Χρονιά που συναντήσαμε στην εγχώρια παραγωγή όλα τα είδη μουσικής -rap, rock, punk, funk, techno, jazz- κι αν κάτι σου έλλειψε, μάλλον κάτι σου διέφυγε. Ακολουθούν οι δέκα αγαπημένοι μου ελληνικοί δίσκοι οι περισσότερο ακουσμένοι στο πικάπ μου το 2025, ένα τοπ 10 καθαρά προσωπικό που αφήνει πολλά σπουδαία ελληνικά άλμπουμ εκτός, τα οποία είμαι σίγουρη ότι θα βρείτε στις λίστες φίλων και συνεργατών και στις προσωπικές μου ιστορίες. Οι περισσότεροι από αυτούς τους μουσικούς πέρασαν από τα podcast μου κι άλλοι από την γνωστή ανάκρισή μου, όσοι ξέφυγαν -υπόσχεση και προειδοποίηση- δεν θα γλιτώσουν το 2026.
Αυστραλία, Detroit, Μαλδίβες, το πνεύμα “Τάχα μου” πάνω από την πόλη και η 60s ψυχεδέλεια, ΔΕΠΥ παντού, ένα νέο “Space Odyssey”, λέξεις “σφαίρες κι αγκαλιά”, γαλλικά κόρνα, άρπες, τρομπόνια, ο βρετανικός Τύπος και το βρετανικό ραδιόφωνο πάνω από την ελληνική Nu jazz και η επιστροφή της ελληνικής φωνής της Sub Pop Records με έναν “διαλογισμό τσέπης” δεν θα μπορούσαν παρά να συνθέσουν την πιο όμορφη λίστα για τις εγχώριες κυκλοφορίες του 2025.
The Boy – Αυστραλία (Inner Ear)
Mια τριαντάλεπτη αφήγηση που εναλλάσσεται ανάμεσα σε νηνεμίες και συναισθηματικά κρεσέντο είναι η Αυστραλία. Σαν μια κάμερα που κινείται από το κρεβάτι, το δωμάτιο, το διαμέρισμα, την πόλη, τη χώρα του Αλέξανδρου Βούλγαρη, «κάνει κοντινό» σε αντικείμενα προσωπικά και σκέψεις, και μετά περιπλανιέται στην Αθήνα διανύοντας μια υπαρξιακή διαδρομή. Ο The Boy συνθέτει για μια ακόμα φορά το φωτογραφικό-ψυχογραφικό άλμπουμ της ζωής μαςμε λέξεις-φωτογραφίες που διαλέγει από τα σεντούκια της καθημερινότητας με τίτλους «άνθρωποι», «τόποι», «παπούτσια», «έπιπλα», «δρόμοι», «χρώματα». Καταγράφει ανθρωπολογικά, ανθρωποκεντρικά, κινηματογραφικά σκηνές από τη ζωή του που είναι κι η δική μας, και με λέξεις που δένει απρόσμενα (“πλεξούδα” με “κάβλα”, “έκλαιγε λουλούδια”, “φορώντας τα αίματα”) παραδίδει μαθήματα πρακτικής φιλοσοφίας, συνειρμού και λόγου ποιητικού. Μπρος πίσω σε αισιοδοξία-πεσιμισμό, ησυχία-σπαραγμό, ρεαλισμό-σουρεαλισμό, φαντασία-πραγματικότητα, πλάνη-αλήθεια, ποίηση-ωμότητα, έρωτα-μίσος, ευτυχία-θλίψη, αγάπη-μοναξιά, σπίτι-πόλη, θέση-αντίθεση, άτομο-κοινωνία, χαμόγελο-δάκρυ, χαστούκι-φιλί, άνθρωπο-τέρας. Οι δίσκοι του The Boy δεν μετριούνται σε πρωτοτυπία, αλλά σε στίχους που δίνουν χάδια κι αγκαλιές.
Γιάννης Βεσλεμές – Μαλδίβες OST (Veego Records)
Μια καθηλωτική σκηνοθετικά φολκ ιστορία φαντασίας και μυστηρίου κατασκευάζει ο Daniel Bolda, κι ο Γιάννης Βεσλεμές γράφει μια μουσική "γάντι" για αυτή, που σε καθηλώνει ακόμα περισσότερη στη στιγμή, σε μυεί πιο βαθιά σε κάθε σκηνή, πυκνώνει την ομίχλη, ανεβάζει την αγωνία, μαρκάρει το γκρίζο της ζωής, την ένταση και τον φόβο. Yλικά από την ελληνική επαρχία και το βουνό, χορωδιακές φωνές, κλασικά έγχορδα και ηλεκτρονικά στοιχεία χτίζουν ένα απόκοσμο, ιδιοσιογκρασιακό, αναπάντεχο σάουντρακ. Εξαφάνιση, μοναξιά, απομόνωση, χιούμορ και θλίψη μέσα σε παιδικές φωνές, συνθέσεις που μπορούν να σταθούν και ως αυτόνομη δισκογραφική εμπειρία, χαρισμένη από τον πάντα πειραματικό Γιάννη Βεσλεμέ που ξέρει να συνομιλεί με την ιστορία, να αναπνέει μαζί με το σενάριο, να ενισχύει τη δραματουργία, να ακολουθεί με ευαισθησία και ακρίβεια υπογραμμίζοντας τις συναισθηματικές κορυφώσεις χωρίς να τις επισκιάζει, να υπνωτίζει, να ανοίγει μικρές μαγικές πόρτες για να μπαίνεις πιο βαθιά στο παραμύθι.
Καλλιόπη Μητροπούλου – Between (Submersion)
Το κορίτσι που “ανδρώθηκε” μέσα σε κλασικές ορχήστρες και ωδεία, ένα από τα βιολιά στο Matrix Resurrections (London Contemporary Orchestra) αφήνει τη σιγουριά της “Ανισόπεδης Ντίσκο” και παραδίδει μέσα στο 2025 το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ. Είναι η ίδια Καλλιόπη που συνεχίζεις να συναντάς δίπλα σε Pan Pan, Echo Tides, Vassilina, με Oi Va Voi, Erland Cooper, Sibilima, Π.Ι.Ε.Β ή ακόμα και δίπλα σε Mick Harvey και Sigur Rós, το κορίτσι που γνώρισε τον Νίκο Βελιώτη στα 17 από τις “Ανάσες των Λύκων”, του έστειλε μήνυμα στο Μy Space κι εκείνος την κάλεσε να περιοδεύσει με τους “Επισκέπτες”. Σήμερα τον αποκαλεί “μέντορά της” και δημιουργεί μαζί με αυτόν το Between. Ένα άλμπουμ που κινείται ανάμεσα στο neoclassical, το πειραματικό και την pop και ενώ μιλά για χωρισμούς, σφύζει, από ελπίδα.Φυσικά όργανα, τσέμπαλα, άρπες, τρομπόνια, γαλλικά κόρνα κι αν ήταν τόπος, θα ήταν κάπου «ανάμεσα», μια γέφυρα ίσως, ή «ένα σπίτι που από το πίσω μπαλκόνι βλέπει βουνό και από μπροστά θάλασσα». Το Between απογειώνεται στις live εμφανίσεις της Καλλιόπης Μητροπούλου με τον Νίκο Βελιώτη, συνθέτει μια μοναδική εμπειρία, γίνεται μια μυσταγωγία και σε κάνει να κουνάς το κεφάλι καταφατικά. Αυτό το κορίτσι ξέρει.
MOb – II (Veego Records)
Κι εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε κλείσει τις λίστες για το 2025 σκάει Νοέμβριο μήνα το MOb II, και μας παίρνει τα μυαλά. Δεύτερο στούντιο άλμπουμ για τους MOb με παραγωγή των ίδιων και μίξεις των Bruno Ellingham και Malcolm Catto, επιρροές από Aphex Twin, Squarepusher και Dj Shadow στα πιο hard produced σημεία του δίσκου έως Heliocentrics, Roy Ayers και Jaga Jazzist. Το γνωστό εκρηκτικό μείγμα τζαζ, πανκ και ηλεκτρονικών ήχων με trip hop και διάσπαρτα kraut στοιχεία, filmic ύφος και μια ανατολίτικη μυσταγωγική ατμόσφαιρα κάπου. Ο Μάριος Βαληνάκης (σαξόφωνο & live electronics), ο Αλέξανδρος Δελής(μπάσο, κιθάρα & effects) και ο Παναγιώτης Κωστόπουλος (ντραμς) βρέθηκαν το 2019 και από τότε παραδίδουν ένα σύγχρονο, ευρηματικό έργο που στέκεται μακριά από αυτοματισμούς και γκρεμίζει τα σύνορα των ειδών, τα σαφή όρια και τις επιρροές. Το MOJO ήδη έδωσε τα τέσσερα αστεράκια του, ο Ζώης Χαλκιοπουλος τα εννιά. Από εμένα είναι ΔΕΚΑ. Κλέβοντας τον Ζώη “Εδώ όλα είναι αστρικά”.
Στέλλα – Adagio (Sub Pop Records)
H Σtella που ζει στην Κυψέλη και τραγουδά παντού μετρά ήδη τέσσερα χρόνια στη Sub Pop Records και κυκλοφορεί μέσα στο 2025 το “Adagio” συνεχίζοντας να επιβεβαιώνει ότι έχει έναν μοναδικό τρόπο να γράφει απέριττες pop μελωδίες με μοναδικές ενορχηστρώσεις και ξεχωριστή αισθητική. Αυθορμητισμός, γλυκύτητα κι αυτή η μελαγχολική χροιά στη φωνή της σε ένα ραντεβού με το Καλοκαίρι, τη χαλαρή διάθεση, την καλοσύνη, το φως, το χάδι, τη βραδύτητα. Rafael Cohen των !!! (Chk Chk Chk), Gabriel Stebbing και Λίτσα Σακελλαρίου από το 1969 μέσα σε αυτό από μια Σtella που ξέρει να τακτοποιεί μέσα σε ένα 27λεπτο άλμπουμ το ελληνικό και το διεθνές στοιχείο. Ακουστικές κιθάρες, διακριτικά κρουστά και τα minimal synths κόντρα σε έναν κόσμο που τρέχει και φωνάζει. Διαλογισμός είκοσι επτά λεπτών πάνω στην αγάπη και την επιθυμία, τη γαλήνη και τον χρόνο. Συνάντηση με την απλότητα και την ησυχία. Η Σtella ποτέ δεν προσπαθεί να αποδείξει τίποτα.Δεν μετράει likes, streams και views. Δουλεύει σωστά υπακούοντας στην εσωτερική της ανάγκη, την επιθυμία να εκφραστεί και την αγάπη για την μουσική. Συνταγή επιτυχίας.
Los Tre – Taha Mu (Self Release)
Αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ σε ένα live των Los Tre, ίσως δεν θα καταλάβεις ποτέ γιατί ακριβώς μιλάμε. Ίσως από την άλλη το άλμπουμ αυτό σώζει κάπως την κατάσταση, γιατί σε αφήνει να πάρεις μυρωδιά από αυτό το ξέφρενο διονυσιασμό που ενώνει τη δυτικοαφρικανική μουσική, τις fuzzy κιθάρες και τις ανατολίτικες επιρροές. Οι Los Tre παραδίδουν την πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά όσον αφορά τις συνθέσεις, τον ήχο, την αισθητική και το artwork ακολουθώντας το πνεύμα "Τάχα μου" σε ένα concept album, μια διαδρομή ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, Ελλάδα και Αφρική, Μπαμάκο και Κατάπολα, την έρημο και το καφενείο. Ένας δυναμικός συνδυασμός παραδοσιακών μουσικών στοιχείων με ψυχεδελικές jazz-funk και world fusion διαθέσεις που αιωρούνται άλλοτε με χορευτικά grooves κι άλλοτε με ατμοσφαιρικές συνθέσεις ανάμεσα στη δομή και τον αυτοσχεδιασμό. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της σύγχρονης ελληνικής instrumental σκηνής βρίσκεται σε εξαιρετική φόρμα.
Degear0001 – A Space OCD (Self Release)
Ένα spacey άλμπουμ με παράξενη “ελαφρώς πειραματική” pop που ξεκίνησε από την αγάπη του Γεννάδιου Αρβανίτη για τις γάτες και το circuit bending/ηχητικό hacking. 15 χρόνια μετά από περιπλανήσεις σε ska punk μπάντες και σε ντουέτα με κιθάρα - τύμπανα (Matchin’ Punchies) κι αρκετά χρόνια μετά το μουσικό σχολείο Αλίμου, ο Degear0001 αρχίζει να συγκεντρώνει παιδικά παιχνίδια με κουμπάκια και ήχους, να τα πειράζει και να προκαλεί διαστημική φασαρία. Έτσι προκύπτει το A Space OCD σαν άλλο A Space Odyssey, 11 κομμάτια ηλεκτρονικά που προκύπτουν από ένα παιχνίδι με τον ρυθμό, πειραγμένες φωνές, πειραγμένες κιθάρες, ηχητικά συστήματα, πετάλια, ηχογραφήματα κινητού και voice messages, άλλοτε jams κι άλλοτε μικρές συνθέσεις φίλων. DIY ύφος και ήθος, θα σου φέρει DEVO και Larry Gus στο μυαλό με έμπνευση από Air, στο πιο όμορφο χρώμα βινυλίου που έχεις δει ποτέ με ένα artwork μαγεία κι ένα περιεχόμενο για φλούο γλέντια κι ηλεκτρονικά εκρηκτικά.
Dury Dava – ΔΕΠΥ (Inner Ear)
Tρίτο φανταστικό άλμπουμ Dury Dava, το καλύτερό τους, θα πω εγώ, πιο ώριμο, πιο δουλεμένο από ποτέ, από μια μπάντα άτακτη, εκστατική, με αδυναμία συγκέντρωσης, διάθεση για σκανταλιά και παιχνίδι. Ψυχεδέλεια και πειραματισμός χωρίς σταματημό και μια διάθεση εκρηκτική μέσα σε μια ατμόσφαιρα που πάντα σκορπίζει ενθουσιασμό και ένταση. Σαν μπλουζ της άγριας νιότης τα "Δάχτυλα των ποδιών" και groovy παραληρήματα τύπου "Άλλο γι’ άλλο" και “Τρίτη Μορφή” σερνόμαστε από την μύτη σε πίστες και μοναχικούς χορούς σε δωμάτια. Ομαδική δουλειά, ξεχωριστή αισθητική, τόλμη, αυτοσχεδιασμός, πολύωρα ανεπιτήδευτα παιξίματα, η γνωστή συνταγή των Dury Dava. Και δίπλα σε όλα αυτά: ένας ζουρνάς, πιο έντονα electronics, αγκάθια στην πλάτη, ένας τρύπιος κουβάς, μια μπανάνα, κι ένα ηχηρό "Ζούπα κι άλλο» volume 2.
Π.Ι.Ε.Β. X VIKTORAS – Detroit (Inner Ear)
Ένα άλμπουμ που αποκάλυψα ελάχιστα μέσα στο 2025 πόσο το αγάπησα, συνέπεσε με προσωπικές στιγμές και αναφορές, Π.Ι.Ε.Β., Viktoras και The Bad Poetry Social Club μαζί, σε έναν δίσκο χορευτικό που κινείται σε ένα ευρύ φάσμα ηχητικό από synth/darkwave και electropunk μέχρι post punk και liquid drum’n’bass ξεφεύγοντας από το κλασικό spoken word, ορίζοντας τις λέξεις τις ποιητικές και την μουσική συμπρωταγωνιστές. Θυμός, φόβος, αγανάκτηση, έρωτας, νοσταλγία, χαμένη νιότη, το όνειρο, οι αλλαγές, η σύγχρονη ζωή, η Αθήνα, σε λίγο η κατεστραμμένη Αθήνα. Λυρισμός και ωμότητα, αστική ποίηση και πεζότητα, ο δρόμος, η πόλη, οι άνθρωποι. Συλλογικό έργο και πρόταση, έντονες μεταβάσεις, έντονες συγκινήσεις, η ποίηση σε ένα τσίζμπεργκερ, το μίλκο, τα χωριά, το πόκεμον. Σαν σε άλλο Detroit στο οποίο συναντιέται το ραπ και η τέκνο, η καταγγελία και το πάρτι, το παράπονο και το μανιφέστο ο Π.Ι.Ε.Β. και οι εκλεκτοί άνθρωποι που συμμετέχουν στο άλμπουμ απλώνουν τους επιρροές από Mikro, Carpenter Brut, Regressverbot, Lebanon Hanover, La Femme, Boy Harsher, She Past Away, Στέρεο Νόβα και Boy ανά στιγμές και πολλούς πολλούς άλλους και στήνουν την κουβέντα και τον χορό. Στο Detroit ο Π.Ι.Ε.Β. επανασυστήνεται. Του το είπε κι ο Pan Pan, όταν ακόμα ο ίδιος δεν το είχε συνειδητοποιήσει. Το ένιωσε κι αυτός μετά. Και όλοι μας. «Θέλω πίσω το 1999 γιατί το σουβλάκι έκανε 45 λεπτά», «Είστε φασαίοι και γαμώ τα πάρτι σας», «Θέλω σατέν σεντόνια κι εγώ για λίγο», «Πες μου ποιοι άλλοι έγραψαν ποιήματα για το σινεμά», «Να’ ναι καλά η μαμά Αμερική» κι άλλα πολλά αρχίσαμε να σιγοτραγουδάμε μέσα στην Άνοιξη κι ακόμα δεν μπορούμε να πατήσουμε στοπ.
The Dionysians – Να Κάψουμε Το Χθες (Veego Records)
Η μπάντα που ήρθε να "κάψει το χθες", με γνώση κι αγάπη για αυτό, αλλά και μια τεράστια επιθυμία να πάει λίγο πιο πέρα. Olympians και Sonics θα σου φέρουν στο μυαλό, τον garage rock ήχο των 60s, το “To Κορίτσι του Μάη”, τούρκικα τσιφτετέλια, τους δικούς μας Bazooka, Acid Baby Jesus και τους Baby Guru και κομμάτια τύπου “Ήθελα να σου πω” που είχαν αναβιώσει έναν αντίστοιχο ήχο από το παρελθόν με ελληνικό στίχο στα 10s. Φαρφίσα, fuzz κιθάρες και ντέφια, μια εμπειρία απελευθερωτική, ένα γλέντι διονυσιακό κι επιρροές από τα λιμέρια της surf rock, της psych pop και του garage. Φρεσκάδα, μικρoύτσικη επανάσταση στον ήχο ουσιαστικά, τεράστια επιθυμία ωστόσο για αμεσότητα και αλήθεια, αποκλειστικά ελληνικοί στίχοι σε ευθεία βολή, χιούμορ, ένταση δεν προλάβαμε ακόμα να το ζήσουμε πολύ, γιατί μόλις κυκλοφόρησε, προβλέπονται, όμως, εκστατικά live και πανηγυρικές φιέστες υπό τους ήχους του.
