Πριν μερικές ημέρες, στη διαδικτυακή αρένα έπεσε αυτοβούλως δημοσιογράφος του Kosmos radio, γιατί θυμήθηκε να ασχοληθεί με το The Wall των Pink Floyd, με την πρόθεση -καταπώς σε δεύτερο χρόνο υποστήριξε κι αφότου απέσυρε την ανάρτηση του - να τρολάρει έναν έτερο αχταρμογραφιά του διαδικτύου που συνέκρινε το Σαββόπουλο με τον Roger Waters. Θα είχε ενδιαφέρον να συζητούσαμε εκ νέου για μια περίπτωση ενός dated δίσκου που, για να θυμηθούμε και το Γιάννη Μαλαθρώνα, ήταν φτιαγμένο «για να προκαλεί αδράνεια. Είναι φτιαγμένο για να θαυμάζεται σε μια χρυσή κορνίζα»; Κατά μερικούς ναι, κατά άλλους όχι, το ζήτημα σε κάτι τέτοια είναι να έχουν μια κάποια αξία τα γραφόμενα, αν και θα μου πεις πως όπου βλέπεις ξεκούδουνα «τα μάλα», γρήγορα θα πάρεις μυρωδιά που θα πάει η δουλειά.
Στον αντίποδα της νωθρής ευκολίας του πρώην άνκορμαν της ΕΡΤ, υπάρχουν δεκάδες γωνιές στο διαδίκτυο που αξίζουν το χρόνο σας. Για παράδειγμα, το YouTube κανάλι του Professor Skye. Στο πιο πρόσφατο video με τις κριτικές του, αναλύει το ολόφρεσκο Neighborhood Gods Unlimited, χαρακτηρίζοντας τον Open Mike Eagle ως «Bill Murray του hip hop» αλλά και «Joe Rogan από τα αριστερά». Για μία ολόκληρη ώρα καταπιάνεται με το ράπερ από το Σικάγο, ανοίγοντας μια βεντάλια που δε στέκεται μονάχα σε εύκολες παρομοιώσεις και ανέξοδους αφορισμούς. Μας μιλά για τα γύρω-γύρω, για την παραγωγική συμβολή του Kenny Segal και κυριότερα του Child Actor σε όλο αυτό που ο Open Mike Eagle χαρακτηρίζει ως σουρεαλιστικό δράμα για το τραύμα, ένα δισκογραφικό συνεκτικό επεισόδιο βγαλμένο από τα πολύμορφα πεδία (podcasts/τηλεόραση/μουσική) της δραστηριότητας του. Ο Prof. Skye κάνει ένα βήμα παραπέρα, μιας και το αφηγηματικό μήνυμα εντός του Neighborhood Gods Unlimited, τον ενθουσιάζει. Και με το δίκιο του, διότι καθώς εντοπίζει τα ψιλολόγια από την ενασχόληση του OME με το pro wrestling, την ίδια στιγμή ξεφυλλίζει τη σελίδα με το σουπεράκι της nerd-ικης γνώσης του για το πρώτο όνομα των Wilco. Όλα λειτουργούν κι όλα κατά μια έννοια στοχεύουν (ή σκοπεύουν) στη φιγούρα ενός πωλητή παπουτσιών, έκφανση της εργατικής τάξης των Η.Π.Α, που ραπάρει εξουθενωμένος με μια laidback επένδυση στα beats.
Την ίδια στιγμή, το Pitchfork απαριθμεί μία-μία τις αλληγορικά εσωστρεφείς όψεις του lp, βρίσκοντας τα ισοδύναμα. Ένα χαραμισμένο κινητό κι η απώλεια των δεδομένων του συνεπάγεται με υπαρξιακή κατάρρευση, τη στιγμή που ο καταιγισμός της ψηφιακής πληροφορίας αθροίζεται σε ένα αφόρητο, μη διαχειρίσιμο ψυχικό βάρος. Δεν επενδύω τόση ώρα στα λόγια των άλλων για να αποφύγω την προσωπική θέαση και θέση στο Neighborhood Gods Unlimited. Μα δυσκολεύομαι να προσθέσω πολλά μιας και στις δύο περιπτώσεις κριτικής, τα γραφόμενα και λεγόμενα χαρακτηρίζονται σε αυτό που αγγλιστί γνωρίζεται ως good case of it. Πρόκειται για θέσεις που σαφώς υπέρμετρα εξάρουν το αξιολογικό σκέλος, αλλά φροντίζουν να δικαιολογούν και να υποστηρίζουν τις αναγωγές. Ο Skye εστιάζει πχ στον Κάφκα, όχι με την ασφάλεια της αοριστολογίας περί σπουδαιότητας, αλλά αξιοποιώντας τη λεπτομέρεια της εργασίας του λογοτέχνη με όρους ωραρίου 09.00-17.00, ούτως ώστε να καταλήξει στον παραλληλισμό με τον Κλαρκ Κεντ. Οι αναλύσεις κερδίζουν εκδοχές κι αφορμές μέσα από το δίσκο, που σε πολλά μου θυμίζει την περίπτωση τουR.A.P. Ferreira για την οποία μιλήσαμε στις αρχές του 2024. Εκείνη η απελευθερωτική τόλμη, η ιντελεκτουέλ τραμπάλα μεταξύ σοβαρής σκέψης και σορολόπ, του avant garde και underground hip hop νου του R.A.P. Ferreira, όπου μπορεί από τη μια να φιλοσοφεί κι απ’ την άλλη να ξεφυλλίζει σε χαλαρό auto-tune υπερήρωες από τα κόμικς, είναι παρούσα και στους λόγους του OME.
Ας δώσετε λίγο χρόνο και αρκετή προσοχή στις προφανείς αντιστάσεις αλλά και στα αινίγματα του Open Mike Eagle. Είναι ένας καλός ραπ δίσκος για το 2025, με την πεισματάρικη geek-η λεπτομέρεια του underground, χωρίς τις παγίδες του όποιου ακατάσχετου διδακτισμού.
