Ποτέ δεν ενθουσιάστηκα με τα τραγούδια της Taylor, ούτε με εκείνο το κλαμπ των βασανισμένων ποιητών που μας σύστησε πριν δύο χρόνια, το οποίο έμοιαζε περισσότερο με book club για ανθρώπους που δεν διαβάζουν βιβλία. Και τώρα, με το The Life of a Showgirl, η Τaylor συνεχίζει την αποστολή της να μας πείσει ότι η ανία μπορεί να έχει γκλίτερ. Γιατί, η νέα της περσόνα, κάπου ανάμεσα σε trap-pop φεμινίστρια με eyeliner και κοπέλα που αναλύει σχέσεις στο group chat, μοιάζει να προήλθε από κάποιο focus group που ήθελε "λίγο rage αλλά να μην φαίνεται (και να μην ενοχλεί) πολύ". Ο δίσκος είναι γεμάτος από "edgy" αλλά τόσο αποστειρωμένες στιγμές, με στίχους που μοιάζουν να έχουν γραφτεί στο Notes app ενός iPhone μετά από κάποιο κακό ραντεβού.
Στο “The Fate of Ophelia”, η Swift τραγουδάει "All that time, I sat alone in my tower / You were just honing your powers", ένας στίχος που αναμφίβολα κάνει και τον Dan Brown να φαίνεται σαν καταραμένος ποιητής του 19ου αιώνα. Στο "Opalite", η μητέρα της της λέει να χορέψει δίπλα στους κεραυνούς, κι εκείνη απαντά με το συναισθηματικό βάθος ενός σλόγκαν για αθλητικά παπούτσια.
Λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι η Swift κάποτε έγραφε (ή τουλάχιστον προσπαθούσε να γράψει) τραγούδια που είχαν (ή τουλάχιστον προσπαθούσαν να έχουν) μια ψευδαίσθηση συναισθήματος, ενώ εδώ τώρα γράφει λεζάντες για το Instagram. Και καθώς τραγουδάει "You can call me honey if you want / Because I’m the one you want", το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι: ποιος είπε ότι το AI μυαλό του SUNO δεν μπορεί να γράψει στίχους σαν αυτούς (για να μην πω και καλύτερους);
Αν το The Life of a Showgirl έχει μια αξία, είναι ότι μας δείχνει πως ακόμα και τα είδωλα κουράζονται. Κι όταν κουράζονται, φτιάχνουν δίσκους σαν αυτόν, ασφαλείς, καθωσπρέπει, γεμάτους από το είδος της "θηλυκής δύναμης" που ναι μωρέ, χωράει άψογα σε TikTok βίντεο και μάρκες lip gloss, άρα γιατί να κουραζόμαστε περισσότερο. Απλά, το μόνο πραγματικό δράμα εδώ δεν είναι οι στίχοι, αλλά η στιγμή που καταλαβαίνεις πως η πιο επικίνδυνη φάση της Taylor Swift είναι όταν προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ακόμα επικίνδυνη.
Και κάπου εκεί, το άλμπουμ αγγίζει τη σφαίρα της αυτοπαρωδίας (χωρίς όμως να το ξέρει). Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο memes, φράσεις από TikTok και αποφθέγματα τύπου "be your own muse", τόσο άψυχα και τόσο βαρετά, τόσο κλισαρισμένα, τόσο νερόβραστα. Η Swift τραγουδάει για "cancelled φίλους", για "girlbosses" που πέταξαν πολύ κοντά στον ήλιο, και για το πώς "δεν είναι εύκολο να είσαι εγώ", λες και ο κόσμος περίμενε άλλη μια billionaire να του θυμίσει ότι κι οι σταρ έχουν προβλήματα.
Το "Wi$h Li$t" επιχειρεί να σατιρίσει τη ματαιοδοξία της showbiz, αλλά καταλήγει να την αναπαράγει με αφέλεια, ενώ το "Eldest Daughter" είναι τόσο cringe που μοιάζει με fanfiction γραμμένο σε group chat στις 3 τα ξημερώματα. Και κάπου ανάμεσα σε Balenciaga shades και yacht metaphors, η Taylor τραγουδάει "Be my NY when Hollywood hates me", μια φράση που αλήθεια θα μπορούσε να είναι caption σε influencer διακοπές στη Μύκονο.
Όσο για την "αισθησιακή" πλευρά του δίσκου, εκεί τα πράγματα γίνονται πραγματικά αμήχανα. Η Swift προσπαθεί να βρει τη δική της erotic era, αλλά το αποτέλεσμα θυμίζει karaoke version ενός τραγουδιού της Sabrina Carpenter, με στίχους όπως "you opened my thighs" και "your magic wand set me free" να προκαλούν περισσότερο αμήχανο μειδίαμα παρά συγκίνηση. Είναι, βλέπετε, η στιγμή που η ποπ σταρ προσπαθεί να γίνει "τολμηρή", αλλά ακούγεται σαν να διαβάζει οδηγίες χρήσης ερωτικού ντίλντο, λες και θέλει πολύ ψάξιμο.
Το Showgirl είναι το άλμπουμ μιας καλλιτέχνιδας που έχει τόσο πολύ εσωτερικεύσει τη δική της εικόνα, ώστε δεν μπορεί πια να τη σατιρίσει. Ένα άλμπουμ που μιλάει για τη φήμη, τη θηλυκότητα και την εξουσία, χωρίς να καταλαβαίνει ότι τα ίδια της τα λόγια είναι το πρόβλημα. Κι όσο εκείνη μας λέει "Boss up, settle down", εμείς σκεφτόμαστε απλώς: μήπως ήρθε η ώρα η Taylor Swift να κάνει ένα διάλειμμα από το να είναι η Taylor Swift;
Κι έτσι, το The Life of a Showgirl τελειώνει όπως ακριβώς ξεκίνησε, με μια γυαλιστερή ψευδαίσθηση ότι συνέβη κάτι σημαντικό. Μόνο που δεν συνέβη. Είναι σαν να βλέπεις TED Talk για την ενδυνάμωση της γυναίκας, χορηγούμενο από την Sephora και το Pinterest. Η Taylor Swift εδώ δεν είναι ούτε ποιήτρια ούτε επαναστάτρια, είναι το μουσικό ισοδύναμο ενός φιλτραρισμένου latte με βρώσιμη χρυσόσκονη, ναι, πολύ εντυπωσιακό (τι να λέμε) στο Instagram, αλλά τόσο άγευστο στην πραγματικότητα.
Οπότε αν ο δίσκος είχε άρωμα, θα ήταν κάποιο φτηνό "vanilla delusion" από το fake αρωματάδικο της γειτονιάς, αν ήταν quote, θα ήταν "I’m in my self-aware era" και αν ήταν μια νέα pop προσευχή, θα απευθυνόταν μόνο στον αλγόριθμο. Στο τέλος, η Taylor δεν τραγουδά για τη ζωή μιας showgirl, απλώς κάνει τη βάρδια της στο πιο καλοφωτισμένο reality της σημερινής pop: Keeping Up with the Swiftification of Everything.
Και κάτι τελευταίο που πρέπει να πούμε. Ας είμαστε ειλικρινείς: ο κόσμος είναι γεμάτος μέτρια άλμπουμ και κανείς δεν χάνει τον ύπνο του γι’ αυτό. Αλλά όταν η μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη, η γυναίκα που γεμίζει στάδια σαν να μοιράζει Θεία Κοινωνία, κυκλοφορεί κάτι τόσο άψυχο, τόσο ανούσιο, τόσο βαθιά meh, κάποιος πρέπει να χτυπήσει το καμπανάκι. Όχι από μίσος, αλλά από καθήκον. Γιατί αν δεν το πούμε εμείς, αύριο θα νομίζουν όλοι πως η μετριότητα είναι το νέο μεγαλείο. Και τότε, δεν θα φταίει η Taylor, θα φταίμε εμείς που αφήσαμε τη σιωπή να κάνει standing ovation.
