Αν υπάρχει κάτι που με φτάνει στα όριά μου κάθε Δεκέμβρη, δεν είναι ούτε οι ουρές στα μαγαζιά ούτε τα φωτάκια που αναβοσβήνουν παντού και παθαίνω επιληπτικό σοκ ανά 5 λεπτά, ούτε και η ζυγαριά που ανεβαίνει επικίνδυνα. Eίναι τα ίδια τρία τραγούδια που με κυνηγούν παντού. Πρώτη φυσικά η Mariah, που αν και φωνάρα, κάνει το κλισεδόμετρο πιο κόκκινο και από τη μύτη του Ρούντολφ. Δεύτερος ο George Michael, που για ακόμα μια χρονιά δεν έχει ξεπεράσει το περσινό καρδιοχτύπι. Τρίτη και χειρότερη η Βανδή, που κάθε χρόνο κοντράρει στα ίσα τα Jumbo για το ποιος θα μου θυμίσει πρώτος πως μπήκε Δεκέμβρης. Για να μην λέτε όμως πως μόνο τα σφάλματα των γύρω μου αναγνωρίζω, το φετινό έναυσμα μου το έδωσε κάποιος από τη... δική μου μεριά. Δυστυχώς έπεσε στην αντίληψή μου ένα τραγούδι του Corey Taylor, ο οποίος αν και ζωντανός θρύλος για κάθε μεταλλά κάτω των 40, πριν 15 χρόνια αποφάσισε να κυκλοφορήσει ίσως το χειρότερο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ. Δεν ξέρω πως τόσα χρόνια το είχα γλιτώσει, αλλά τώρα που το άκουσα θα το κάνετε και εσείς για moral support. To απόλυτο old man yells at cloud, και δεν ήταν καν 40 τότε.
Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για αυτό το άρθρο. Ένας μικρός οδηγός επιβίωσης για όσους χρειάζονται κάτι πιο βίαιο, πιο ειρωνικό, ίσως κάτι πιο αληθινό από το συνηθισμένο εορταστικό πνεύμα. Ώρα να αφήσουμε τα κάλαντα στα παιδάκια και στους τουρίστες και να φορέσουμε τα καλά μας… ακουστικά, γιατί τώρα ξεκινάει το πραγματικό, βέβηλο χριστουγεννιάτικο soundtrack.
Korn – Kidnap the Sandy Claws
Ξεκινάμε με τους Korn, και το “Kidnap the Sandy Claws” γιατί ποιο μικρό παιδί δεν ήθελε να απαγάγει τον Άγιο Βασίλη και να κρατήσει όλα τα δώρα για τον εαυτό του; Μόνο εγώ ε; Το τραγούδι, εμπνευσμένο από το The Nightmare Before Christmas, αυτή η reimagined διασκευή παρουσιάζει μια παιγνιώδη αλλά ταυτόχρονα διαταραγμένη πλευρά των γιορτών. Μιλάμε για Korn, οπότε προφανώς η catchy μπασογραμμή και η φοβερή ερμηνεία του Jonathan Davis δένει άψογα με τους ψυχωτικούς στίχους που περιγράφουν με λεπτομέρεια πως θα βασανίσουν τον χοντρό μουσάτο Άγιο και το καθιστούν ένα από τα αγαπημένα τραγούδια των Korn παρά την ασόβαρη φύση του.
Necrogoblikon – Goblin Christmas Armageddon (Ι,ΙΙ)
Αν πιστεύεις πως τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή ειρήνης, αγάπης και ελπίδας… οι Necrogoblikon διαφωνούν. Θέλουν goblins, θάνατο και εξωγήινες επιδρομές. Στο πρώτο μέρος, μια στρατιά από εξωγήινα goblins εισβάλλει στη Γη ανήμερα Χριστουγέννων. Ο Άγιος Βασίλης γίνεται goblin, ή ίσως απλώς αποκαλύπτει την πραγματική του φύση και έρχεται να μας σφάξει όλους. Το δεύτερο μέρος είναι πιο χαρούμενο… αλλά μόνο για τα goblins. Οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί, το είδος μας έχει χαθεί, και τώρα τα νέα αφεντικά του πλανήτη γιορτάζουν τα δικά τους Χριστούγεννα.
Tankard – Fuck Christmas
Όταν δεν χρειάζεσαι αφορμή για να πιείς μιας που πνίγεσαι σε μια θάλασσα από μπύρες όλο το χρόνο, τότε αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι πως τα Χριστούγεννα δεν είναι όσο κουλ όσο θυμόσουν. Οι αγαπημένοι αλκοολικοί Γερμανοί έρχονται με ένα από τα πιο άμεσα αντι-Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που έχουν γραφτεί. Είναι ένας ύμνος για εκείνους που βλέπουν την εμπορευματοποίηση και την υποκρισία της κοινωνίας πίσω από το γιορτινό περίβλημα.
FEAR – Fuck Christmas
Σε 45 δευτερόλεπτα, το δεύτερο “Fuck Christmas” της λίστας κάνει περισσότερη δουλειά απ’ ό,τι κάνουν ολόκληρες δισκογραφίες. Ξεκινάει σαν μπαλάντα, θίγει το ζήτημα της πείνας και τελειώνει με πανκ επίθεση και μπουρλότο στα έθιμα, στα στολίδια και στο "holiday cheer".
GWAR – Stripper Christmas Summer Weekend
Οι GWAR, πάντα υπερβολικοί και ακραίοι, δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούνται με αυτή τη γιορτή. Στο “Stripper Christmas Summer Weekend” αποφασίζουν να πάρουν την έννοια "Χριστούγεννα" και να την μετατρέψουν σε μια campy υπερπαράσταση με πρωταγωνίστρια μια 50χρονη stripper που ακούει heavy metal και κάνει το λειτούργημα της παραμονή της γιορτής. Είναι τόσο εξτραβαγκάντ που παύει να είναι προσβλητικό.
Macabre – Holiday of Horror
Οι Macabre είναι μια από τις πρώτες και επιδραστικότερες μπάντες στον χώρο του death metal. Με την κλασική τους εμμονή στα true crime slasher stories εδώ καταπιάνονται με την ιστορία του Ronald Gene Simmons Sr., που το 1987 μετέτρεψε το Arkansas σε φρικιαστικό χάρτη αίματος μέσα στις γιορτές. Το αφηγούνται με τέτοια cheerful ειρωνεία που σχεδόν ξεχνάς πόσο φρικτή είναι η ιστορία. Η πλάκα είναι πως το τραγούδι είναι στον πρώτο τους δίσκο, που κυκλοφόρησε το 1989. Too soon?
Insane Clown Posse – Santa is a Fat Bitch
Κοίτα. Είναι κουλ να μισείς τους ICP. Το κάνουν όλοι, και συνήθως έχουν και δίκιο. Το “Santa is a Fat Bitch” όμως είναι certified hood classic. To πρώτο κομμάτι από το εορταστικό EP του 1994 είναι τόσο υπερβολικό, τόσο προσβλητικό, τόσο γελοία διασκεδαστικό που σου επιτρέπεται να γίνεις juggalo για μία μέρα. Το κομμάτι έχει όλη τη juvenile ενέργεια που περιμένεις από τους καλύτερους-χειρότερους κλόουν του κόσμου, αλλά γιορτές έρχονται, γίνε παιδί έστω και έτσι!
Run the Jewels – A Christmas Fuckin Miracle
Ναι, έχει καμπάνες στην αρχή. Ναι, έχει το Christmas στον τίτλο. Ναι, έχει μία αμυδρή «αντιθεϊστική» ατμόσφαιρα. Είναι Χριστουγεννιάτικο; Όχι, ακριβώς αλλά είναι τόσο καλό που δεν με νοιάζει και καθόλου. Εκπληκτικό beat, ακόμα καλύτεροι στίχοι και flow, τόσο από τον El-P όσο από τον Mike. Σαν δώρο που δεν ζήτησες αλλά τελικά είναι το καλύτερο πράγμα κάτω από το δέντρο.
Anti-Flag – The War on Christmas is Over (If You Buy It)
Οι Anti-Flag το κάνουν όπως πρέπει: catchy, πολιτικό, καυστικό, με στίχους που κολλάνε στο μυαλό σου περισσότερο και από τα χέρια σου μετά από το 12ο μελομακάρονο. Αυτό και το προηγούμενο είναι ίσως τα πιο αντικειμενικά "καλά τραγούδια" της λίστας. Πολύ πιθανό δηλαδή να με πιάσεις να τα ακούω και την υπόλοιπη χρονιά. Happy New Fear σε όλ@!
;South Park – Mr Hankey the Christmas Poo
Ίσως βιάστηκα πριν να πω μεγάλα λόγια. Γιατί αυτό εδώ είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ. Χριστουγεννιάτικο και μη. Συγγνώμη, δεν έφτιαξα εγώ τους κανόνες. Ο Mr. Hankey, ένα χαρούμενο… σκατό με σκουφί, είναι πιο iconic από το 99% των κλασικών τραγουδιών της εποχής. Με πρώτη εμφάνιση στο ομώνυμο 9ο επεισόδιο του South Park, o Mr Hankey έρχεται σε όλα τα χρώματα, σχήματα και υφές για να μας θυμίσει το πνεύμα των εορτών... και το να μην τρώμε πολλές φυτικές ίνες. Είναι trash και νοσταλγία, είναι το απόλυτο meta-commentary για το πώς η αμερικανική κουλτούρα μπορεί να μετατρέψει τα πάντα σε καρτούν, είναι απλά υπέροχο.
