Δεν είναι πολύ δύσκολο να παρασυρθείς από το θόρυβο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά της. Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο και η Καλλιόπη Μητροπούλου παρουσιάζεται ως «το κορίτσι της Ανισόπεδης Ντίσκο», «η τραγουδίστρια του Pan Pan και των Echo Tides», και λοιπά ετεροπροσδιοριστικά. Η βιολονίστα, μουσικός και ερμηνεύτρια, με το πρόσφατο ντεμπούτο άλμπουμ της Between, αναπόφευκτα προ(σ)καλεί τον ακροατή να τη δει ως αυθύπαρκτη δημιουργική οντότητα, μέσα από 11 κομμάτια ιδιαίτερου συναισθηματικού βάθους.
Το Between, το οποίο έχει το δικό του listening party την Κυριακή 22/06/2025 στο Syd Records, κυκλοφόρησε στα τέλη του φετινού Απρίλη από την Submerssion Records, ακριβώς στο μεταίχμιο των τελευταίων δροσερών βραδιών και των πρώτων εαρινών απογευμάτων – εκεί που, άλλωστε, ακροβατεί ούτως ή άλλως. Ο δίσκος αυτός είναι μια σειρά προσωπικών αφηγήσεων στο μεσοδιάστημα, ένα μουσικό Les rites de passage. Είναι η τελετουργία διάβασης της ίδιας της καλλιτέχνιδας, για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του Arnold Van Gennep.
Για την ιστορία, ο ανθρωπολόγος και εθνογράφος Van Gennep, στην αρχή του 20ού αιώνα περιέγραψε πώς, οικουμενικά, οι προσωπικές μεταβάσεις συνοδεύονται από συγκεκριμένα τελετουργικά, που συνοψίζονται με το σχήμα αποχωρισμός-μεθοριακότητα-ενσωμάτωση. Η μεθοριακότητα ή liminality, περιγράφει εκείνο το χώρο του «όχι πια κάτι, αλλά και όχι ακόμη κάτι άλλο». Η Μητροπούλου, δεν είναι πια το κορίτσι των κλασικών ορχηστρών, κι ούτε ακριβώς μόνο ένας ποπ χαμαιλέοντας. Δεν απαρνιέται το παρελθόν της ως αποκλειστικά βιολονίστα, κι ούτε τους αγαπημένους της συνεργάτες (εδώ, αναλαμβάνει ρόλο παραγωγού ο μέντορας της Νίκος Βελιώτης). Στο ντεμπούτο αυτό διαπραγματεύεται το πριν και το μετά, αιωρούμενη σε ένα ενδιάμεσο χώρο, που αποτυπώνεται σε όλες τις πτυχές του.
Αρχικά, στο Between, κάθε σύνθεση λειτουργεί σαν μια εσωτερική liminal στιγμή, σαν μια στάση ανάμεσα στο άγνωστο που φεύγει και το άγνωστο που έρχεται. Στο εναρκτήριο "I Wish I Was a Wall" η καθημερινότητα ισορροπεί ανάμεσα στην υπέρλειτουργικότητα και την υπαρξιακή κόπωση, μέσα από ένα διαρκές "ανάμεσα" μεταξύ σώματος και πνεύματος, συνείδησης και ρουτίνας, ανθεκτικότητας και κατακερματισμού. Από τη μία, το κορίτσι αυτής της ιστορίας θα ήθελε να είναι σκληρή σαν τοίχος, από την άλλη, μαλακή σαν τσίχλα, αποκαλύπτοντας μας, έτσι, έναν κόσμο συναισθηματικά σύνθετο και πολυδιάστατο.
Το "Egg Fryer" που ακολουθεί έχει γεμάτες στιγμές, και στιγμές αφοπλιστικά κενές. Ενώ ο κόσμος γύρω καταρρέει, τα πράγματα συνεχίζουν κανονικά. Ή, τουλάχιστον, έτσι πρέπει να γίνεται. Η αγάπη είναι αμφίβολη, η καταστροφή αδιαμφισβήτητη. Το "It’s The Water II" λειτουργεί ως ένας υδάτινος μεταβατικός χώρος, τόσο μεταφορικά όσο και αισθητικά. Κι άλλωστε, πώς θα μπορούσε να λείπει το στοιχείο της ρευστότητας από μια δημιουργία της Καλλιόπης Μητροπούλου, που όσοι την παρακολουθούμε στενά, την βλέπουμε τόσο συχνά να μεταμορφώνεται επάνω στη σκηνή, άλλες φορές σε σύννεφο, άλλες σε ρυάκι, άλλες φορές σε καταιγίδα.
Τα παρατεταμένα έγχορδα που κλείνουν το εν λόγω κομμάτι οδηγούν στο "Olympia", την ιστορία ενός μη-τόπου. Η Γερμανία, βυθισμένη στο χιόνι σαν σε όνειρο, είναι το μέρος που επιθυμία και απώλεια συγκρούονται, είναι εκεί που η Μητροπούλου μας δίνει τον πιο όμορφο ίσως, και ταυτόχρονα πιο εξομολογητικό στίχο του άλμπουμ "I like watching people in the first row crying when I play my violin in the opera".
Στο προσωπικό αγαπημένο μου "King Of Sorrows" ο "βασιλιάς της λύπης" δεν μεταβολίζει τον πόνο του σε αλλαγή, δεν επεξεργάζεται τη θλίψη, αλλά κατοικεί μόνιμα εντός της. Είναι ο ενσώματος κόμβος ενός liminal πεδίου, στο οποίο ο θρήνος έχει γίνει πια ταυτότητα και ο κύκλος της μετάβασης δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Με ειρωνεία που αποτυπώνεται στη στακάτη ρυθμικότητα, η Μητροπούλου προσπαθεί να ορθώσει ανάστημα μέσα στην παθητική επιθετικότητα της οικειότητας, μόνο για να την αποζητήσει σύντομα στο "Ghosted II" - το οποίο, ήδη από την πρώτη κυκλοφορία του πριν από δύο χρόνια, έγινε anthem για τη γενιά των dating apps και του κενού χώρου που προκαλεί το συνηθισμένο, για την digital εποχή των ρομαντικών σχέσεων, φαινόμενο.
Στην υπέροχη "Domina" της, η Μητροπούλου σκιαγραφεί τη συναισθηματική τοπογραφία μιας γυναίκας που βρίσκεται στο όριο ενός περάσματος από την υποταγή στον αυτοκαθορισμό. Η φωνή της αφηγήτριας κυμαίνεται ανάμεσα στην προσδοκία "I thought I could have it all" και την υπαρξιακή διστακτικότητα "It's the fear of the unknown that holds me back", μέχρι που το τραύμα της αμφισβήτησης —ακόμη κι από τον πιο κοντινό Άλλο— μετατρέπεται σε απόφαση: "I’ll beat this fear and leave".
Ακολουθεί η τριπλέτα των πιο μεταιχμιακών κομματιών του άλμπουμ, με φυσικούς ήχους ("Set Alarm For Two"), ένα συναισθηματικό, ορχηστρικό βατερλό, στο οποίο τα πνευστά, σαν βαρίδια, βυθίζουν την καρδιά ("Waterloo") και έντονους πειραματισμούς και αντιθέσεις στα διάσπαρτα ερεθίσματα του "Hoarder".
Το άλμπουμ Between κλείνει με έναν ύμνο στο χώρο ως μνήμη, απώλεια και μετάβαση. Το ελληνόφωνο "40sq" είναι ένα ποιητικό μοτίβο επανάληψης, ένα είδος προφορικής τελετουργίας που καταγράφει την αποδόμηση μιας συναισθηματικής εστίας μέσα από ανατριχιαστικά βιολιά και darkwave αισθητική. Η φράση «σαράντα τετραγωνικά» γίνεται το ίδιο το κατώφλι, επαναλαμβάνεται σαν μάντρα, μετατρέπεται σε ρυθμικό και υπαρξιακό παλμό. Φωνή στο σπαρακτικό ενδιάμεσο, εκεί όπου η καρδιά δεν έχει ακόμα φύγει από το σπίτι, κι ας έχουν φύγει όλα τα υπόλοιπα, δίνει η Αντιγόνη Σεφερλή.
Η παραγωγή του Νίκου Βελιώτη διατηρεί μια διακριτική πυκνότητα, αφήνοντας χώρο στις λεπτές υφές της φωνής, ενώ οι συνθέσεις της Καλλιόπης Μητροπούλου κινούνται ανάμεσα στο ακουστικό και το αφηρημένο, στο μελωδικό και το θραυσματικό. Η αίσθηση του χρόνου, δε, στο Between είναι μη γραμμική, με τα κομμάτια να αιωρούνται χωρίς να κορυφώνονται. Κι ίσως, υπό μία την έννοια, το άλμπουμ αυτό, ως ψυχικό, συναισθηματικό και χρονικό ημερολόγιο της δημιουργού του, ορίζει ένα τόπο για να μιλήσει για όλους τους τόπους που χάθηκαν, κι όλους εκείνους που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί, παραμένοντας πάντα κάπου ενδιάμεσα.
