Ο Παύλος Σιδηρόπουλος μια θρυλική φυσιογνωμία για την ελληνική ροκ πραγματικότητα γεννήθηκε τέτοιες μέρες του 1948 και ενώ έφυγε νωρίς σαν "συνεπής" καταραμένος ροκ ήρωας, δεν λέει να ξεχαστεί.
Παρ' ότι έχουν περάσει 35 χρόνια από τον θάνατο του, ο μύθος του δεν λέει να ξεθωριάσει αλλά διαρκώς ανανεώνεται καθώς οι νέες γενιές που δεν τον πρόλαβαν, τον ανακαλύπτουν μέσα από τα τραγούδια του που η σκόνη του χρόνου δεν μπορεί να τα σκεπάσει.
Από τη σειρά 33 1/3 έχει κυκλοφορήσει η ενδιαφέρουσα ιστορία του πιό χαρακτηριστικού του άλμπουμ: "Φλου" που ηχογράφησε με τους Σπυριδούλα και κυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας του '90.
Το υλικό του βιβλίου το συγκέντρωσε ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής και το έβαλε σε τάξη γράφοντας ένα σημαντικό βιβλίο για την ελληνική ροκ πραγματικότητα και γι' αυτή την έκδοση η Θέκλα Τσελεπή έγραψε ένα γράμμα στον Παύλο:
Παύλο,
σου γράφω από το σπίτι στην Αθήνα που παραμένει τρελή, ολοφώτιστη τη νύχτα, τη μέρα σκοτεινή.
Τα φυτά στο μπαλκονάκι μου έχουν σαλτάρει. Νοέμβρης μήνας κι είναι σαν άνοιξη. Ανθίζουνε ξανά, λίγο πριν τον χειμώνα που όπως ξέρουμε καλά, θα έρθει ένα βράδυ ξαφνικά.
Για την ώρα, η ευεπίφορος φύσις των, ακολουθεί τον ήλιο και ο μήνας έχει εννιά.
Παύλο,
τώρα που το σκέφτομαι, κάπως έτσι διέλαθες την προσοχήν των γονέων και ξεπήδησες ως "άνθος τού κακού" αδιαφορώντας για την ημερολογιακή πραγματική πραγματικότητα των γραφειοκρατικών διαδικασιών της εποχής σου τραβώντας κατά πάνω, προσφέροντας κι αναζητώντας την δική σου ανθοφορία πικρό μπουκέτο παπαρούνες νέκταρ παυσίλυπο και οραματικό. Οργώνοντας τους δρόμους, καταπατώντας κι αδιαφορώντας για χιλιάδες νόμους.
Αναστολείς του τρόμου και του χρόνου αδυσώπητες αναμονές υπόγεια καταφύγια σ' ένα ακίνητο πεδίο τού μεσοδιαστήματος, μέχρις ότου απαντήσει επιτέλους "ο άνθρωπος" και να νιώσουμε ωραία και καλά μέχρι την επόμενη φορά.
Παύλο,
μετά θλίψεως σε πληροφορώ ότι αν και δεν έχει βρεθεί καμία θεραπεία για την άγνωστη αρρώστια, εν τούτοις έχει πλέον κι αυτή, πιστοποιηθεί, καθώς και πλείστες ταραχές διαταραχές παρεκλίνουσες συμπεριφορές, που παραμένουν κλεισμένες στο ψυγείο. Τα κλειδιά τα κρατά η μαμά, ο μπαμπάς κυκλοφορεί ακόμα με σακουλάκια των τριάκοντα και επιβάλλει αγοράζοντας σιωπή. Κρίμα που δεν είσαι τριγύρω να δείς κι εσύ και να θαυμάσεις τα πιστοποιημένα άνευ διδασκάλου 6μηνα σεμινάρια και υπερπλούσια διάσπαρτα διαδικτυακά ( κι όχι μόνο) συμβουλευτικοφροντιστικά Μόρλοκς και αναγνωρισμένα κέντρα όπου οι ασθενείς μπορούν αφού πληρώσουν κι εφ' όσον πληρούν τις προϋποθέσεις, να ουρλιάξουν σιωπηλά. Σε ειδικές εξαιρετικές περιπτώσεις, αγιοποιούνται.
Παύλο,
φίλε, μ' εκείνη την ιδέα που έλεγες, δεν προχώρησε τελικά τα πράγμα. Την στεγανοποίησαν πράγματι, όμως η μέθοδος δεν απέδωσε. Η ιδέα παραμένει λοιπόν στεγασμένη και στεγανοποιημένη και εκτίθεται Δευτέρα Τετάρτη Παρασκευή σε ειδικό χώρο για προσκύνημα. Τρίτη Πέμπτη Σάββατο, την αμολάνε και οργανώνουν κυνομαχίες, καταλαβαίνεις, όποιος προλάβει ν' αρπάξει το κόκκαλο, προκαλώντας στους πολίτες πανικό! Τις Κυριακές κι ενώ γυρνάμε μοναχοί, συναντάμε ξέμπαρκους θεούς, άστεγους, παρίες και τρελούς κι όταν σκοτεινιάζει ξεχύνονται απ' τα υπόγεια μαύροι ποντικοί μ' ελληνικές σημαίες και σταυρούς κι έτσι τρέχουμε γυμνοί μέσα στο κρύο και για να μη στα πολυλογώ, από τη διαδήλωση φεύγουμε με τη γεύση τού μισού.
Παύλο,
ήταν μεγάλη μαλακία να πιστέψουμε ότι θάψαμε όλους τους νεκρούς γιατί όσο λείπεις φίλε, να ξέρεις έχουμε θάψει πολλούς και τελειωμό δεν έχει. Είναι και η ηλικία βλέπεις...Όμως παρ' όλο το θανατικό, πάντα κάποιον θα βρίσκεις να τα λες κι ας τρέχει ο άνεμος μπροστά.
Παύλο,
αν σε ζάλισα και βαριέσαι να το διαβάσεις όλο, κράτα αυτό:
ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΣΟ ΚΡΥΟ ΣΤΗΝ ΑΛΑΣΚΑ
Σε φιλώ πολύ
Θέκλα
Υ.Γ. Σου στέλνει φιλιά και ο θείος σου.
