«Ρώτησα μερικούς φίλους γιατί δεν χορεύουν δημόσια και κάποιοι είπαν ότι φοβούνται μην τους βιντεοσκοπήσουν. Σκέφτηκα, διάολε, αυτή η φυσική μορφή έκφρασης και η σύνδεση που είχαν με τη μουσική είναι πλέον ένα φάντασμα. Με έκανε να αναρωτηθώ πόσο από το ανθρώπινο πνεύμα μας έχει «σκοτωθεί» από τον φόβο του να γίνεις meme, απλά και μόνο επειδή περνάμε καλά. Μόλις γύρισα από ένα ‘listening party’ για αυτό το άλμπουμ και ήταν μια από τις καλύτερες νύχτες της ζωής μου. 300 άτομα, χωρίς κινητά, χωρίς κάμερες, μόνο ηχεία, μέσα σε μια ιδρωμένη αίθουσα. Όλοι χόρευαν, κινούνταν, εκφράζονταν, ίδρωναν. Ήταν πραγματικά όμορφο. Έβαλα το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, δύο φορές. Ένιωσα σαν να απελευθερώθηκε όλη αυτή η καταπιεσμένη ενέργεια, η λαχτάρα να αφήσουμε περισσότερο από τον εαυτό να βγει προς τα έξω. Υπήρχε μια ελευθερία που γέμιζε τον χώρο. Μια μπάλα ενέργειας που ίσως να μη μεταφράζεται σε κάθε ηχείο που παίζει αυτό το άλμπουμ, αλλά εκείνο το δωμάτιο το κατάφερε. Αυτό το άλμπουμ δεν φτιάχτηκε για να το ακούς ακίνητος. Ο χορός, η οδήγηση, το τρέξιμο — οποιαδήποτε μορφή κίνησης συνιστάται ώστε να καταλάβεις το πνεύμα του. Μόνο στην πλήρη ένταση.»
DON’T TAP THE GLASS
Μπήκα για να παίξω το παιχνίδι.
Νούμερο 1: Έσπασα την instagram ανάρτηση, βάζοντας τον κωδικό: DON’T TAP THE GLASS. Εύκολο και προφανές, όσο το να πηδήξεις μέσα στους πράσινους σωλήνες του Super Mario με το που τους δεις. Στο εναρκτήριο “Big Poe”, τα drums είναι από το “Hey Hey” του Gershon Kingsley, η φωνητική λούπα από το “Roked” των Shye Ben Tzur, Jonny Greenwood και Rajasthan Express, και όλα κορυφώνονται εκεί που σκάει η γέφυρα με τον Busta Rhymes να βρωντοφωνάζει επαναληπτικά “Don't this shit make a nigga wanna (Jump, jump)”. Γρήγορα καταλαβαίνεις πως ο νέος, αναπάντεχος και μικρότερος δίσκος στη δισκογραφία του Tyler, the Creator λειτουργεί όπως ακριβώς οι στόχοι στο παιχνίδι της Nintendo με τον υδραυλικό. Μερικές fun πίστες, σε ένα αυθόρμητο, αναχρονιστικό παιχνίδι με διάσπαρτα νομίσματα για μάζεμα.
Νούμερο 2: Έκανα restart γιατί δεν τα μάζεψα όλα. Πάρε κι εσύ μερικά από αυτά, για να μην πηγαινοέρχεσαι ασκόπως. Mantronix “King Of The Beats” στα “Sugar On My Tongue”, “Don’t You Worry Baby” και “Stop Playing With Me”, MJ “Off the Wall” στο Ring Ring Ring (δια μέσω της Ray Parker Jr. προβολής του “All in the Way You Get Down”), Too Short, Tommy Wright III και Baby Keep με μικρή αλλά παρούσα σημασία στο “Don’t Tap The Glass/Tweakin’”, όπως συμβαίνει και στα samples των “Don’t You Worry Baby (με 12 Gauge) και “Tell Me What It Is” (Kelis και “Millionaire”). Μα δεν αρκούν τα references προς τους άλλους, εδώ το ζήτημα είναι να αντανακλάται κι ο ίδιος, με τα drums από το Cherry Bomb να είναι χωμένα εδώ κι εκεί, φρέσκα και λαχταριστά παρά τη δεκαετία που μεσολάβησε. Λαχταριστά ως φρέσκα, επομένως πρέπει να φαγωθούν επί τόπου. Δεν είμαστε για πολλά-πολλά, αυτός είναι ο κανόνας του ένατου δίσκου του ράπερ. Να συνταχθείς με το ανέβασμα στην πίστα, εντός των χορευτικών mixtape/mash up ορίων του, με απολύτως κολλητικά βρώμικα beats που σε στροβιλίζουν μεταξύ 80s, 90s hip hop/r&b/ new jack swing και boogie, χαράς ευαγγέλιο για το dancefloor.
Νούμερο 3: Γρήγορα κατάλαβα πως δεν είχα να κάνω με μια ολόκληρη version, αλλά για demo mode. Δεν είναι Flower Boy, δεν είναι Igor, δεν είναι CHROMAKOPIA, παρά την over-hyped ανάγνωση γιατί έσκασε ως ανορθόδοξο. Με λίγη μεγαλύτερη επιμέλεια θα παρέδιδε περισσότερα club bangers, θα άφηνε περισσότερα από ευγενικές χειρονομίες και προθέσεις. Όπως και να έχει πρόκειται για ένα τίμιο χορευτικό ξελεγράρισμα.
Μια χαρά έπαιξα και το διασκέδασα φίλε Tyler. Εδώ που τα λέμε, τίποτε δεν είναι αχρείαστο σε αυτή τη ζωή, πόσο μάλλον λίγο αφασικό ξεμούδιασμα για να περνάει ο καιρός. Κρατάω την καταληκτική υπόσχεση τού ότι την επόμενη φορά, θα μας πεις πιο πολλά. Σε βεβαιώνω πως θα τα ακούσουμε, είτε καθήμενοι είτε στα κάγκελα.
