Τη μέρα που κυκλοφόρησε το Deadbeat, 5o lp του Kevin "Tame Impala" Parker, ένα ομογάλακτο ακουστικό 20λεπτο σετ προβλήθηκε στη σειρά των Tiny Desk Concerts. Για να είμαι ακριβής, τρία από τα κομμάτια του Deadbeat μπήκαν ανάμεσα στις ακουστικές εκδοχές των "Borderline" και "New Person, Same Old Mistakes" από τα The Slow Rush και Currents αντίστοιχα. Η εκτέλεση στο "Dracula", ιδανικότερου αποτελέσματος εκ του Deadbeat αντιφατικού γνώμονα, λειτούργησε και στην ιδιότυπη Los Impalas version. Το ουσιώδες στις Tiny Desk αποδόσεις ήταν η χαλαρή αισθητική συνάφεια, απούσα τελικά από τη στουντιακή παλινωδία του Αυστραλού που μας είπε πως βασίστηκε στην bush doof κουλτούρα και στη rave σκηνή του τόπου του.
Το δίνει από το εναρκτήριο χτιστό "My Old Ways" πως η δουλειά θα πάει προς την πίστα, είτε κάτω από τη disco-house ομπρέλα, είτε οδεύοντας προς το techno beat. Αλλά η downbeat pop υπαγόρευση που πιάνεται από εδώ κι από εκεί, από διάσπαρτες ιδέες που θα μπορούσαν να σταθούν στα καλογυαλισμένα stages που υποδέχονται περιπτώσεις σαν αυτές της Dua Lipa ή του Weeknd, πέφτει στη λούπα αυτού του χλιαρού ευφορικού γνώμονα, τελικά κοινού για όλο και περισσότερες παραγωγές. Ως γνωστόν, έχει διαβεί το συγκεκριμένο Ρουβίκωνα με τις συνεργασίες του ο Parker, επομένως καμία εντύπωση περί αυτής της καλλιεργημένης ροπής του Deadbeat, που όσο κυλούν τα 12 θέματα του επιβεβαιώνεται.
Είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο party προακρόασης του δίσκου που διοργάνωσε το εγχώριο τμήμα της Sony Music σε συνεργασία με το Public. Και το τονίζω αυτό διότι και οι προϋποθέσεις από τα σωστά διαβασμένα warm up sets των φίλων Δημήτρη Λιλή και Γιώργου Καμπούρη, σε έβαζαν στο κλίμα αυτού, κι αν μη τι άλλο μια «συλλογική» ακρόαση θα μπορούσε να κρύψει κάτω από τα χαλί τις όποιες προσωπικές παραξενιές για τις νέες διαθέσεις του Parker. Παρά το άρτιο της βραδιάς, έφυγα έχοντας εμπεδώσει πως επρόκειτο για ένα συγχυσμένο mixtape, και τούτο δε νομίζω πως οφείλεται σε κάποιου είδους μεταβολική αδυναμία ή κακοπιστία. Εκτός κι αν για εσάς, η αλληλουχία των "Obsolete", "Ethereal Connection" και "See You On Monday (You’re Lost)" βγάζει νόημα ως κάτι παραπάνω από ποτ πουρί. Ενδεχομένως μεμονωμένα μεταδοτικά, σίγουρα σε τρεμάμενη δυναμική ως σύνολο. Ο Parker εξάντλησε συνοπτικά τις εκφράσεις του, πόνταρε στις ευκολίες, μασκαρεύτηκε κάτω από το neon νέο του εαυτό, ως τελικώς σωσίας στο σωρό των τάσεων, παρά ως μπροστάρης.
Ο Ανδρέας Κύρκος είχε γράψει στις σελίδες του Avopolis για το Currents των Tame Impala, πως το «project εξωστρέφεια εφαρμόζεται άτσαλα, καθώς το συγκρότημα θέλει να δείξει ότι μπορεί να δαμάσει το mainstream airplay, αλλά δεν ξέρει προς τα πού θέλει να το οδηγήσει στη συνέχεια. Ο Kevin Parker καταλήγει έτσι να χάνεται στην εμμονική ανασύσταση, να αποταυτίζεται από τους επίκαιρους ήχους και ξαναμπαίνει στον βολικό ρόλο του ερημίτη αλχημιστή, ο οποίος κλείνεται μερόνυχτα στο στούντιο μέχρι να εξοντώσει τον πειραματισμό και να βρει τη φόρμουλα. Μεταξύ μας, δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, μα δεν πειράζει και τόσο.» Κρατώ αυτό περί της εμμονικής ανασύστασης, διαφωνώντας εν μέρει πια περί του «αν αλλάζουν οι άνθρωποι». Για να πιαστώ κι από τα λόγια του αγαπημένου δοκιμιογράφου Παπαγιώργη, καλά έκανε ο Kevin Parker και απαρνήθηκε τα μέχρι τώρα καμώματα του, ευρισκόμενος στο δίλημμα «θα μείνω πιστός στους στείρους όρκους ή θα ακολουθήσω την ίδια τη ζωή;», διότι όσο πιο ορκοπάτης αποδεικνύεται κανείς τόσο πιο συνεπής είναι με τον εαυτό του. Αυτό δε σημαίνει πως το παροντικό departure του, δεν υπέπεσε σε αυτό που η κριτική του Clash περιγράφει σα να έχει «αρχίσει να ακούγεται πλέον αδιάκριτα όμοιος με την ομοιομορφία που άλλοτε αποτελούσε το αντίθετό του». Κι αυτό νομίζω πως θα το διαπιστώνουν ακόμη κι όσοι συμμερίστηκαν τις δυσανάλογες διθυραμβικές κρίσεις του αγαπημένου παιδιού της pitchfork-ish ανάγνωσης. Επομένως, ακούγοντας τις ασκήσεις επί χάρτου του Deadbeat, αναμένουμε να μάθουμε αν επρόκειτο για προσχηματικό διάλειμμα ή για τη μελλοντική στρατηγική απόφαση του Parker, ο οποίος παρέδωσε τον πιο αδύναμο δίσκο του, εντούτοις πρόσφορο για τους διακαείς trend dance πόθους.
