Πανκ, φεμινισμός και χιούμορ: η αγία τριάδα που κάνει τις καρδιές μας να χτυπάει όπως ένα ξεχαρβαλωμένο snare σε υπόγεια συναυλία. Το ντεμπούτο άλμπουμ των Panic Shack από το Κάρντιφ δεν είναι απλώς καλό. Είναι σαν σπασμένο νύχι από ένα τρελό stage-diving, είναι μονότονα riffs, είναι όλα όσα μπορεί να λατρεύουμε στη μουσική τυλιγμένα σε ένα εκρηκτικό, κολλητικό πακέτο που μυρίζει μπύρα και αυτοπεποίθηση.
Ξεκίνησαν το 2018, σαν μια DIY παρόρμηση μεταξύ φιλενάδων που είχαν περισσότερη οργή από τεχνικές γνώσεις, και μέσα σε λίγα χρόνια κατάφεραν να είναι η πιο φρέσκια φωνή μιας πανκ σκηνής που δεν έχει πεθάνει, απλώς υποφέρει από μόνιμο hangover. Με στίχους που στάζουν ειρωνεία και αγανάκτηση, με live που μοιάζουν περισσότερο με συλλογική κατάρρευση σε mosh pit, οι Panic Shack έρχονται να θυμίσουν ότι το punk σήμερα δεν είναι ένα νοσταλγικό μουσικό είδος, είναι διάθεση, είναι στάση, είναι το να την λες ευγενικά σε όποιον δεν σε παίρνει στα σοβαρά.
Και με το άλμπουμ αυτό, όχι μόνο σου τραβάνε το αυτί. Στο ξεκολλάνε.
Από το "Girl Band Starter Pack", που σε σκίζει στα δύο και χοροπηδάει με τον ενθουσιασμό μιας μπύρας που άνοιξε με bic, μέχρι το "Pockets", τον ύμνο για το παγκόσμιο φεμινιστικό δράμα των γυναικείων ρούχων χωρίς τσέπες, οι Panic Shack κάνουν κάτι σπάνιο: γράφουν τραγούδια που είναι ταυτόχρονα γελοία και σημαντικά, δηλαδή πανκ.
Το "Gok Wan" είναι μια ωδή στο «δεν χρωστάω τίποτα στην εικόνα σου», ραπάρει την αλήθεια για το body shaming με ρυθμό που σου κολλάει στο μυαλό σαν αυτοκόλλητο σε θρανίο γυμνασίου. Και το "Thelma and Louise"; Ναι, είναι οι δύο γνωστές κολλητές που τα παρατάνε όλα και φεύγουν για την έρημο. Δεν χρειάζεται εξήγηση.
Μετά έρχεται το "Lazy", η πιο ειλικρινής εξομολόγηση τεμπελιάς που δεν ζητάει καμία συγγνώμη. Ενώ το "Unhinged" είναι σαν να έχεις ανοίξει 50 συνομιλίες σε dating app και να έχεις πατήσει "select all – copy – paste – scream". Κάπου ανάμεσα στο «Είσαι ο τύπος κοριτσιού που…;» και στο «Ψάχνω κοπέλα που να μην έχει δράματα», το τραγούδι εκτοξεύει ειρωνεία, ρυθμό και μια σχεδόν τελετουργική εκδίκηση απέναντι στο cringe. Μπορείς να φανταστείς τη σκηνή: τέσσερις φίλες, με μαλλιά ιδρωμένα από το παίξιμο, κάθονται στο πάτωμα ενός σπιτιού μετά την πρόβα και διαβάζουν φωναχτά τα πιο άκυρα matches τους. Κάποια στιγμή, κάποια λέει: «Ρε μαλάκες, αυτά είναι τραγούδι». Και κάπως έτσι, γεννιέται το "Unhinged". Και το punk εδώ δεν είναι πόλεμος. Είναι τρολάρισμα με ηλεκτρικές κιθάρες. Γιατί όταν ο κόσμος σου έχει γεμίσει με bad takes και τις χειρότερες "φιλικές" προθέσεις, δεν χρειάζεσαι μόνο να τα διαγράψεις. Χρειάζεσαι να τα εξορκίσεις από σκηνής, με μπύρα στο χέρι και eyeliner που λιώνει από τον ιδρώτα. Και οι Panic Shack το κάνουν αυτό με την άνεση που άλλοι στέλνουν emojis. Το "Unhinged" είναι το ηχητικό screenshot μιας εποχής ψηφιακής απελπισίας και ταυτόχρονα η απάντησή της: ένα θορυβώδες, ειλικρινές, κωμικοτραγικό middle finger στην κουλτούρα του φλερτ που μοιάζει περισσότερο με audition για ριάλιτι παρά με ανθρώπινη επαφή.
Αλλά η πραγματική μαγεία του άλμπουμ δεν είναι μόνο στα hooks ή στην ειλικρίνεια των στίχων του. Είναι στο ότι σε κάνει να νιώθεις μέλος μιας παρέας που σε δέχεται όπως είσαι, και σε ενθαρρύνει να της ρίξεις και ένα "σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο" στα όσα δεν είσαι. Δεν είναι απλώς punk. Είναι σπιρτόζικο, ποπ-έξυπνο και αμετανόητα δικό τους.
Και πάνω απ’ όλα, το Panic Shack είναι απελευθερωτικό. Αν, λοιπόν, κάποτε ανακάλυψες τον φεμινισμό σου ανάμεσα σε στίχους και χορούς του δωματίου σου με τέρμα την ένταση, οι Panic Shack ήρθαν για να σε φέρουν πίσω εκεί, μόνο που σήμερα έχεις καλύτερα ακουστικά και πιο δυνατή φωνή. Συμπέρασμα; Αυτό δεν είναι ένα άλμπουμ για να το ακούσεις, είναι για να το φωνάξεις.
