Η παρουσία του Degear0001, κατά κόσμον Γεννάδιου Αρβανίτη, έχει μία σχεδόν κινηματογραφική παιδικότητα. Μοιάζει να είναι βγαλμένος από κάποια ψαγμένη nerd sci-fi ταινία των αρχών της δεκαετίας του ’90. Ίσως γι’ αυτό το πειραματικό σε φόρμα και ήχο άλμπουμ του A Space OCD μπορεί, αρχικά, να σε μπερδέψει για τις προθέσεις του. Δεν θα αργήσεις όμως να βυθιστείς σε ένα σχεδόν διαστημικό μουσικό ταξίδι, με ανύποπτες συναντήσεις, ρυθμικά χασίματα, εκτυφλωτικά φώτα, απαλές σιωπές, όλα μαζί άτακτα ειρημένα μα ευφάνταστα δεμένα στα δώδεκα κομμάτια του δίσκου αυτού.
Ακούω το δίσκο από το bandcamp, αν και έχω στα χέρια μου το πολύ όμορφο βινύλιο. Electronic, chipmunk vocals, experimental, indietronica, live looping, monologue, recordings, sampling, sp-404mkii, synths. Αυτά είναι τα tags του άλμπουμ και δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ πως έχω απορίες.
Πριν πατήσω το play, αναρωτιέμαι εάν ο ίδιος ο τίτλος του δίσκου, A Space OCD, είναι υπαινιγμός για μια επίμονη (και ίσως απελευθερωτική) αναζήτηση τάξης σε ένα αχανές, διαστημικό χάος, ή για την αναπόφευκτη απορρύθμιση μέσα στην ίδια την ανάγκη για έλεγχο. Η πρώτη εντύπωση από αυτό είναι πως αποτελεί ένα έργο που δεν υπακούει σε κάποια ενιαία θεματική φόρμα κι ούτε ιδιαίτερους εξωτερικούς κανόνες, αλλά λειτουργεί κυρίως σε αισθητικό και συναισθηματικό επίπεδο. Ο χρονικός και ηχητικός χώρος που καταλαμβάνει, έχει δημιουργηθεί για να συνυπάρχουν αντιθέσεις: τάξη και χάος, απλότητα και επεξεργασία, ένταση και ηρεμία. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα ηχητικό ημερολόγιο χωρίς λέξεις, γεμάτο διακυμάνσεις και εσωτερικές τάσεις. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός, μια χαρά του παιχνιδιού, μια ανακούφιση μέσα από την κατασκευή.
Το εναρκτήριο "Passenger" καλωσορίζει τον ακροατή στο φανταστικό σκάφος και υπόσχεται «so much fun», με ελαφρώς αυτοσαρκαστική διάθεση. Το "Evil Bib" που ακολουθεί θα ταίριαζε άνετα σε κάποιο video game με pixel και εξωγήινους. Το "Bona Fide" είναι το soundtrack ενός καπνισμένου διαγαλαξιακού μπαρ, όπου κυβόργια και ανθρωποειδή συναντώνται καλή τη πίστει προς διεκπεραίωση λογής λογής διαδικασιών. Η τέκνο συναντά τα computer glitches στον "Antiperistasiasmos" και το "Tiny Tea Leaves" βυθίζει τον ακροατή σε μία ηχητική μαύρη τρύπα με samples vintage διαφημίσεων και εναλλαγές διάθεσης και ύφους που κυμαίνονται από απόλυτα τεχνητές σε εντελώς φυσικές. Το "Massive" έχει πράγματι τον μεγαλύτερο ηχητικό όγκο του άλμπουμ, λίγο πριν το διαδεχτεί αναπάντεχα το πιανιστικό "Where The Thing Goes", που όμως εξαιτίας της επαναληψιμότητάς του, δεν μοιάζει καθόλου παράταιρο.
Η πλευρά αλλάζει με το "Huge Ass Intro" και αυτοσαρκασμό, λίγο πριν το παραληρηματικό, κολλητικό και κάπως hot "Tiger Dancer", Λίγο πριν το τέλος, το σχεδόν ονειρικό "Parallel Weeks" αποτελεί προσωπικό μου αγαπημένο, με μία αδιόρατη κινηματογραφική ποιότητα, σαν να παίζει μαζί με οικογενειακές στιγμές τραβηγμένες σε VHS. Φυσικά, στο τέλος η κασέτα κολλάει, τα πράγματα κάπως σκοτεινιάζουν και οδηγούν στο γεμάτο αλλαγές και διακυμάνσεις "Circuit Bendingo" (αναφορά στην τεχνική του circuit bending, που χρησιμοποιεί εκτενώς ο Degear0001). Το άλμπουμ κλείνει με το "Small Ass Outro" και την αίσθηση πως μόλις βγήκες από το σινεμά, όπου είδες μία πραγματικά διασκεδαστική ταινία επιστημονικής φαντασίας, που μπορεί να μην έβγαζαν απόλυτο νόημα, αλλά είχαν όλα την κατάλληλη θέση. Και σου μένει και το πα πα, πα πα πα του soundtrack στο μυαλό.
Να σημειωθεί εδώ πως το circuit bending, που αποτελεί βασικό εργαλείο στην ηχητική γλώσσα του Degear0001, είναι μια πειραματική τεχνική παρέμβασης σε ηλεκτρονικές συσκευές (εδώ έχουν χρησιμοποιηθεί κυρίως παιδικά παιχνίδια ή φτηνά keyboard), μέσα από την οποία προκύπτουν τυχαίοι, απρόβλεπτοι ήχοι. Έπειτα οργανώνονται σε υφές, ρυθμούς και δομές αποδεικνύοντας πως το σφάλμα μπορεί λειτουργήσει ως πηγή καινοτομίας και προσωπικής έκφρασης. Αυτό, ενδεχομένως, να καθιστά το A Space OCD ένα «δύσκολο» δίσκο, υπό την έννοια πως, ενώ έχει ποπ ηχόχρωμα, δεν είναι ακριβώς εύπεπτος. Διακρίνεται, όμως, για τον πολυεπίπεδο ηχητικό του κόσμο, για τη μεγάλη ποικιλία υφών (από glitchy samples μέχρι lo-fi πιάνα και φωνητικά) που δημιουργούν ένα αίσθημα κινητικότητας και μεταμόρφωσης.
Παρά την τεχνική πολυπλοκότητα, ο δίσκος δεν χάνει τη συναισθηματική του καθαρότητα. Ίσα-ίσα, μέσα από τον πειραματισμό, αναδύεται μια ουσιαστική ειλικρίνεια. Είναι ένας (διαστημικός) κόσμος στον οποίο ο Degear0001 παίζει, εξερευνά, εκτίθεται, αυτοσαρκάζεται, κι ενώ μοιάζει αφιλόξενος στην πρώτη ακρόαση, αποκαλύπτει τη μαγεία του ακριβώς τη στιγμή που αποφασίζεις να τον επισκεφθείς.
A Space OCD by Degear0001
