Holly Golightly: η επονομαζόμενη «βασίλισσα του γκαράζ του Midway» είναι βετεράνος της βρετανικής σκηνής. Γεννημένη ως Holly Smith στο Κένσινγκτον του Λονδίνου τον Σεπτέμβριο του 1966, προφανώς πήρε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό της από την ηρωίδα του μυθιστορήματος Breakfast at Tiffany’s του Truman Capote. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας της δεκαετίας του 1980 έκανε τις πρώτες της εμφανίσεις με το γυναικείο τρίο των Delmonas, που μετονομάστηκαν σε Thee Headcoatees και τελούσαν υπό την προστασία του αρχιερέα του αγγλικού garage-punk, Billy Childish. Tο 1995 ξεκίνησε τη σόλο καριέρα της, παραμένοντας ενεργό μέλος των Thee Headcoatees μέχρι τη διάλυσή τους το 1999 (ύστερα από 26 χρόνια, το γκρουπ κυκλοφόρησε φέτος νέο άλμπουμ, χωρίς όμως την Holly).
Έχει κυκλοφορήσει 13 προσωπικούς δίσκους και έχει συνεργαστεί με γκρουπ όπως οι Rocket from the Crypt, οι Mudhoney και οι White Stripes. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 σχημάτισε το ντουέτο των Holly Golightly and the Brokeoffs με τον επί χρόνια συνεργάτη της Lawyer Dave. Με έδρα τις ΗΠΑ, κυκλοφόρησαν πέντε άλμπουμ και ένα EP μεταξύ 2007 και 2012. Ο ήχος τους ήταν ξεκάθαρα στραμμένος στην πιο εκλεκτική country. Δυο τραγούδια με τη φωνή της ακούστηκαν στο soundtrack της ταινίας Broken Flowers του Jim Jarmusch: το "There Is an End” των Greenhornes και η διασκευή της στο "Tell Me Now So I Know" του Ray Davies. Είναι επίσης γνωστή συλλέκτρια σπάνιων παλιών σαρανταπενταριών, τα οποία συχνά διασκευάζει, καθώς και βίντατζ ενδυμάτων.
Έχουν περάσει επτά χρόνια από το προηγούμενο άλμπουμ της Holly, το Do The Get Along. Τα τελευταία χρόνια εξάλλου η τραγουδοποιός ζει μόνιμα σε μια φάρμα στον αμερικανικό Νότο. Ως εκ τούτου, ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε ένα από τα περιστασιακά ταξίδια της πίσω στο Λονδίνο, με μια μπάντα που περιλαμβάνει τον παλιό της γνώριμο Bruce Brand στα ντραμς, πρώην μέλος των Headcoats.
Οι δίσκοι της Holly είναι βουτηγμένοι σε ένα συγκεκριμένο mood: blues, country, 60’s pop, cool jazz, εκλεκτικό garage και rockabilly. Σκεφτείτε το "Cry Me A River" της Julie London, τα ντουέτα της Nancy Sinatra και του Lee Hazlewood, τα soundtrack και την ατμόσφαιρα των ταινιών του David Lynch, τις συλλογές "Born Bad" με τα originals που διασκεύαζαν/έκλεβαν κάποτε οι Cramps.
O κόσμος της Holly είναι ένα αμυδρά φωτισμένο jazz-bar στο Σόχο των αρχών της δεκαετίας του '60 ή ένα juke-joint στο Μισισίπι. Ως ερμηνεύτρια, είναι απολύτως σαγηνευτική, εξίσου ικανή να ζητήσει εκδίκηση ή να ραγίσει καρδιές μέσα από τα τραγούδια της. Η ίδια η Holly εξάλλου περιγράφει το αιχμηρό "Miss Fortune" από το νέο της άλμπουμ σαν «ένα συμβουλευτικό κομμάτι για όσους δεν έχουν έστω και μια δόση λογικής».
Το Look Like Trouble περιλαμβάνει αρκετά ακατέργαστα διαμάντια. Το "Black Tongue" με τις αιχμηρές κιθάρες και τον στακάτο 12μετρο blues ρυθμό του ακούγεται το ίδιο επικίνδυνο με το "Trouble" του Jimmy Reed στην εκτέλεση του Elvis. Το "My Get Back" με το echo είναι στοιχειωτικό country στο ύφος του Νάσβιλ, όπως και το ελεγειακό "It's All", ένας sing along αποχαιρετισμός σε απόντες φίλους. Tο "Rolling Along" είναι άγριο rockabilly boogie, στα χνάρια δασκάλων σαν τον Johnny Burnette. H pop των 60ς γλυκαίνει το ρεφρέν του jazz-swinging “Down To One”, ενώ η country παίρνει ξανά το πάνω χέρι στο "The Right Thing": ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, country μελαγχολία με μετρονομικό ρυθμό και με το στροβιλιζόμενο όργανο να τονίζει τους πολύ αληθινούς και συγκινητικούς στίχους - κάπως εκεί ψηλά η Patis Cline και η Loretta Lynn θα αισθάνονται υπερήφανες.
