Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι συνέβη σε όλους αυτούς τους Jazz μουσικούς από το 1962 και μετά που άρχισαν να είναι τόσο μοντέρνα παραγωγικοί σε όλα τους. Για παράδειγμα το 1964 άμα ψάξεις λιγάκι θα ανακαλύψεις ότι πολλοί πρωτοποριακοί για την εποχή δίσκοι κυκλοφόρησαν. Μόνο στην Blue Note έγινε χαμός - βλέπε Eric Dolphy "Out to Lunch!", Lee Morgan "The Sidewinder," Andrew Hill' "Black Fire", Donald Byrd ''A New Perspective'' και πάει λέγοντας. Και δεν μιλάμε καν για τα 70s που το πράγμα ξέφυγε αλλά αναφέρομαι σε μια εποχή που ακόμα οι συνθέσεις ήταν αγνές. Εκεί ήρθε να προστεθεί η χαλαρότητα των τότε πολύ νέων μουσικών που ενεπλάκησαν στην παγκόσμια Jazz σκηνή κάνοντας το αποτέλεσμα φανταστικό σε όλο το φάσμα του.
Βάζω την πινέζα στο Ηνωμένο Βασίλειο και πάμε να εστιάσουμε λίγο στην απολαυστικότατη Βρετανική Jazz που τόσο αγαπώ. Όσο αγαπώ και τα τεσσάρια εφτάρια με εξώφυλλο. Μην χαώνεστε, αναφέρομαι στα 45άρια που περιέχουν 4 κομμάτια (2 ανα πλευρά) και που ήταν πολύ της μόδας εκείνη την περίοδο, κάτι σαν ένας μικρός δίσκος ή ένα σημερινό EP. Όταν μιλάμε για αγγλικό επιπλέον δίσκο μιλάμε για ''αυτάκια'', το δίπλωμα στο πίσω μέρος και πολλά άλλα τέτοια όμορφα που έχουν οι πρώτες εκδόσεις. Λοιπόν, μιλάμε για το ''A Case Of Jazz'' στην Airborne Records των Shake Keane And The Michael Garrick Quartette που επανέκδοσε ο Johhny Trunk σε ένα μεγάλο δίσκο συμπεριλαμβάνοντας και τα 2 εφτάρια - EPs των εν λόγω μουσικών. Εμείς εδώ έχουμε το καλύτερο όμως από όλες τις απόψεις.
Για τον Michael Garrick ότι και να πούμε είναι πραγματικά λίγο, από τα πρώτα του βήματα στην Αγγλική Argo ως τα πιο πρωτοποριακά του άλμπουμς ''Promises'', ''Jazz Praises'', ''The Heart is a Lotus'' και τα ρέστα, πάντα με μοναδική φινέτσα, intellectual φινίρισμα και μια αλητεία που δεν ενοχλεί μα επενδύεται στην μουσική. Σε κάθε σχηματισμό αλλά και εποχή πάντα υπέροχος. Εδώ δε με τον αγαπημένο του τρομπετίστα Ellsworth McGranahan Keane κατά κόσμον Shake Keane που έκαναν μαζί και το αλμπουμ έπος October Woman του 1965 στην Argo. Το λοιπόν, 4 κομματάρες που τις λες straight jazz αλλά και πιο lounge jazz αλλά που είναι modern jazz και πάει λέγοντας. ''Fish Babies'' και ''Water Chute'' στην πρώτη πλευρά και στον τόνο που ήδη ανάφερα ενώ η δεύτερη είναι πιο τρυφερή με τα ''Sun Maiden'' και ''Regrets'' που βγάζουν γλυκειά μελαγχολία κόντρα στο πολύ αστείο εξώφυλλο με τις φωτογραφίες των μουσικών με τις περούκες εποχής αλλά με την σωστή γεωμετρική αισθητική. Jazz για τον Αύγουστο μάγκες.
