Πριν οι Misfits ηχογραφήσουν την πρώτη τους κραυγή στη βινυλιακή αιωνιότητα, και πριν οι κιθάρες τους ξεκοιλιάσουν τη βαρεμένη ρουτίνα των προαστείων, υπήρχε ένα κρανίο που είχε γράψει ιστορία στην όχι και τόσο γνωστή κινηματογραφική πραγματικότητα της δεκαετίας του '40. Δεν υπήρχε ακόμα σε κάποιο μουσικό φυλλάδιο ή σε κάποιο δερμάτινο μπουφάν, αλλά σε μια κινηματογραφική σειρά τρόμου του 1946. Η σειρά λεγόταν The Crimson Ghost ένα σειριακό παραλήρημα από 12 κεφάλαια, τόσο υπερβολικό, αφύσικο και θεατρικά ψεύτικο (με πλήρη επίγνωση ότι είναι τέτοιο) όσο και μεγαλοφυές.
Σε σκηνοθεσία Fred C. Brannon και William Witney, παραγωγή της Republic Pictures και σενάριο των Albert DeMond, Basil Dickey, Jesse Duffy και Sol Shor, ήταν η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ο Witney. Χωρίζεται σε δώδεκα κεφάλαια και πρωταγωνιστεί ο Charles Quigley ως εγκληματολόγος που προσπαθεί να ματαιώσει τις προσπάθειες του ομώνυμου κακού να κλέψει μια συσκευή που μπορεί να αδρανοποιήσει τις ηλεκτρικές συσκευές. Στη σειρά πρωταγωνιστούν επίσης οι Linda Stirling, Clayton Moore και I. Stanford Jolley.
Ποιος είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής, λοιπόν; Ένας κακός με μάσκα σκελετού, που θέλει να κλέψει το Cyclotrode, μια συσκευή που υπόσχεται να κονιορτοποιήσει κάθε ηλεκτρικό ρεύμα πάνω στη Γη. Ένα είδος προφητικού Μολώχ του 20ού αιώνα, σε χαμηλής παραγωγής κινηματογραφικό ντύσιμο, κάτι σαν να λέμε: τα Halloween κοστούμια συναντούν μια πρώιμη techno αποκάλυψη.
Κι όμως, αυτή η φιγούρα (το Fiend, όπως τη βάφτισαν αργότερα οι οπαδοί) θα γλιστρούσε από την οθόνη και θα κολλούσε για πάντα στις μπλούζες, στις κάσες των τυμπάνων και στα εφηβικά τετράδια της punk γενιάς. Το κρανίο του Crimson Ghost έγινε το ανεξίτηλο πρόσωπο των Misfits. Πρώτη εμφάνιση του ήταν το 1979, στο single Horror Business. Από τότε, έγινε κάτι παραπάνω από λογότυπο. Έγινε δόγμα.
Πολλά χρόνια μετά, 1997, και αφού όλοι έχουν καταλάβει από που έσκασε το κρανίο, το κομμάτι "Crimson Ghost" αποτίει φόρο τιμής στις ρίζες αυτές, στο άλμπουμ, American Psycho, που λουζόταν με την ίδια σκόνη τρόμου και cult εικονογραφίας που έθρεψε το συγκρότημα. Ένα φαντασματικό family tree: από το celluloid ημίφως του ‘40s μέχρι τις DIY μπροσούρες του Fiend Club, το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι γεννήθηκε την ίδια χρονιά με το logo, το 1979.
Κι όμως, αν δεις τη σειρά σήμερα, ο "τρομακτικός" Crimson Ghost θυμίζει περισσότερο χάρτινο τέρας από πάγκο αποκριάτικων στο Jumbo. Mια μάσκα που γυαλίζει σαν πλαστικό, γάντια που μπάζουν, κι ένας σουρεαλισμός που προκαλεί περισσότερο γέλιο παρά φόβο.
Αλλά έτσι είναι το punk: παίρνει τα απόβλητα της μαζικής κουλτούρας, τα σατιρίζει, και φυσικά, τα αγιοποιεί. Και έτσι το κρανίο των Misfits δεν είναι μόνο ένα φάντασμα του σινεμά, αλλά η μεταφορά μιας αντίληψης: ότι το φτηνό, το trash, το υπόγειο, μπορεί να γίνει αιώνιο.
Bέβαια, δεν υπάρχει τίποτα πιο punk από το να κυνηγάς δικαστικά το ίδιο σου το logo. Και τίποτα πιο ειρωνικό από το να παίζεις με το fiend skull στις αφίσες και στα εξώφυλλα, μόνο για να το κλειδώσεις τελικά πίσω από νομικά συμβόλαια και trademarks.
Από το 2014, το κρανίο των Misfits σταμάτησε να χαμογελάει μόνο στους νεκρόφιλους των mosh pits. Άρχισε να χαμογελάει και σε δικηγόρους. Ο Glenn Danzig (ο ίδιος ο αρχιερέας του horror punk) μήνυσε τον μπασίστα Jerry Only, κατηγορώντας τον για κατάχρηση εμπορικών σημάτων όταν εκείνος ξανασύστησε τους Misfits… χωρίς τον Danzig. Η διαμάχη, φυσικά, περιελάμβανε και τη χρήση του περίφημου κρανίου, του Crimson Ghost, που πλέον δεν ήταν απλώς εικόνα, ήταν κτήμα, επιχείρηση, δικαίωμα.
Κάπου ανάμεσα σε σετλιστ και αγωγές, οι δυο τους τα βρήκαν τελικά και επανενώθηκαν το 2016 ως The Original Misfits. Σαν να γύριζε η μπάντα τον εαυτό της σε κάποιο remake, με περισσότερο καπνό, λιγότερα αίματα, αλλά και μπόλικο copyright.
Μόνο που η saga δεν τελειώνει εκεί. Το 2020, οι Misfits στράφηκαν κατά του εκδοτικού οίκου Abrams Books, επειδή το βιβλίο τους Scream With Me: The Enduring Legacy of the Misfits τόλμησε να τυπώσει το κρανίο χωρίς την άδεια του Misfits AD (της εταιρείας, δηλαδή, που ίδρυσαν ο Danzig και ο Only μετά το μεγάλο τους reunion). Ήταν σαν το κρανίο να μπορούσε να βγει σε τουρνέ, αλλά μόνο με τη συνοδεία ενός επίσημου νομικού τμήματος.
Πέντε μήνες μετά, η μπάντα απέσυρε τη μήνυση. Κάποιοι λένε ότι κατάλαβαν πως το να κυνηγάς δικαστικά την ίδια σου την εικόνα είναι σαν να προσπαθείς να κατοχυρώσεις την ίδια τη φρίκη. Άλλοι λένε πως απλώς κουράστηκαν. Όπως κι αν έχει, το κρανίο παραμένει, αιχμηρό, γελοίο, αθάνατο. Ό,τι πρέπει για τον κόσμο που συνεχίζει να προσποιείται ότι δεν φοράει αποκριάτικες μάσκες.
