Οι διασκευές είχαν πάντα μια θέση στο ρεπερτόριο του εκλεκτιστή Paul Weller. Κομμάτια προερχόμενα κυρίως από το «μαύρο» ρεπερτόριο (π.χ. το "Ain’t No Love In the Heart Of The City" του Bobby Bland, το "The Bottle" του Gil Scott-Heron, το "Hercules" του Aaron Neville, το "If I Could Only Be Sure" του Nolan Porter) αποτελούσαν μέρος του σετ στις ζωντανές του εμφανίσεις και ενίοτε εμφανίζονταν στις δεύτερες πλευρές των singles του επονομαζόμενου Modfather – πολλές από αυτές τις εκτελέσεις βρίσκονται συγκεντρωμένες στις συλλογές Fly On the Wall B Sides & Rarities (Island, 2003) και Movin On. B-Sides, Rarities & Deep Cuts (Uncut, 2025)
Το 2004 ο Weller κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ με διασκευές, με τον τίτλο Studio 150. Για κάποιους αποτέλεσε το ποιοτικό ναδίρ μιας δισκογραφικής πορείας που έτεινε στη ρουτίνα, την οποία ο πρώην αρχηγός των Jam προσπαθούσε να ξεπεράσει (τόσο τα άλμπουμ Heliocentric του 2000 όσο και Illumination του 2002 είχαν συγκρατημένη ανταπόκριση). Κάποιοι άλλοι ωστόσο, ορκισμένοι φανς του Weller και των Jam, στους οποίους συγκαταλέγεται και ο υπογράφων, εξέλαβαν εκείνο το άλμπουμ σαν το έναυσμα μιας δημιουργικής αναγέννησης: o Weller χρειαζόταν επειγόντως ένα ισχυρό τονωτικό αυτοεπιβεβαίωσης πριν καταπιαστεί με νέες ουσιαστικές δημιουργίες, και αυτό ακριβώς του προσέφεραν οι ερμηνείες του σε υλικό που του είναι τόσο γνώριμο και οικείο. Στο τάβλι συνηθίζουμε να λέμε ότι την παρτίδα πρώτα τη σώζεις και μετά την κερδίζεις. Αυτό ακριβώς έκανε εκείνο το άλμπουμ για την φθίνουσα -τότε- καριέρα του Weller.
Στο μεσοδιάστημα, στα 21 χρόνια που μεσολάβησαν, ο Weller πράγματι κατόρθωσε να κερδίσει την παρτίδα: με μια αλληλουχία δίσκων πλουραλιστικών στον ήχο τους (As Is Now το 2005, 22 Dreams το 2008, Wake Up the Nation το 2010, Sonik Kicks το 2012, A Kind Revolution το 2017, True Meanings το 2018, 66 το 2024) που κέρδισαν την κριτική καταξίωση.
21 χρόνια μετά ο Paul Weller επιστρέφει στην επανερμηνεία παλιότερων τραγουδιών στο Find El Dorado. Ενώ όμως η προηγούμενη προσπάθειά του έμοιαζε ακόμα με το έργο ενός καλλιτέχνη που προσπαθούσε να ανακτήσει τη δημιουργικότητά του, ο 67χρονος Weller παρουσιάζεται τώρα πιο στοχαπροσηλωμένος και έχει κάνει οπωσδήποτε πιο σοβαρή και σε βάθος έρευνα για την επιλογή του υλικού. Δεν πρόκειται για μια τυχαία συλλογή αγαπημένων τραγουδιών, αλλά μάλλον για έναν συναισθηματικό και μουσικό χάρτη με συγκεκριμένες late 60s-early 70s συντεταγμένες, οδηγό ενός καλλιτέχνη που έχει επιδείξει εξαιρετικό μουσικό και όχι μόνο γούστο σε όλη του τη ζωή. Σε αντίθεση με το Studio 150, το Find El Dorado δεν περιλαμβάνει ερμηνείες κλασικών κομματιών (λόγου χάρη ενός "Close To You", ενός "All Along The Watchtower", ή ενός "Wishing on a Star"). Τα περισσότερα tracks είναι λίγο-πολύ ξεχασμένα∙ το πιο γνωστό είναι ίσως το "I Started a Joke", παλιά επιτυχία της προ-disco εποχής των Bee Gees.
Παραγωγή στο 18ο σόλο άλμπουμ του Weller έχει κάνει ο κιθαρίστας των Ocean Colour Scene, Steve Craddock. Συμμετέχει με μια πληθώρα καλεσμένων, όπως οι Noel Gallagher, Robert Plant και Declan O'Rourke – ο Weller είναι μεγάλος θαυμαστής του Ιρλανδού τραγουδοποιού και έκανε με τη σειρά του την παραγωγή στο άλμπουμ του Arrival του 2021.
Τα τραγούδια προέρχονται κυρίως από τις αρχές της δεκαετίας του '70, όταν ο ίδιος ο Weller ήταν έφηβος, και αντικατοπτρίζουν μια περίοδο που διαμόρφωνε τη μουσική του ταυτότητα. Οι επιλογές τραγουδιών μαρτυρούν την ικανότητά του να βρίσκει διαμάντια στις πιο απροσδόκητες γωνιές της μουσικής ιστορίας.
Το άλμπουμ ξεκινά με το "Handouts in the Rain" του Richie Havens, στο οποίο ο Weller, μαζί με τον Declan O'Rourke, παραδίδει μια διαχρονική διαμαρτυρία κατά της κοινωνικής αδικίας. Η παραγωγή είναι αξιοσημείωτα συγκρατημένη, αφήνοντας χώρο για διακριτικές ενορχηστρώσεις από την πιανίστα/βιολονίστα Hannah Peel. Αυτή η διακριτική προσέγγιση χαρακτηρίζει ολόκληρο το άλμπουμ και επιτρέπει στην ώριμη φωνή του Weller να αναδειχθεί ερμηνευτικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το "Nobody's Fool", αρχικά το θέμα της τηλεοπτικής σειράς Budgie και γραμμένο από τον Ray Davies με το ψευδώνυμο Cold Turkey, διατηρεί την pop φινέτσα αλλά και την ειρωνεία που αρμόζει σε ένα κομμάτι που φέρει την βαριά υπογραφή του κιθαρίστα/τραγουδιστή των Kinks. Στο "Where There's Smoke, There's Fire" από την άλλη, ο Weller δίνει νέα πνοή σε ένα ξεχασμένο funk στολίδι του Willie Griffin από το 1984.
Οι συνεισφορές των καλεσμένων είναι προσεκτικά επιλεγμένες και προσθέτουν αξία χωρίς να κυριαρχούν στο άλμπουμ. Ο Noel Gallagher παίζει διακριτικά κιθάρα στο ομώνυμο κομμάτι, σύνθεση του Βορειοιρλανδού τραγουδοποιού Eamon Friel, ενώ ο Robert Plant δεσπόζει με την απαράμιλλη φωνή του στο ζόρικο, μπλουζάτο "Clive's Song" του Hamish Imlach, που ακούγεται σαν μια πιο ελαφριά εκδοχή του "When The Levee Breaks" της Ma Rainey, στην εκτέλεση των Led Zeppelin. Αυτή η συνεργασία μεταξύ δύο θρύλων από διαφορετικές γενιές αποτελεί ένα συγκινητικό αποκορύφωμα στο οποίο και οι δύο φωνές είναι κομψά συνυφασμένες.
Η ερμηνεία του Weller στο "I Started a Joke" των Bee Gees δείχνει την ικανότητά του να δίνει σε γνωστά τραγούδια μια νέα διάσταση χωρίς να χάνουν την ουσία τους. Ακόμα πιο συναισθηματική όμως αναδεικνύεται η ερμηνεία του στο "White Line Fever" των Flying Burrito Brothers, όπου ο Weller με τη συνοδεία pedal-steel περπατά με απροσμέτρητο σεβασμό στα μονοπάτια της americana για να τιμήσει τον αδικοχαμένο Gram Parsons.
Το "Pinball" του Brian Protheroe από το 1974 καθοδηγείται από ένα μελαγχολικό σόλο σαξοφώνου από τον Jacko Peake και διατηρεί την glam-rock αλητεία του, ενώ το "When You Are A King" των White Plains του 1971 και το "Small Town Talk" του παραγνωρισμένου θρύλου του αμερικανικού Νότου Bobby Charles από το 1972, τσαλαβουτάνε άφοβα στους βάλτους του swamp-blues rock.
Τo "One Last Cold Kiss", που έγινε διάσημο από την Christy Moore, αποπνέει μια folk μεσαιωνική ατμόσφαιρα χάρη στη συμβολή στα φωνητικά της Amelia Coburn. Το ντουέτο της με τον Weller θυμίζει τα αντίστοιχα της αξέχαστης Sandy Denny και του Richard Thompson τις μέρες των Fairport Convention.
Το "Lawdy Rolla" είναι η πιο soulful-gospel και συνάμα η πιο ροκάδικη στιγμή του δίσκου, με τον Weller να ερμηνεύει αγέρωχα, με τη σιγουριά ότι εδώ βρίσκεται εντελώς στο στοιχείο του. Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού ηχογραφήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’60 από το σχήμα των Guerrillas. Οι τελευταίοι είχαν έδρα το Παρίσι και πιθανότατα έκοψαν ένα μόνο single το 1969 στη γαλλική Polydor, με το εν λόγω τραγούδι στην πρώτη πλευρά και με b' side μια εκτέλεση στο "Ne Me Quitte Pas" του Jacques Brel. Η σύνθεση είναι του Αφροαμερικανικού πιανίστα Robin Hemingway, εμιγκρέ στο Παρίσι, ο οποίος ήταν επίσης μέλος των Afro-Blues Quintet. Παραγωγή του Bernard Estardy, μείζονα παίκτη της γαλλικής ποπ δισκογραφίας στα 60ς-70ς. Στο σαξόφωνο είναι ο 36χρονος τότε, Καμερουνέζος Manu Dibango.
Το άλμπουμ καταφέρνει να δημιουργήσει μια συνεκτική ακουστική εμπειρία παρά τις ποικίλες πηγές. Όλα τα τραγούδια μοιράζονται μια μελαγχολική χροιά που ταιριάζει στην αναστοχαστική φάση της ζωής του Weller. Η παραγωγή είναι σκόπιμα χαμηλών τόνων, η ενορχήστρωση με ακουστικές κιθάρες, διακριτικά έγχορδα και την pedal steel κιθάρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτός ο μινιμαλιστικός ήχος υπογραμμίζει την οικειότητα των ερμηνειών.
Ενώ το Studio 150 σε σημεία ακουγόταν αναγκαστικό, το Find El Dorado εκπέμπει φυσική ζεστασιά και αυθεντικότητα. Ο Weller καταδεικνύει ξεκάθαρα γιατί αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια τον έχουν αγγίξει και καταφέρνει να μεταφέρει αυτή τη συναισθηματική σύνδεση στον ακροατή. Το άλμπουμ λειτουργεί τόσο ως προσωπική δήλωση όσο και ως μυητικό ταξίδι σε λιγότερο γνωστές γωνιές της pop μουσικής.
Το Find El Dorado επιβεβαιώνει τη θέση του Weller ως ενός από τους πιο περιπετειώδεις και μουσικόφιλους καλλιτέχνες της γενιάς του. Αναδεικνύει έναν καλλιτέχνη που εξακολουθεί να είναι περίεργος και διψασμένος για τη μουσική και πρόθυμος να αφήσει στην άκρη το εγώ του για να υπηρετήσει τα ίδια τα τραγούδια.
Αν το χαμένο El Dorado των ισπανικών κατακτήσεων αποδείχθηκε τελικά -κατασκευασμένος- μύθος, το χαμένο El Dorado της μουσικής ιστορίας πράγματι υπήρξε – αυτή είναι εν τέλει η θέση που υποστηρίζει ο Weller. Το τελευταίο του άλμπουμ είναι μόνον ένας από τους απροσμέτρητους χάρτες που οδηγούν στον θησαυρό.
