Θα το πω απευθείας, θα το βγάλω από πάνω μου σαν τσιρότο, κι έπειτα θα γράψω με την ανοιχτή πληγή να χάσκει και πανέτοιμη για τις επιπτώσεις. Βαριέμαι φρικτά ό,τι έχει κάνει ο Nick Cave με τους Bad Seeds μετά το Tender Prey του 1988, με μόνη εξαίρεση το Skeleton Tree του 2016. Να, το είπα. Και γιατί όχι, θα βιαστώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, όταν εκεί έξω υπάρχει ο Gareth Liddiard και η all-star παρέα του. Ο λόγος, φυσικά, για τους αυστραλούς Tropical Fuck Storm, οι οποίοι με μόλις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες έχουν καταφέρει να τραβήξουν το ενδιαφέρον του εξοικειωμένου με τον πειραματικό, ελαφρώς αλλοπρόσαλλο post-punk / art rock / ψυχεδελικό ήχο κοινό.
Για την ιστορία, το σχήμα αποτελείται, πέραν του Gareth Liddiard –του οποίου τα φωνητικά μπερδεύεις άνετα με αυτά του κυρίου Cave σε ορισμένα κομμάτια-, από τις Fiona Kitschin (The Drones), Lauren Hammel (High Tension) και Erica Dunn (Mod Con, Harmony, Palm Springs) και σχετίζεται στενά με τους συμπατριώτες τους King Gizzard & The Lizard Wizard. Και μολονότι σίγουρα οι TFS έχουν μία πιο συντεταγμένη μουσική ταυτότητα, μοιράζονται την ίδια δημιουργική αντισυμβατικότητα.
Το τέταρτο τους άλμπουμ, Fairyland Codex, που κυκλοφόρησε στα μέσα του καλοκαιριού, αποτελεί την πιο ηχητικά προσβάσιμη ως τώρα δουλειά τους, κι έτσι ακούγεται απνευστί, και σε επανάληψη. Ταυτόχρονα, είναι όμως και ο πιο σκοτεινός δίσκος τους. Έχοντας περάσει από το καλά ακονισμένο, νευρωτικό ντεμπούτο τους A Laughing Death in Meatspace (2018) στο φρενήρες Braindrops (2019), κι έπειτα στο αναστοχαστικό για την πανδημία Deep States (2021), αυτή τη φορά παραδίδουν έναν πυκνό κώδικα της χώρας του παραμυθιού, πιο σκοτεινό και λιγότερο χαοτικό. Φυσικά, διατηρούν όλα τα απολαυστικά στοιχεία για τα οποία τους έχουμε ξεχωρίσει.
Το πρώτο αφήγημα του Fairyland Codex μας μεταφέρει στη μανιασμένη θάλασσα, που το μπάσο χτυπά το κορμί σαν να ‘ταν σκαρί καραβιού. Το "Irukandji Syndrome" παίρνει τον τίτλο του από την ομώνυμη αντίδραση στο εξαιρετικά επώδυνο τσίμπημα της μέδουσας, που εδώ μετουσιώνει το μένος της φύσης σε μυθικές εικόνες και κιθαριστική απόγνωση. Ακολουθεί το σαρκαστικό σε εκφορά και στίχο "Goon Show", το οποίο αναφέρεται στην βρετανική σατιρική ραδιοφωνική εκπομπή του Peter Sellers, με τις τρελές φωνές και τα παρανοϊκά σκετς που έμοιαζαν με καρικατούρα του κόσμου. Εδώ, η καθημερινότητα είναι ένα γελοίο σόου, η καταστολή έχει γίνει μέρος της πραγματικότητας, κι όλοι παίζουν το δικό τους ρόλο στο καρναβάλι της κοινωνικής σύγχυσης και υποκρισίας.
Το "Stepping Οn Α Rake" κουβαλά μια folk τρυφερότητα, κι έρχεται ανακουφιστικά να μιλήσει για έρωτες με την πρώτη ματιά και forever after, που όμως, αν το καλοσκεφτείς, ενέχει και μια δόση πίκρας. Σε ένα κόσμο που διαλύεται, η υπόσχεση ξεγυμνώνεται από τον ενθουσιασμό, και της μένει μόνο η αποδοχή κι ενίοτε η παραίτηση. Όχι μόνο νοηματικά, αλλά και μουσικά, το συγκεκριμένο κομμάτι αναπνέει ως α λα TFS μπαλάντα, σε ένα δίσκο με γενικότερες αιχμές και καταβυθίσεις.
To "Teeth Marché", στο οποίο αναλαμβάνουν τα φωνητικά η Erica και η Fiona, στάζει ειρωνεία και γυναικεία punk ενέργεια, κατακεραυνώνοντας την αχόρταγη καπιταλιστική επιθυμία του αστικού κωλοπαιδισμού. Το λογοπαίγνιο στον τίτλο, δε, που διαβάζεται marché (market,αγορά), αλλά ακούγεται και ως teeth march (πορεία), teeth marks (σημάδια) συνθέτει ένα σκοτεινό ρυθμικό μανιφέστο για μια κοινωνία όπου όλοι δαγκώνουν και όλοι αιμορραγούν.
Το "Fairyland Codex" είναι ίσως το πιο λυρικά αινιγματικό και δυστοπικά συναισθηματικό κομμάτι του δίσκου. Ως άλλο έπος σε κατάρρευση, με ακουστικά στοιχεία, λειτουργεί σαν καταραμένο παραμύθι, προφητεία και κοινωνικό σχόλιο ταυτόχρονα. Το "Dunning Kruger’s Loser Cruiser" τιτλοφορείται με ειρωνεία σχεδόν εξοντωτική, σφυροκοπώντας τον ψευδομικρόκοσμο της δυτικής ανοησίας, όπου η άγνοια μεταμφιέζεται σε αυθεντία και η ημιμάθεια επιβραβεύεται με επιρροή. Συνδυάζοντας την περιβόητη γνωστική διαταραχή του Dunning-Kruger με την εικόνα ενός loser cruiser – ενός οχήματος νευρωτικής αυταπάτης– το κομμάτι εξαπολύει ένα noise-ψυχεδελικό παραλήρημα από εκείνα που μόνο οι Tropical Fuck Storm μπορούν να καταστήσουν τόσο ενοχλητικά εθιστικό.
Ο ήχος του "Bloodsport" που ακολουθεί θυμίζει έναν αποδομημένο συνδυασμό Talking Heads και The Pop Group, με κιθάρες που ψελλίζουν αλλά και ξύνουν, κι ένα rhythm section που παραπαίει εσκεμμένα, σαν τον σφιγμό όσων ακόμη αρνούνται να τα παρατήσουν. Στο "John Meek Will Inherit The Earth" οι TFS παίζουν με την βιβλική διατύπωση «the meek shall inherit the Earth», βάζοντας στη θέση των απανταχού μακάριων τον πρωτοπόρο Βρετανό παραγωγό. Η αφήγηση του τραγουδιού είναι θρυμματισμένη, σαν σύγχρονη αποκάλυψη από τηλεοπτικά αποσπάσματα και προσωπικές ψευδαισθήσεις. Tο "Bye Bye Snake Eyes" αποτελεί την πιο εύθραυστη στιγμή του δίσκου, μια περιπλάνηση στην περιφέρεια της μνήμης και του αποχωρισμού που μετουσιώνεται σε ένα πραγματικά όμορφο κομμάτι. Κι ενώ για μια στιγμή αισθάνεσαι πως το κλείσιμο μπορεί να έχει κάποια συναισθηματική πλήρωση, έστω και ως παραδοχή της συλλογικής μας ήττας, το "Moscovium" λειτουργεί ως ιδανικό, σχεδόν εφιαλτικό κλείσιμο του Fairyland Codex, απογειώνοντας το άλμπουμ με μια από τις πιο σκοτεινές και έντονες στιγμές του. Η βαθιά, μελαγχολική ερμηνεία του Liddiard σε συνδυασμό με τις εκρηκτικές κραυγές «murderers!» δημιουργούν μια ατμόσφαιρα έντασης και ανατριχίλας που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ανακούφιση, θυμίζοντας πως πίσω από την πολιτική και κοινωνική σάτιρα του δίσκου, καραδοκεί η αμείλικτη πραγματικότητα της βίας και της προδοσίας.
Το Fairyland Codex είναι, συνολικά, ένας σκοτεινός κώδικας αφηγήσεων για τον αποσαθρωμένο σύγχρονο κόσμο, ένα παραμυθένιο εγχειρίδιο για το τέλος, γεμάτο αλληγορίες, κοινωνικό σχολιασμό, σάτιρα, τρόμο και ειρωνική τρυφερότητα. Σε έναν κόσμο όπου ο Nick Cave έχει επιλέξει τον λυρισμό της αποστασιοποίησης, οι Tropical Fuck Storm γράφουν ακόμη με ιδρώτα, πειραματισμό και ηλεκτρισμό. Αν υπάρχει ακόμη ζωή στο αφηγηματικό art rock, χτυπάει μέσα σε εφιαλτικά παραμυθένιους τόπους σαν αυτό.
Fairyland Codex by TFS
