Ωστόσο από ό,τι φαίνεται ο Joel Gibb 25 χρόνια μετά επιλέγει να αφήσει στην άκρη την "gay church folk music" όπως ο ίδιος είχε ονομάσει την μουσική στην αρχή των 00s και να το ρίξει στην disco, στην electronica και στην synth pop και μια χαρά τα καταφέρνει, γιατί έχει τσαγανό – πάντα είχε –, μεράκι και τίγκα ψυχή. Στην άκρη, επίσης, και οι λογοτεχνικές αφηγήσεις, μπροστά η άφιλτρη συναισθηματική έκφραση και ναι, η dance μουσική μπορεί να είναι κενή, όπως αναφέρει ο ίδιος, αλλά ο χορός είναι διαλογισμός.
Στο πλάι του ο Nicolas Sierig (Joasihno) στην παραγωγή. Με έδρα το ήσυχο και "τακτοποιημένο" Μόναχο και οι δυο τους αντιμέτωποι με μία κοινή πρόκληση: να μάθουν να χρησιμοποιούν μια συλλογή από παραδοσιακά synthesizers. Ο Gibb δηλώνει μάλιστα ότι προτίμησε να δουλέψει με κάποιον που δεν βρισκόταν στον χώρο της dance μουσικής για να γράψει μερικά dance κομμάτια και να δημιουργήσει έναν εντελώς διαφορετικό δίσκο. «Το Βερολίνο είναι ο τόπος που συμβαίνουν τα πάρτι και οι εμπειρίες, το Μόναχο ένας φακός μέσω του οποίου τα εξετάζουμε. Είναι ώριμα, καθαρά, συντηρητικά, έχει πλάκα να ηχογραφείς εδώ».
Με ορμητήριο, λοιπόν, τη house και την techno που άκουσε τις τελευταίες δύο δεκαετίες ζώντας και τα beat που ήρθαν και έκατσαν μέσα του, ξεσαλώνοντας στο Βερολίνο σε club τύπου Berghain, και απολαμβάνοντας τη στάση των Γερμανών απέναντι σε θέματα που άλλες ευρωπαϊκές πόλεις ακόμα θεωρούν ταμπού, όπως το γυμνό σώμα, ο Gibb γράφει το BRONTO. «Στο Βερολίνο δεν σε αφήνουν στη σάουνα να φοράς μαγιώ», αναφέρει χαρακτηριστικά. Η απελευθέρωση διεισδύει στην μουσική του και κερδίζει από εκεί μια ανοιχτοσύνη και περίσσεια ικανότητα ελεύθερης έκφρασης σε έναν κόσμο πιο kinky πλέον ούτως ή άλλως και με περισσότερη αποδοχή.
Τα κομμάτια του BRONTO δεν ξεχειλίζουν από layers, αλλά χτίζονται έξυπνα με επίγνωση του χώρου και της έντασης. Τα δυνατά drums, τα synths και οι μπασογραμμές φέρνουν στην μνήμη 90s rave ξεφαντώματα, 00s electro-pop και σύγχρονη queer disco. Αλλού θυμίζουν LCD Soundsystem, αλλού Hercules and Love Affair, ενώ δεν είναι λίγες οι αναφορές στους ήρωες του Gibb, όπως οι Pet Shop Boys και ο Vince Clarke των Erasure ή η Olivia Newton και το "Physical", το πρώτο τραγούδι που άκουσε ο Gibb στο ραδιόφωνο.
Με αυτό τον οπλισμό παντρεύει τις κλασικές electro pop ευαισθησίες του με τον νέο ήχο και παραδίδει έναν δίσκο που πλέκει ανάμεσα στα "body-rocking workouts" μικρά ορχηστρικά/ambient ιντερλούδια που θυμίζουν συνθέσεις του Vangelis ("Full Cycle", "Wie Wild") και με τον τρόπο αυτόν ο Joel Gibb επανασυστήνει τους Hidden Cameras στο κοινό. Στιχουργικά καμία πρωτοτυπία – όλοι έχουν ένα κομμάτι με τον τίτλο “I Want You” και ο Gibb έγραψε το δικό του.
Το "Undertow" θα θες να χορέψεις σε πίστα με φωτορυθμικά κι έχει κάνει ήδη χαμό με την mid-tempo house και τα μελαγχολικά synths, το "Full Cycle" πομπώδες και καθηλωτικό, "Quantify" και "State of" βουτιές-καταδύσεις στα υπόγεια της house ηδονής, θυμίζουν μέρες Soft Cell με στιχάκια μάντρα μινιμαλιστικά για μεγάλους πόθους. Το πρώτο μισό του τίτλου του άλμπουμ στο "Brontosaurus Law" σε ένα κομμάτι που ξεκινά με αναπάντεχο τρόπο (βρυχηθμό/μούγγρισμα) και αποτελεί την καρδιά του άλμπουμ, ιδανικό για κλαμπ, σαν strobe light που αναβοσβήνει μέσα σου.
Τα δυνατά drums στο δαιμονικά πιασάρικο "You Can Call" (το πιο άστοχο, κατά την γνώμη μου, στο άλμπουμ) σαν γραμμένο για Eurovision θυμίζει τις pop επιτυχίες/υπερβολές της δεκαετίας του ‘80. Κάποιος έγραψε για αυτό ότι είναι το αντίστοιχο "You’ve Got A Friend" της Carole King σε έναν χορευτικό ύμνο τύπου Erasure. Στο κλείσιμο ("Don’t tell me that you love me") ο Gibb παίρνει ένα vocal track που ηχογράφησε το 2007 και το φέρνει στα μέτρα του BRONTO, δημιουργώντας μια σύνθεση που θυμίζει τους παλιούς γνώριμους "καθεδρικούς ύμνους" των Hidden Cameras και τα σημερινά electro γούστα του. Μείνε μέχρι το τελευταίο λεπτό να ακούσεις πώς το φωτεινό ρεφραίν μετατρέπεται σε techno παλμό φέρνοντας στο κατά τα άλλα "ζεστό" κομμάτι ένα διφορούμενο ψυχρό κλείσιμο.
Οι Hidden Cameras παραμένουν ένα όχημα. Ένα όχημα για μια συλλογική έκφραση και έκσταση, ρομαντική, θεατρική, ευάλωτη. Φέρνουν μαζί τους μια αίσθηση κοινότητας που πάντα ήξεραν να χτίζουν, τώρα με το BRONTO αποδεικνύουν ότι μπορούν να πουν τα πράγματα κι αλλιώς κι ότι το πέρασμα από μια πόλη μπορεί να έχει τεράστια συναισθηματική επίδραση με τα γνωστά ερωτικά/σεξουαλικά και ρομαντικά μπλεξίματα και ότι ο Gibb αναμφισβήτητα δεν διστάζει να ακολουθήσει το ένστικτό του. Το ΒΡΟΝΤΟ φτάνει μαζί με την εικοστή επέτειο των πρώτων δύο άλμπουμ των Hidden Cameras και με την άφιξη του ντοκιμαντέρ "Music Is My Boyfriend" στην γενέτειρά τους, στο Τορόντο. Μέρες γιορτής για τους Hidden Cameras και το ΒΡΟΝΤΟ ο τρόπος να τις χορέψεις.
