Mortal Torment, Vile Species, Vermingod και Serement φέρνουν στην Αθήνα ένα line-up βγαλμένο από τα πιο βρεγμένα όνειρα του κάθε deathmetalά, για μια νύχτα που υπόσχεται να ισοπεδώσει κάθε ίχνος κλισέ και λογικής. Για να μπούμε στο κατάλληλο mood, ο Δημήτρης Τσούπρος διαλέγει και παρουσιάζει έναν δίσκο από την κάθε μπάντα. Τέσσερα δείγματα που προετοιμάζουν το έδαφος για το πιο βίαιο πάρτυ του Νοέμβρη.
Vermingod – Whisperer of the Abysmal Wisdom (2015)
Οι Vermingod ήταν από τις πιο συμπαθείς μου μπάντες στην εγχώρια σκηνή. To σαρωτικό The Grand March To Devastation του 2010, ήταν ένας αρκετά τυπικός brutal/tech death δίσκος, χωρίς να αφαιρείται κάτι από αυτό φυσικά. Σε όλα τα επίπεδα χτύπαγε σωστά, τα riffs ήταν πολλά και την δουλειά του την έκανε φοβερά καλά. Νομίζω όμως πως οι Πατρινοί στο Whisperer of the Abysmal Wisdom ανέβασαν τη φασούλα τους επίπεδο. Είναι εκεί που περάσαμε από το "ένας καλός δίσκος", στο "ένας πραγματικά ξεχωριστός δίσκος". Αρχικά έχουμε ένα εκπληκτικό εξώφυλλο, σε ένα στυλ που πλέον βλέπουμε παντού σε κάθε disso-death/disso-black μπάντα. Το 2015 όμως ήταν κάτι αρκετά καινούριο και οριακά πρωτοποριακό. Στα ηχητικά τώρα. Στους Vermingod εδώ ακούω μια μίξη από την elite του τεχνικού και όχι μόνο death metal. Μπόλικο Behemoth μεσαίας περιόδου, πολύ Necrophagist και πολύ περισσότερο Suffocation. Σίγουρα όμως καμία μπάντα δεν είναι απλά το άθροισμα των επιρροών της. Και στην περίπτωση των Vermingod ο ετεροπροσδιορισμός θα ήταν πολύ άδικος, οπότε όλα τα παραπάνω πάρτε τα with a grain of salt. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του “Ungodly Wonders” μέχρι το τελευταίο riff του “Inheritance of Impious Doctrines”, οι Vermingod δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Ο ήχος του άλμπουμ είναι μεγάλο ατού. Πραγματικά ό,τι πρέπει για το είδος του. Οι παραγωγές που κάποτε ήταν το μελανό σημείο της χώρας μας, την τελευταία δεκαετία έχουν ανέβει πολλά επίπεδα και επιτρέπουν σε τόσο τεχνικούς δίσκους να αναδειχθούν. Ξεχωρίζω το "Half A God" γιατί μου έχει κολλήσει στο μυαλό σαν από πυρωμένο σίδερο και επειδή είναι εντελώς Necrophagist, και το "A Raving Lamentation" που ουσιαστικά είναι και η μεγάλη έκπληξη του δίσκου. Δεν είναι εύκολο για μια αμιγώς tech death μπάντα να κάνει pull off ένα τέτοιο μελωδικό και ατμοσφαιρικό masterclass. Μου αρέσει πολύ αυτή η VBE-ική ηρεμία του Whisperer of the Abysmal Wisdom πριν έρθουν στο "Spread of Pestilence" με μια κιθαριστική επίθεση βγαλμένη απευθείας από το Souls to Deny. Γενικότερα η μέση του δίσκου είναι το δώρο που συνεχίζει να δίνει που λένε και στα αγγληνικά. Εδώ δείχνουν να έχουν κάτι που σπανίζει, και αυτό είναι ο χαρακτήρας. Δεν είναι υπέρμετρα “μοντέρνο death metal” με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ούτε και ανεβαίνει στο bandwagon του tech με άπειρα sweeps ατέλειωτα solo και φιοριτούρες. Είναι μετρημένο και άλλο τόσο καταστροφικό. Οι Vermingod αν κάτι κάνουν καλύτερα εδώ , είναι να στήνουν τραγούδια με ροή. Κανένα κομμάτι δεν υπάρχει απλώς “για να γεμίσει”, κι αυτό κάνει τεράστια διαφορά. All killer, no filler. Τίποτα στο Whisperer of the Abysmal Wisdom δεν ψυθιρίζει. Αντιθέτως είναι ένας δίσκος που από άκρη σε άκρη ουρλιάζει και ωρύεται. Όχι με την κακή έννοια φυσικά, αλλά από την άποψη πως όλα του τα στοιχεία έχουν μια υπερβολή και έναν μαξιμαλισμό, κι αν το όνομα μοιάζει με τίτλο Lovecraftικού χειρογράφου, που θα προετοίμαζε για μια πιο ατμοσφαιρική προσέγγιση, το μουσικό τμήμα είναι επιθετικό, βίαιο και αδάμαστο, με τα ατμοσφαιρικά σημεία να προσδίδουν, αλλά χωρίς να αποπροσανατολίζουν. Το πρώτο δείγμα από την επερχόμενη ελπίζω κυκλοφορία, το οποίο τιτλοφορείται "The Fundamental Scorn" έχει ήδη κυκλοφορήσει, και χωρίς να θέλω να spoilάρω, ακούγεται σαν να μην έχουν χάσει ούτε beat τα τελευταία 10 χρόνια.
Serement – Abhorrent Invocations (2024)
Είναι ρε παιδί μου κάτι μπάντες που φαίνονται νέες στα χαρτιά αλλά ακούγονται σαν να υπήρχαν από πάντα, κρυμμένες κάτω απ’ τη λάσπη και τη βρωμιά του underground. Οι Serement είναι μια απ’ αυτές. Το Abhorrent Invocations είναι ο πρώτος τους δίσκος, αλλά έχει την αυτοπεποίθηση, τη βαρύτητα και τη σαπίλα μιας μπάντας που έχει ζήσει δεκαετίες μέσα στα υπόγεια του extreme metal. Σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει το γεγονώς πως αυτά τα παιδιά προέρχονται από τα υπολείμματα της ύπαρξης των Blessed By Perversion (είδες τι έκανα εκεί;), όμως εδώ φαίνεται να έχουμε ανέβει και άλλο επίπεδο. Δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάω για το Abhorrent Invocations. Η πλάκα είναι πως δεν είναι ούτε και η δεύτερη. Ασχολήθηκα με αυτόν τον δίσκο και για το αφιέρωμα για το Athens Extreme Festival 2024, αλλά και όταν με τον Επίτροπο τον επιλέξαμε ως ένα από τα αγαπημένα μας εγχώρια προϊόντα του έτους που μας πέρασε. Σχεδόν ένα χρόνο από τότε, και με φρέσκα αυτιά, ξαναβάζω τον δίσκο και συνειδητοποιώ πως πάνω κάτω οι ίδιες γραμμές που έγραφα τότε, μου βγαίνουν πηγαία να γράψω και τωρα. Ο ήχος του μπάσου είναι το πρώτο πράγμα που με πιάνει από το λαιμό από το ξεκίνημα του "Stench of Torment", τα hooks παραμένουν το μεγάλο ατού του δίσκου, και το memorability είναι στα ύψη. Το "Malevolent Mist Over The Mount of the Deseased" συνεχίζει να έχει τον καλύτερο τίτλο κομματιού ever και να θερίζει με τις mid tempo ριφφάρες του. Είχα ξεχάσει όμως το πόσο λάτρεψα το "Forging the Darkness", και το πέταξα σε 2-3 λίστες για να μην ξανακάνω αυτό το λάθος. Στους στίχους, οι Serement δεν κινούνται γύρω από τη συνηθισμένη θρησκευτική εμμονή που έχουν πολλοί ομόηχοι συνάδελφοι, και δεν έχουν αυτή τη στιγνή μπανάλ βλασφημία, αλλά μια πιο υπαρξιακή μυστικιστική φρίκη. Lovecraft on steroids αν μπορούμε να το βάλουμε σε καλούπια. Γενικότερα η συνταγή είναι γνωστή. Γκρουβάτο και παχύρευστο death metal από τα βάθη της κόλασης, με τόσο όσο black metal ίσα ίσα για να μην βαριέται κανένας. Τρομερή προσθήκη στο line-up του πάρτυ, άξιο να σκάσεις από νωρίς. Παίχτε και ένα "Charred and Unburied Flesh" για τους μύστες, και έχουμε πάει όλοι για βρούβες με το πιο Death τραγούδι που δεν έγραψε ποτέ ο Chuck.
Vile Species – Disqualified As a Human (2024)
Οι Vile Species είναι άλλη μια μπάντα με την οποία δεν καταπιάνομαι για πρώτη φορά, και σίγουρα όχι για τελευταία, και άλλος ένας δίσκος που κόσμησε την περσινή λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Τι πανδαιμόνιο είναι αυτό μα τον Τουτατή; Εδώ έχουμε 20-κάτι λεπτά καθαρού, συμπυκνωμένου θυμού. Κανένα filler, κανένα intro με βροχές και ψαλμούς, μόνο riffs, κραυγές και τύμπανα που χτυπάνε σαν να είναι τενεκές που τον πέταξες από τον 5ο όροφο. Με την καλή έννοια πάντα ε; Οι Έλληνες Insect Warfare. There. I said it. Υπάρχουν πολλά που συνδέουν στο μυαλό μου τους Αθηναίους grinders με την ίσως αγαπημένη μου μπάντα στο είδος και το ανέφερα και πριν από μερικές μέρες που ασχολήθηκα με τους συναδέλφους τους από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το Disqualified As A Human όμως δεν είναι απλά μια γκιαούρικη εκδοχή του World Extermination, αλλά πάρα πολλά περισσότερα. Προφανώς κανένα από τα κομμάτια δεν ξεπερνάει τα 2 λεπτά, και κανένα δεν κάνει εκπτώσεις στη βία. Είναι DIY όπως και όλη η αισθητική και πορεία των Vile Species, με πλήρη έμφαση στο να προσφέρει την πιο γρήγορη, την πιο βάναυση και την πιο unapologetic ηχητική σφαλιάρα. Ένα εικοσάλεπτο σφηνάκι, που ξεκινάει με βία και τελειώνει με "σβέρκωμα"... κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν είναι ούτε εντελώς old-school, ούτε και πλαστικοποιημένη φάση. Από το εναρκτήριο ομότιτλο μέχρι και το κλείσιμο έχουμε ασταμάτητα riffs, διπλά φωνητικά και ένα drum kit να φλαίγεται, με τις μοναδικές ανάσες να έρχονται στο πρώτο μισό του "Battering Scum" αλλά να κρατούν για ούτε ένα λεπτό πριν έρθει ξανά ο εγκέλαδος. Οι στίχοι είναι εναλλαγές από Ελληνικά σε Αγγλικά, αν και προφανώς ούτε το καλύτερα trained αυτί δεν μπορεί να ξεχωρίσει όλες τις λέξεις. Εκτός φυσικά από τον αγαπημένο μου στίχο «άνθρωπος καλός μόνο σε κώμα». Το Disqualified As A Human είναι ο πιο κοκαρισμένος δίσκος του 2024. Και καλό είναι το Σάββατο να μην σε βρει να κάθεσαι. Είναι φτιαγμένος για live, για pit και ταβερνόξυλο... και σβέρκωμα, μην ξεχνάμε το σβέρκωμα.
Mortal Torment – Cleaver Redemption (2015)
Αρχικά να πούμε χαρούμενη επέτειο! Γιατί πέρα από τα 20 χρόνια Mortal Torment, το Cleaver Redemption έκλεισε πριν λίγες μέρες τα 10 χρόνια! Times flies ρε π%^&η μου. 16 Οκτωβρίου 2015. Σαν χθες θυμάμαι να ακούω ως νεούδι τον δίσκο τις πρώτες μέρες που κατέβηκα ως πρωτοετής στην Αθήνα. Ισως αυτό το timing να τον έχει συνδέσει τόσο πολύ στο μυαλό μου με εκείνο το κομμάτι της ζωής μου. Αυτό και... σίγουρα το γεγονός πως είναι μια απόλυτη υπερδισκάρα. Ένα μνημείο brutal death/grind και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν γραφτεί επί Ελληνικού εδάφους στον ακραίο ήχο. Με το Cleaver Redemption, οι Mortal Torment από την πρώτη στιγμή, δηλώνουν με καθαρότητα τις προθέσεις τους. Βάναυσο , slam-oriented death metal με πολύχρωμα sprinkles από grind και τόσο όσο χιούμορ που δεν κρύβεται πίσω από ψευτο-επιτήδευση αλλά χτυπά ευθέως και με σαφή κατεύθυνση. Ποιά είναι αυτή; Το πιο χορευτικό και grooveάτο deathgrind άλμπουμ, ίσως ολόκληρων των 2010s. Από το Suffocation-ειδές banger που ακούει στο όνομα "Epileptic Defecation" στο απόλυτα κολλητικό βασικό riff του "Tender/Dismember" και σε κάθε μα κάθε πτυχή αυτής της βίαιης χοροεσπερίδας. To "A Million Skulls to Bludgeon" είναι μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου, που λίγο μετά το 1ο λεπτό ξεφεύγει σε κάτι παντελώς εξωπραγματικό. Η καλύτερη φωνητική επίδοση του Γιάννη επίσης ως τώρα, που μιας και ανοίξαμε αυτό το κεφάλαιο, ας μιλήσω λίγο για τα φωνητικά. Έχει αυτό που θα μπορούσαμε να πουμε σχεδόν "βιομηχανικά" χαμηλό growl. Οι νότες του πάνε πιο κάτω από μετροπόντικα που κουτούλησε σε αρχαία, όμως ας μην γελιόμαστε, το βασικό του ατού είναι τα BREE. Σε συνδιασμό με το εκπληκτικό και υπέρμετρα γκροτέσκ εξώφυλλο που ο ίδιος σχεδίασε, μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στον χώρο της ακραίας τέχνης γενικότερα. Μεγάλο highlight της δισκάρας είναι και τα τύμπανα. Ασταμάτητα, με πολλές εναλλαγές ταχυτήτων, πάντα όμως tight as fuck. Κανονικό masterclass. Ναι, μιλάμε για deathgrind με τίτλους που θα τρόμαζαν μέχρι και τα σκυλιά της γειτονιάς (καλά ίσως όχι το "Masturbating The Deranged"), όμως έχει μέσα του μια ξεκάθαρη διάθεση για πάρτι και πολύ πολύ χιούμορ. Αυτό είναι και κατά κύριο λόγο το ατού που σπάει κατά κάποιο τρόπο τον τέταρτο τοίχο και απογειώνει την εμπειρία του δίσκου. Αρχικά για να μπούμε στο κλίμα θα ανοίξω το κεφάλαιο "samples". Ο δίσκος ξεκινά με το "Epileptic Defecation" το οποίο με τη σειρά του ξεκινά με την ίσως πιο αστεία ατάκα μέσα από το The Strain του Del Toro. Ακόμα και το σοβαρό quote στο "Α Million Skulls to Bludgeon" είναι από το House of the Dead, μια παντελώς ασόβαρη ταινία. Το μόνο καθ'όλα φυσιολογικό ίσως είναι από το American Horror Story, και το αγαπημένο μου είναι από τους OG Ghostbusters, αν και προφανώς διάλεξαν το πιο γελοίο. Στο "Necropitogyron"... που από μόνο του δεν χρειάζεται παραπάνω context, έχει και sample το πιο αστείο βίντεο στην ιστορία της Reality TV (RIP Rocky). Δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεδώσει κανείς από το να δει αυτό το τσούρμο live. Είτε headliners, είτε openers είτε anything in between παραδίδουν το πιο βαρύ αλλά συνάμα ανάλαφρο πάρτυ. Αυτή είναι η ενέργεια των Mortal Torment. Kαθαρτική, αδίστακτη και με μια υποδόρια δόση χιούμορ. Ίσως πλέον τους έχουμε δεδομένους, μετά από τόσα χρόνια που θερίζουν τη σκηνή της Αθήνας, όμως πιστεύω και μαθαίνω πως αυτό το live θα είναι το πιο special show που έχουν δώσει ποτέ. 20 χρόνια είναι αυτά ντε! Φορέστε τα μαγιό σας και πάρτε τα φουσκωτά φλαμίνγκο ανα χείρας και ραντεβού στα Εξάρχεια.
Εισιτήρια προμηθευόμαστε στο λινκ κάτω, και ιδανικά βιαζόμαστε γιατί εξαντλούνται με γοργούς ρυθμούς απ' ότι μου είπε ένα πουλάκι.
Mortal Torment - 20 YEARS OF PUTRID ART