που πρώτη φορά επανεκδίδεται επίσημα, σχεδόν 50 χρόνια μετά το τελευταίο του repress. Drum machine, synth organ, lofi κιθαριές κι άγιος ο θεός.
