Έστω ότι εχεις ξεμείνει και γυρίζεις σπίτι από τη δουλειά με λιγάκι κοκκινισμένα μάγουλα, ή ετοιμάζεις βαλίτσα για το πιο μακρινό νησί του Αιγαίου, ή αποφάσισες να πάρεις ΚΤΕΛ για το χωριό. Θέλεις κάτι να χαζέψεις, που να είναι καλοκαιρινό, αλλά όχι σαχλό. Με χαρακτήρες που ιδρώνουν, μπλέκονται, αγαπάνε λάθος, δεν είναι ούτε ακριβώς συμπαθείς ούτε αντιπαθείς. Με φόντο την μεγάλη πόλη, ή κάποιο εξωτικό προορισμό, να θυμίζει φωτογραφία σε πολαρόιντ ή καρτ ποστάλ. Να έχει νεανικότητα ή σασπένς, να έχει queer ματιά και ενδυματολογική άποψη. Το ‘χουμε.
Bonus : έχουν όλες εξαιρετικό soundtrack.
Betty (HBO)
Καλοκαίρι στην ανήσυχη πλευρά της Νέας Υόρκης, εκεί που μία παρέα έφηβων κοριτσιών κάνει skate και τα βάζει με όλους και με όλα. Το spin-off του Skate Kitchen είναι τρυφερό, ζεστό και αυθεντικά νεανικό, χωρίς να υποκύπτει στην ευκολία του εφηβικού δράματος. Το εξαιρετικά εθνοτικά diverse cast ξεχωρίζει, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς πως αποτελείται από ερασιτέχνες, όπως επίσης και το soundtrack με lo-fi rap, ονειρική synth pop, πειραματικά beats, και underground hip hop. Η σειρά αυτή έχει αυτή τη νοσταλγία των όσων δεν έζησες, έχει αμηχανία, γέλιο, ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση και ανακουφιστική απλότητα – και πολλά, πολλά τρικ με σανίδες στους δρόμους του Brooklyn.
Atlanta (FX)
Ο Donald Glover (aka Childish Gambino) πρωταγωνιστεί και υπογράφει τη σειρά Atlanta (Fx), με τον γνωστό για τα βίντεο κλιπ του και την οπτική ταυτότητα του Hiro Murai πίσω από την κάμερα. Ο Glover υποδύεται τον Earn, ένα τύπο που τα 'χει παρατήσει όλα και μπλέκεται σε μια σχεδόν sci-fi εκδοχή της hip hop σκηνής της Ατλάντα μαζί με τον ξάδερφό του, τον ράπερ Paper Boi. Η σειρά αυτή είναι ό,τι πιο κοντά σε μουσικό σουρεαλισμό θα δεις, με κάθε επεισόδιο να μοιάζει με ένα πειραματικό δίσκο. Το καστ είναι πολυφυλετικό, με αξιόλογες ερμηνείες από τους Brian Tyree Henry, Lakeith Stanfield, Zazie Beetz. Το soundtrack μοιάζει με mixtape με rap, jazz, dream pop, Madlib-style beats και ήχους από ραδιοφωνικά φαντάσματα. Ο Donald Glover ξεδιπλώνει ένα απολύτως μοναδικό (και βαθιά πολιτικό) σύμπαν, με διαπεραστικά σαρκαστικό χιούμορ, πολλή Μαύρη ιστορία, αφροφουτουρισμό και προσωπικότητα (και πολλά ναρκωτικά). Η μικρή διάρκεια και η αυτοτέλεια της κάθε ιστορίας οπωσδήποτε βοηθάει, μα αμφιβάλλω αν θα μπορέσεις να μείνεις σε μία τη φορά.
The Get Down (Netflix)
Στις 13 Ιουλίου του 1977 η Νέα Υόρκη, εν μέσω φρικτού καύσωνα, παρέμεινε για 25 ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Επεισόδια ξέσπασαν στους δρόμους, χιλιάδες άνθρωποι συνελήφθησαν και πολλά καταστήματα λεηλατήθηκαν. Ανάμεσα σε αυτά, και εκείνα που πουλούσαν μουσικό εξοπλισμό. Μίκτες, πικάπ και ενισχυτές λέγεται πως βρέθηκαν στα χέρια επίδοξων DJs, με αποτέλεσμα εκείνη η ημέρα να θεωρείται καθοριστική για την εξέλιξη του hip hop. Βασισμένο εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα (και βιογραφικά στοιχεία για τον πρωτοπόρο του είδους Grandmaster Flash), κι εν μέρει σε μυθοπλασία, το The Get Down ακολουθεί μία παρέα μαύρων και λατίνων νέων που χτίζουν τον ήχο του μέλλοντος. Το soundtrack δεν περιορίζεται στο hip hop, αλλά περιλαμβάνει από Can μέχρι Janelle Monae, σε μια σειρά που θα σε κάνει να σταματάς κάθε τόσο για να αναζητήσεις ένα ακόμη τραγούδι.
The Assassination of Gianni Versace (FX)
Καλοκαίρι, Μαϊάμι, κοντά σορτς, ηλιοκαμένα κορμιά. Στις 15 Ιουλίου του 1997 ο σχεδιαστής μόδας και ιδρυτής του ομώνυμου οίκου Gianni Versace πέφτει νεκρός στην είσοδο της βίλας του από το όπλο του Andrew Cunanan. Στο θεματικό American Crime Story, ο πολυσχιδής Ryan Murphy αφήνει για λίγο τη μυθοπλασία (βλέπε American Horror Story) και καταπιάνεται με αληθινά, lifestyle εγκλήματα που συγκλόνισαν την Αμερική. Σε αυτή τη δεύτερη σεζόν, μέσα από flashbacks βλέπουμε πώς η ομοφοβία, η απόρριψη, η κοινωνική ανισότητα και το AIDS διαμόρφωσαν μια βαθιά βίαιη Αμερική για τους queer άνδρες. Ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα Darren Criss δίνει μια υπέροχη ερμηνεία ως κατά συρροή δολοφόνος, ενώ δίπλα του λάμπουν οι Penelope Cruz ως Donatella Versace, Ricky Martin και Edgar Ramirez. Την πρωτότυπη μουσική υπογράφει ο Mac Quayle, που πλην του AHS βρίσκεται επίσης πίσω από την σειρά Mr. Robot. Αν τα φλας, η υπερβολή και η σεξουαλικότητα δεν σου αρκούν, θα σε παραπέμψω στην σκηνή που ακροβατεί μεταξύ φόνου και σεξουαλικού παιχνιδιού, και στην οποία παίζει δυνατά το “Easy Lover” του Phill Collins.
Mo (Netflix)
Μεταξύ μας, το Netflix έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο «στρογγυλέματος» των πραγμάτων με τα οποία καταπιάνονται οι σειρές του. Υπό αυτή την έννοια, η επιλογή του Mo ίσως είναι κάπως προβοκατόρικη σε μια χρονική στιγμή που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης αποσιωπούν ή αλλοιώνουν το μέγεθος της βίας που εκτυλίσσεται στη λωρίδα της Γάζας. Η ημιαυτοβιογραφική, όμως, ιστορία του παλαιστήνιου πρόσφυγα Mo Amer (κατά κόσμον Mohammed Najjar) λέγεται με τρόπο απολαυστικό, με πηγαίο, ευφυές χιούμορ και ωμότητα στα σημεία που πρέπει. Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη σεζόν έχει λάβει την απόλυτη βαθμολογία από τους κριτικούς στο Rotten Tomatoes. Μουσικά παραμένουμε στο hip hop, με πιο έντονη mellow διάθεση, για να ταιριάζει κατάλληλα με τον ήλιο του Τέξας.
High Fidelity (2020)
Πριν περάσουμε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, επιστρέφουμε για μια στιγμή στην Νέα Υόρκη. Το επί της μικρής οθόνης remake της ιδιαίτερα αγαπητής στους μουσικόφιλους ταινίας του 2020 μπορεί να μην είναι αμιγώς μία καλοκαιρινή σειρά, έχει όμως τη μαγνητική ενέργεια που χρειάζεσαι για να ξεχάσεις τον καύσωνα. Η ιστορία είναι γνωστή και το soundtrack πλούσιο, κλασσικό και οικείο, με μικρές ηχητικές εκπλήξεις που περιλαμβάνουν από Omar Apollo μέχρι Λένα Πλάτωνος (ναι, Λένα Πλάτωνος). Επίσης, η sleazy παρουσία της Zoe Kravitz είμαστε εμείς μία από αυτές τις μέρες που έξω έχει πάνω από 35 βαθμούς και πρέπει να πάμε στη δουλειά (κι ας μην δουλεύουμε σε ένα κουλ δισκάδικο).
The end of the f***ing world (Channel 4)
Μπορεί η Βρετανία να μην είναι πρώτη καλοκαιρινή επιλογή, αλλά αυτό το σκοτεινό, εφηβικό road trip είναι ό,τι πρέπει για να ρίξει λιγάκι την θερμοκρασία. Ξανθά κορίτσια, αιματοβαμμένες φανέλες, και μια ιστορία διαφυγής μπλέκονται σε μία από τις πιο πυρηνικά indie σειρές, σε όλα της τα επίπεδα – στο σκηνοθετικό deadpan στυλ, στα μουντά χρώματα, τα συμμετρικά καδραρίσματα, τις μίνιμαλ ερμηνείες, τις σιωπές. Ο James (Alex Lawther) είναι ένας μοναχικός έφηβος με δολοφονικές φαντασιώσεις. Η Alissa (Jessica Barden), οργισμένη και αποξενωμένη, τον προσεγγίζει και τον σέρνει σε ένα απρόβλεπτο ταξίδι μακριά από τα πάντα. Αυτό που ξεκινά ως απόπειρα φυγής, μετατρέπεται σε μια αλλόκοτα τρυφερή σχέση ανάμεσα σε δύο νεαρούς ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να αγαπηθούν. Το soundtrack είναι γεμάτο από indie pop και rock κομμάτια (βλέπε Soko, Dirty Beaches, Mazzy Star) αλλά και ρετρό υφές (The Belles, Scott Walker, Buzzcocks).
We are who we are (HBO)
Ο Luca Guantanino, που απέκτησε εξαιρετική δημοφιλία μετά την ταινία Call me by your name, έχει μία ιδιαίτερη σχέση με το ιταλικό καλοκαίρι. Για εκείνον δεν είναι απλώς ένα χωροχρονικό φόντο, αλλά σχεδόν γίνεται χαρακτήρας στα έργα του. Η μίνι σειρά We are who we are δεν θα μπορούσε να τοποθετηθεί πουθενά αλλού, παρά σε αυτό το σημείο του πλανήτη που όλα κυλούν αργά, όλα μοιάζουν ανέμελα, αλλά ξεγυμνώνουν όλες τις σκοτεινές πτυχές τους κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Η ιστορία, λυρική και σχεδόν ημερολογιακή, ακολουθεί τον έφηβο Fraser (Jack Dylan Grazer) στην πρόσφατη εγκατάσταση του σε μια Αμερικανική στρατιωτική βάση στην παραθαλάσσια Chioggia της Ιταλίας. Εκεί, η αναζήτηση της ταυτότητας ντύνεται με ένα υπέροχο soundtrack που περιλαμβάνει Blood Orange (με τον κύριο Dev Haynes να αναλαμβάνει και τις πρωτότυπες συνθέσεις), Frank Ocean, Kanye West, Ryuichi Sakamoto, Radiohead, Giorgio Moroder, Klaus Nomi, Prince, The Smiths, Post Malone, Little Simz -και η λίστα συνεχίζεται.
The Serpent (Netflix)
Μπανγκόκ, 1975. Ο Ολλανδός διπλωμάτης Herman Knippenberg ερευνά την εξαφάνιση ενός νεαρού ζευγαριού που τελευταία φορά εθεάθη ζωντανό στο διαμέρισμα του εμπόρου πολύτιμων λίθων Charles Sobhraj. Η true crime ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου αλλοδαπών τουριστών στη Νοτιονατολική Ασία ξεδιπλώνεται με ψυχεδελικά χρώματα, θολές μνήμες και ’70s ύφος, με soundtrack που σερβίρει acid jazz, ψυχεδέλεια, funk και ινδικά moody themes. Σκέψου νεαρούς hippies, μαγιό με λαχούρια, λινά κουστούμια, μεγάλα γυαλιά, παραισθησιογόνα και δολοφονίες, σε ένα καλοκαίρι καυτό και υγρό. Ο Tahar Rahim δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ τοπία και αισθητική σε ταξιδεύουν σε μια άλλη, τελικά όχι τόσο αθώα, εποχή.
The White Lotus (HBO)
Αν δεν μπορείς να αποφασίσεις που θα ήθελες ιδανικά να βρίσκεσαι φέτος το καλοκαίρι, το πολυτελές ξενοδοχείο White Lotus έχει τις απόλυτες τρεις προτάσεις για εσένα : Χαβάη, Σικελία, Ταϊλάνδη. Η κάθε μία από τις αντίστοιχες σεζόν της ομώνυμης, πολυβραβευμένης σειράς περιστρέφεται γύρω από τους ενοίκους του resort, το οποίο λειτουργεί ως μικρογραφία της κοινωνίας, γεμάτης με μυστικά και πάθη που ξεδιπλώνονται με μαεστρία ανάμεσα σε τροπικά τοπία και χλιδή. Κάθε σεζόν ξεκινά με μία δολοφονία, αλλά στην πραγματικότητα το βασικό σημείο πλοκής είναι, σε όλες τις περιπτώσεις, η ταξική ανισότητα. Το πρωτότυπο soundtrack υπογράφει ο Cristobal Topia de Veer, γνωστός επίσης και για τη δουλειά του στη σειρά Black Mirror και την ταινία Babygirl, μεταξύ άλλων.
