Κορώνα Γράμματα
Για ορεκτικό, στην μεγάλη σκηνή του Terra Vibe εμφανίστηκαν οι Θεσσαλονικείς Κορώνα Γράμματα, και τα ηχεία γεμίζουν με το κλασικό ελληνόφωνο rock τους. Πολύ συμπαθητική μπάντα, με κοινωνικό στίχο και χαλαρές συνθέσεις από έμπειρους μουσικούς, οι οποίοι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να ζεστάνουν το λιγοστό κοινό στον ελάχιστο χρόνο που είχαν πάνω στην σκηνή. To παρουσιαστικό τους πάνω στη σκηνή ήταν στιβαρό, και οι ίδιοι απέπνευαν περισσότερο την αύρα μέταλ μπάντας παρά την απαλότητα του ήχου τους. Μεγάλη και θετική εντύπωση που έκανε η αναφορά στο έγκλημα των Τεμπών, μεταξύ άλλων, σε στίχους τους και η συνολική εμπειρία μου έδωσε κίνητρα να τους τσεκάρω περαιτέρω.
Achelous
Η συνέχεια έρχεται με τους Achelous και οι θερμοκρασίες δεν λένε να πέσουν. Οι Αθηναίοι, πολύ αναγνωρίσιμοι πλέον στην εγχώρια σκηνή, παίζουν στιβαρό και ατόφιο heavy/power metal, στην πιο γυμνή από φανφάρες εκδοχή του. Στο set τους εδώ δίνουν έμφαση στην περσινή δισκάρα τους, το Tower of High Sorcery, και το αποδίδουν παίρνοντας σκαλπ με την ηχάρα τους. Πολύ θετικό το γεγονός πως ο κόσμος που έχει μαζευτεί για να τους δει φαίνεται να γνωρίζει τα τραγούδια και να συμμετέχει ενεργά. Θεωρώ πως διανύουμε την χρυσή εποχή του παραδοσιακού heavy metal στην Ελλάδα, με την τελευταία πενταετία να έρχονται ασταμάτητα καταπληκτικές κυκλοφορίες. Οι Achelous είναι ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα αυτής της άνθισης. Ανυπομονώ να τους δω σε κάποιο κλειστό club από χειμώνα, κάτι πήρε το μάτι μου, ψαχτείτε! Μια από τις πιο ελπιδοφόρες εγχώριες μπάντες της σκηνής και το απέδειξαν περίτρανα!
Setlist :
Dragon Wings • Macedon • The Oath • Savage King • Into the Shadows • Flames Of War
Ανώριμοι
Για τους Ανωριμους ό,τι και να ειπωθεί είναι περιττό. Αυτή η μπάντα είναι ένα από τα μεγαλύτερα success stories της εγχώριας σκηνής, με περισσότερα από 30 χρόνια καριέρα. Παίζουν ένα ελληνόφωνο κράμα από heavy metal, και comedy rock με έναν στίχο που αν μη τι άλλο τους καθιστά αλησμόνητους. Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, οι Ανώριμοι βγήκαν στη σκηνή και σάρωσαν τα πάντα, σε μια εμφάνιση και ανταπόκριση κοινού που περισσότερο headliner έμοιαζε παρά τρίτης μπάντας. Γενικότερα η σύνδεση που έχει κερδίσει αυτή η μπάντα με το κοινό είναι κάτι το φοβερά ζηλευτό. Η αιρετική μου άποψη είναι πως η θέση τους ήταν ίσως και πάνω από τους Skyclad στην παρούσα φάση και των δύο μπαντών, αλλά αυτή είναι μια συζήτηση για άλλη μέρα. Επικοινωνιακότατος ο Κώστας (frontman) και απόλυτα ικανός να κάνει τον κόσμο να τραγουδά μαζί τους αλλά και να γίνουν μεγάλα πιτ. Γελάσαμε, ταραγουδήσαμε, χτυπηθήκαμε και αισίως ανανεώσαμε το ραντεβού μας για Δεκέμβρη με μια εμφάνιση σε κλειστό χώρο όπως προανήγγειλαν. Θα είμαστε εκεί.
Setlist :
Ένα Κεφτεδάκι Τόσο Δα • Ο Μήτσος ο Λάννιστερ • Cthulhu • Kama Sutra • 12.000 Πόδια • Άσε Κάτω το Δίκανο Γιαγιά • Το Πέος της Παρηγορίας • Σλατίνος Εραστής • Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Νίντζα • Το Μέγεθος Μετράει • Καριόλα • Στο Πρώτο Ραντεβού •
Skyclad
Η συναυλία αυτή των Skyclad ήταν ένα πολύ μεγάλο στοίχημα που έπρεπε να κερδιθεί. Αποτελούσε την παρθενική εμφάνιση του Dave Pugh σαν βασικός τραγουδιστής ύστερα από την φυγή του Kevin Ridley. Είδαμε και πάθαμε να συνηθίσουμε και να αγκαλιάσουμε τον Kevin, και τώρα μπάντα και κοινό βρίσκονται ξανα σε αυτήν την μεταβατική περίοδο. Ο Dave λοιπόν, γεμάτος ενέργεια, με μια φωνή που είναι πιο κοντά στον Martin παρά στον Kevin είχε πολύ καλή επαφή με το κοινό , αν και καμία για να πούμε του στραβού το δίκιο καμιά φορά έχανε στίχους ή δεν έβαζε το μικρόφωνο στο στόμα (;;;!). Υπήρξαν και κάποια προβλήματα στον ήχο που σχολιάστηκαν από την μπάντα, και ο κόσμος που ενώ στην αρχή το απολάμβανε, στην πορεία κάπως κουράστηκε. Παρά τα ευτράπελα υπήρχε φουλ ενέργεια από όλη την μπάντα, παρά την δεδομένη κάπως πιο ερασιτεχνική εμφάνιση, η οποία δικαιολογείται εν μέρει από τις συνθήκες. To σετ ήταν μακροσκελές και γεμάτο, με ένα προς ένα τα κομμάτια που ακούστηκαν να είναι certified rising slum classics. Παραμένουν αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού και στο τέλος κέρδισαν και το πιο ζεστό χειροκρότημα. Σαν highlight θα κρατήσω την διασκευή στο "Emerald" των Thin Lizzy που σχεδόν ποτέ δεν λείπει και πάντα φέρνει χαμό.
Setlist :
Penny Dreadful • Spinning Jenny • Earth Mother, the Sun and the Furious Host • Cry of the Land • Another Fine Mess • Cardboard City • The One Piece Puzzle • The Widdershins Jig •The Parliament of Fools •The Song of No-Involvement • Emerald (Thin Lizzy cover) • Great Blow for a Day Job • Anotherdrinkingsong • Inequality Street • Thinking Allowed?
W.A.S.P
Οι W.A.S.P. βγήκαν και παίξαν όλο το 1ο άλμπουμ. Όλο! Απο την αρχή μέχρι το τέλος. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο; Ό,τι και να ειπωθεί από αυτό και πέρα νομίζω είναι περιττό. Η επιστροφή των θρυλικών W.A.S.P. στην χώρα μας μπορεί να έκανε πολύ κόσμο να γελάσει ειρωνικά, μιας και αρκετοί οπαδοί δεν έχουν και τις καλύτερες αναμνήσεις, σίγουρα όμως όσοι τίμησαν με την παρουσία τους την μπάντα δεν απογοητεύτηκαν. Ναι μπορεί να είχε playback στα ρεφρέν και ναι μπορεί ο Blackie να ακουγόταν καλύτερα από ότι στον δίσκο. Το γεγονός όμως ότι ακούς τραγούδια σαν το "I Wanna Be Somebody" "Tormentor" και το "L.O.V.E. Machine" από τον άνθρωπο που τα έγραψε κατά την γνώμη μου είναι αρκετό για να κάνεις τα πάντα ώστε να πας για να μην τα «χάσεις». Η μπάντα ήταν γεμάτη όρεξη και ασταμάτητα την έβλεπες να οργώνει την σκηνή χωρίς να αφήσει σπιθαμή απερπάτητη. Πίσω από την μπάντα στο videowall βλέπουμε να παίζουν παλιές εμφανίσεις και video clip τους. Σίγουρα πολύ καλύτερο από τα video wall στις αντίστοιχες συναυλίες τους το 2024. Δεν ξέρω αλλά κάτι μου έκανε όλο αυτό το member berry inception. Ήταν μια επιστροφή σε άλλη εποχή. Τότε που ο Blackie σαν σωστός ρέμπελος πιτσιρικάς ήταν ο απόλυτος ροκστάρ. Και ακόμη είναι... το δεύτερο, το πρώτου κάπου το χάσαμε τα τελευταία χρόνια με τον πορτοκαλί φίλο του αλλά δεν είναι της παρούσης ούτε αυτό. Οι Mike Duda στο μπάσο, Doug Blair στη lead κιθάρα, and Aquiles Priester στα τύμπανα που πλαισιώνουν τον Blackie τα τελευταία αρκετά χρόνια δείχνουν απόλυτα δεμένοι, και πέρα για πέρα heavy metal. Από εμένα χαίρεις απόλυτης εκτίμησης όταν βγαίνεις για encore και αντί για ένα δυο κομματάκια επιλέγεις να παίξεις 2 medleys, ένα από το Inside the Electric Circus και ένα από το The Headless Children, για να κλείσεις πανηγυρικά την εμφάνιση σου με "Wild Child" και "Blind In Texas". Συνολικά, το γεγονός πως ακούσαμε ένα τέτοιο μνημείο, όπως είναι ο πρώτος δίσκος των W.A.S.P, στην ολότητά του, από μόνο του είναι αρκετό ώστε να γράψει αυτήν την ημέρα με χρυσά γράμματα στο καλεντάρι των αναμνήσεων μου. Quality over quantity το λέω εγώ αυτό, και λίγο περισσότερο από 80 λεπτά ήταν αρκετά για να γραφτεί ο διθυραμβικός metal επίλογος του φετινού Rockwave. Και... αν ισχύουν όσα ακούγονται για το 2026, ήδη μετράμε τις μέρες αντίστροφα. Χρόνια πολλά, χαρούμενα 30! Τα λέμε του χρόνου!
Setlist : Part 1 (W.A.S.P)
I Wanna Be Somebody • L.O.V.E. Machine • The Flame • B.A.D. • School Daze • Hellion • Sleeping (in the Fire) • On Your Knees • Tormentor • The Torture Never Stops
Part 2 (Encore)
Inside the Electric Circus/I Don't Need No Doctor/Scream Until You Like It (medley) • The Real Me/Forever Free/The Headless Children (medley) • Wild Child • Blind in Texas
