Μια νοσταλγία, μια ωδή στο καλοκαίρι, την καλή ζωή, τη θάλασσα, τον ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό και πίσω από καρπούζια και πεπόνια η επιθυμία μιας εύκολης ζωής, τα ταξίδια στο μυαλό και στους χάρτες μας, η άφιξη στις Μαλδίβες σαν σύμβολο ευτυχίας. Μια καθηλωτική σκηνοθετικά φολκ ιστορία φαντασίας και μυστηρίου κατασκευάζει ο Daniel Bolda -την πρώτη μεγάλου μήκους- με πρωταγωνιστές τον Στέλιο (Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) και την Μαρία του κι ο Γιάννης Βεσλεμές γράφει μια μουσική "γάντι" για αυτή, που σε καθηλώνει ακόμα περισσότερη στη στιγμή, σε μυεί πιο βαθιά σε κάθε σκηνή, πυκνώνει την ομίχλη, ανεβάζει την αγωνία, μαρκάρει το γκρίζο της ζωής, την ένταση και τον φόβο.
Μουσική που σε κατακτά αβίαστα, βγαίνεις από την αίθουσα και την συζητάς, περιμένεις να κυκλοφορήσει να παίξει στο πικάπ σου και στο μεταξύ κερδίζει κι ένα βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (2024).
Ένα βουκολικό παραμύθι πλαισιώνει, μια ιστορία μυστήριου, μια τρυφερή ιστορία συντροφικότητας και βίαιου χωρισμού, γυρισμένη σε ασπρόμαυρο
16mm, με τίτλους αρχής και τέλους σε κυκλικό σχήμα που ρέπουν ανάμεσα σε βουκολικούς ήχους και ηλεκτρονικά στοιχεία, "Γλυκιά Ζωή" ελαφριά, νοσταλγική, με χιούμορ, τη βαθιά φωνή του Βεσλεμέ και φολκ στοιχεία, "Το Ζαρκάδι" με έγχορδα και ήχους που θυμίζουν ελληνική παραδοσιακή μουσική και μια χορωδία που φέρνει μέσα της παιδικά τραγούδια αντεστραμμένα γεμάτα απογοήτευση κι ενοχή, "Το Βουνό" που σκάει ορχηστρικό, μελωδικό με έντονη συναισθηματική φόρτιση, "Το Χνώτο" και πάλι εδώ οι παιδικές φωνές που αυτή τη φορά σκορπούν τη θλίψη στην ατμόσφαιρα μιας Κυριακής στο κατηχητικό -το γνωστό αγόρι δεν ανοίγει τα μάτια του- "Δεν Το Αγγίζουν Kύματα" ατμοσφαιρικό, μελαγχολικό τονίζει την απομόνωση, την απόσταση το παράπονο στις παιδικές φωνές που προειδοποιούν, αποπνέουν θλίψη, ενοχές, μια προσμονή για κάτι που δε φυτρώνει ποτέ σε αυτό το βουνό, "Το Bουνό" που αποτελεί μάλιστα ηχητικό διαχωριστικό μεταξύ των δύο μερών της ζωής του Στέλιου με την Μαρία και της ζωή του Στέλιου χωρίς την Μαρία, "Η Εξαφάνιση" που έρχεται να εντείνει το μυστήριο και την horror ατμόσφαιρα, "Μα Θα’ρθει Θα Μας Ξεσηκώσει" επαναφέρει την "Γλυκιά Ζωή" τραγουδισμένη παιδικά, χορωδιακά σε μια ακουστική εκτέλεση που φέρνει πάλι πίσω την Μαρία και την αγάπη στις Μαλδίβες, "Τίτλοι Τέλους" με μια δόση από ήχους αμερικανικού ράντσου στα πρώτα δευτερόλεπτα και το ορχηστρικό "Βουνό" που αποκτά τη φωνή του Βεσλεμέ στους διδακτικούς, προειδοποιητικούς, σχεδόν απειλητικούς στίχους και αντικαθιστά τη φωνή των παιδιών που ακούσαμε προηγουμένως στο "Δεν Το Αγγίζουν Κύματα". Κι αν μπερδεύτηκες αρκετά για το πώς χτίζεται δομικά αυτό το άλμπουμ, ακολούθησε το σύστημα "3-ΘΕΜΑ-1-ΘΕΜΑ -3-ΘΕΜΑ" με κεντρικό θέμα την μελωδία από "Το Βουνό" (η οποία επιστρέφει 3 φορές μέσα στον δίσκο), γύρω από το οποίο πλέκεται τόσο η αφήγηση της ταινίας, όσο και του δίσκου.
Ένας μοναχικός δάσκαλος μουσικής στο πιο παγωμένο βουνό της Ελλάδας που χάνει την Μαρία του και μαζί της κάθε του ελπίδα να φτάσει στις Μαλδίβες του, μυστήρια πλάσματα του δάσους, το βουνό υγρό ομιχλώδες σκοτεινό, το κρύο. «Οι μουσικές του κατηχητικού, τα παιδικά χριστουγεννιάτικα, οι διδακτικές ιστορίες, ο πρωταγωνιστής και το κενό της ύπαρξης του, τα παιδιά αγγελιοφόροι κακών μαντάτων, που προς το παρόν μπορούν να πληγώσουν μόνο τους ενήλικες».
Υπαρξιακός λυρισμός.
Μοναξιά και συντροφικότητα.
Τα τραγούδια τα παιδικά, όπως τα θέλουμε, λίγο πιο σκοτεινά, πιο μυστήρια, πιο περιπετειώδη ανάμεσα σε ορχηστρικά ιντερμέδια.
Γλυκό, οικείο και ψυχρό σκορ ταυτόχρονα.
Οι φωνές των παιδιών και οι μυστήριοι ήχοι των πλασμάτων του δάσους.
Κρυπτικό και χιουμοριστικό.
Folk Horror σε σενάριο και μουσική.
Κουδουνίσματα, κουδούνες, τριξίματα, ροκάνες, αυλοί, κρουστά, ξύλινα έγχορδα, κρόταλα.
Άλμπουμ με μέτρο και μοτίβο που ξεκινά κι επιστρέφει κυκλικά στις ίδιες μελωδίες άλλοτε παιγμένες λίγο διαφορετικά, άλλοτε τραγουδισμένες, μία από τον Γιάννη Βεσλεμέ, μία από τα παιδιά.
Ισορροπία εσωτερική.
Κάθε καρέ και κάθε σκηνή στις “Μαλδίβες” ενισχύεται εύστοχα από την μουσική του Βεσλεμέ που ούτως ή άλλως ξέρει να χτίζει τοπία με την μουσική του, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει η αφήγηση της εικόνας. Πόσο μάλλον εδώ που πατά πάνω στα τοπία του Daniel Bolda, στον πίνακα ενός απομονωμένου βουνού και τις λέξεις του, και επιβεβαιώνει το “η ισχύς εν τη ενώσει” για τις δύο μεγάλες τέχνες, του κινηματογράφου και της μουσικής.
Φολκ υλικά, χορωδιακές φωνές, κλασικά έγχορδα και ηλεκτρονικά στοιχεία χτίζουν ένα απόκοσμο, ιδιοσιογκρασιακό, αναπάντεχο σάουντρακ.
Εξαφάνιση, μοναξιά, απομόνωση, χιούμορ και θλίψη μέσα σε παιδικές φωνές, συνθέσεις που μπορούν να σταθούν και ως αυτόνομη δισκογραφική εμπειρία, χαρισμένη από τον πάντα πειραματικό Γιάννη Βεσλεμέ.
Παραγωγή Γιάννης Βεσλεμές, μίξη Γιώτης Παρασκευαϊδης, διανομή Veego Records, συνταγή δοκιμασμένη κι αγαπημένη κι αν πρέπει να βρω ένα αρνητικό, αυτό είναι μόνο η σύντομη έκταση του δίσκου.
Για τον Βεσλεμέ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ξέρει να γράφει μουσική ούτως ή άλλως κινηματογραφική που γεννά εικόνες, συναισθήματα, ηρεμίες κι ανησυχίες. Εδώ αποδεικνύει ότι ξέρει να συνομιλεί με την ιστορία, να αναπνέει μαζί με το σενάριο να ενισχύει τη δραματουργία, να ακολουθεί με ευαισθησία και ακρίβεια υπογραμμίζοντας τις συναισθηματικές κορυφώσεις χωρίς να τις επισκιάζει, να υπνωτίζει, να ανοίγει μικρές μαγικές πόρτες για να μπαίνεις πιο βαθιά στο παραμύθι.
Μάγος Βεσλεμές!
