Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Στην εποχή του χρόνου που πρωταγωνιστούν τα φεστιβάλ, οι συναυλίες, και... οι παραλίες. Η νέα μουσική μοιάζει να λιγοστεύει καθώς οι περισσότερες μπάντες έχουν πάρει σβάρνα τις μεγάλες σκηνές. Εδώ λοιπόν φίλες, φίλοι & everything in between έγκειται η ομορφιά του να ακούς μπουντρουμομουσική. Οι μισοί δεν ασχολούνται καθόλου με τις πωλήσεις και το marketing timing και μας προσέφεραν έναν Ιούλιο γεμάτο με τόσο εκπληκτικά releases, που θα μπορούσαν κάλλιστα να κοσμούν τις αντίστοιχες λίστες και των πιο busy μηνών.
Floating - Hesitating Lights
Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο single του δίσκου, μέσα στον Δεκέμβριο του 24, ήμουν σίγουρος πως ο νέος δίσκος των Floating θα με απασχολήσει θετικά μέσα στη χρονιά. Τόσους μήνες μετά όμως, ομολογώ πως τους ξέχασα και τα επόμενα singles χάθηκαν τελείως από τα ραντάρ μου. Στο ντεμπούτο τους το 2022, The Waves Have Teeth, οι Floating συστήθηκαν με ένα λιγότερο συγκροτημένο μείγμα death/doom και post‑punk επιρροών, δημιουργώντας έναν χαοτικό, ιδιόρρυθμο ήχο γεμάτο αντιθέσεις. Στο Hesitating Lights, αυτό το δεύτερο βήμα, το duo από τη Σουηδία φαίνεται να έχει ωριμάσει πλήρως. Οι συνθέσεις είναι πιο στοχευμένες και ο δίσκος ακούγεται πιο στέρεος και με πολύ καλύτερη ροή. Δεν ξέρω ποιο target audience προσπαθούμε να πιάσουμε με έναν τίτλο οπως το "I Reached The Mew". Είναι οι Pokémon trainers; Είναι οι new age καθρεφτάκηδες ακόλουθοι του rizzler που κοιτιούν αέναα το είδωλό του ατενίζοντας τα πηγούνια τους; Όπως και να έχει το εναρκτήριο λάκτισμα του Hesitating Light εισάγει το ακροατήριο σε έναν παντελώς νέο κόσμο. Η gothic μπασογραμμή αλά Siouxie πρωταγωνιστεί στο ίντρο του δίσκου και αμέσως γίνεται ξεκάθαρο το ποσό μοναδική θα είναι αυτή η εμπειρία. Τα post punk στοιχεία που αγκάλιαζαν και τον προηγούμενο δίσκο τους εδώ είναι πιο προδηλα απο ποτέ, όμως σε καμία περίπτωση δεν αφαιρούν απο τη βαναυσότητα του κυρίως πιάτου. Και τι είναι αυτό; Αδυσώπητο death metal παλαιάς κοπής, βγαλμένο από τον πρώτο δίσκο των Gorguts, πριν δηλαδή προλάβουν να πειραματιστούν στον βαθμό που το έκαναν στις επόμενες κυκλοφορίες. Το "Grave Dog" έρχεται να επιβεβαιώσει ακριβώς αυτήν την έμφαση στον ακραίο ήχο, και πως το πάντρεμα αυτών των δύο κόσμων περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον βασικό πυρήνα. Ισως σε αυτό βοηθάει και η ομοιότητα με τον Lemay σε σημεία στα φωνητικά και η έμφαση στο μπάσο. Στα του ήχου, κρύβεται ίσως και ο μεγαλύτερος θρίαμβος του Hesitating Lights. Το πάντρεμα όλων αυτών των ήχοτοπίων και των διαθέσεων δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα, όμως όλα ακούγονται εκπληκτικά. Από τις άλλοτε κοφτερές και άλλοτε φωτεινές κιθάρες, στο δυνατό και γεμάτο μπάσο μέχρι τα γήινα τύμπανα. Έχω εθιστεί σε αυτό το ηχόχρωμα, και είναι πολύ σημαντικός λόγος που ο δίσκος παίζει στο repeat. Το "Cough Choir" είναι μια πιο φωτεινή σύνθεση και έχει μια ελαφρώς πιο shoegaze-y διάθεση. Ακούω πολλά στοιχεία που μου φέρνουν στο μυαλό τους δικούς μας και υπεραγαπημένους Hail Spirit Noir, οπότε είμαι πολύ χαρούμενος. Στο "Exit Bag Song" γυρνάμε πάλι σε full-blown post-punk το οποίο ανοίγει το δρόμο για την πιο ενδιαφέρουσα έως τώρα σύνθεσή τους. Το κατά το ήμισυ ομότιτλο κομμάτι του δίσκου με τίτλο "Hesitating Lights / Harmless Fires" φέρνει την ηχητική και θεματική απογείωση. Από το ατμοσφαιρικό intro, στην σχεδόν ανήθικα catchy μπασογραμμή, έως τα blastbeats και τα μελαγχολικά riffs, εκτιμώ πάρα πολύ όταν η πιο έντονη στιγμή στο δίσκο είναι στη μέση του. Συνήθως εκεί κρύβονται τα fillers, που εδώ λάμπουν δια της απουσίας τους. Το "Still Dark Enough" τιμάει τον τίτλο του με ένα σκληροτράχηλο σκοτεινό death doom ενώ το "The Wrong Body" κρατάει το πόδι σφηνωμένο πάνω στο γκάζι σε ένα μανιασμένο μπασάτο πανκοdeath. Το "The Waking" κλείνει τον δίσκο με τον πιο χορευτικό τρόπο, σε όλες τις εκφάνσεις της έννοιας. Από το γκρουβάτο βασικό riff, στην γκοθοποστπανκίλα που ακολουθεί, ως τα αέναα blasts και τα μαγευτικά leads μέχρι τέλους. Κλείνεις τα μάτια και νιώθεις πως έχεις μεταφερθεί σε ένα σκοτεινό club όπου τα κορμιά κινούνται χωρίς κανένα σωματικό έλεγχο. Το Hesitating Lights είναι παράλληλα οδυνηρό, σκληροτράχηλο, ακραίο, πέρα για πέρα συναισθηματικό, όμως με τόσο γερούς ρυθμικούς πυλώνες που δένουν όλους τους ήχους άψογα. Πραγματική μαγεία. Τέτοιοι δίσκοι βγαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια, και είναι ειλικρινά ανατριχιαστικό το πως το φάσμα της ακραίας μουσικής μπορεί να αγκαλιάσει όλους αυτούς τους ήχους και να δημιουργήσει κάτι τόσο οργανικό και μοναδικό.
Abigail Williams - A Void Within Existence
Έχω εδώ να ομολογήσω μια αμαρτία μου. Στο παρελθόν αγνοούσα επιτηδευμένα την μουσική των Abigal Williams, και ο βασικός λόγος ήταν... το logo τους. Ένα κόλλημα καθαρά από κόμπλεξ, όμως δεν μπορώ να πω ψέματα. Με ενοχλούν αρκετά τα λογότυπα/γραμματοσειρές black metal μπαντών που θυμίζουν περισσότερο deathcore παρά black metal. Κάτι Dark Fortress (αν και τα καστράκια από πάνω είναι κουλ) , κάτι Wolves In The Throne Room (πριν το αλλάξουν αισίως στο καταπληκτικό τωρινό), μου έβγαζαν μια φτήνια. Τόσοι καλοί γραφίστες υπάρχουν εκεί έξω. Για καιρό λοιπόν θεωρούσα πως οι Abigail Williams ήταν μπάντα τύπου Aversions Crown και Shadow Of Intent, που... όκει, καλοί και οι δύο, αλλά δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα να το ξανακούσω. Enter 2019 λοιπόν και χαίρομαι τόσο πολύ όταν μια μπάντα με βάζει στη θέση μου. Η κυκλοφορία του Walk Beyond the Dark, σε συνδιασμό με τον χαμό που ακολούθησε και την ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ LOGO σε κάτι που παραπέμπει περισσότερο σε avant garde και αποκρυφιστικό έκανε την μπάντα πλέον undeniable, και δεν μπορούσα πια να τους αγνοήσω. Φυσικά εξ αιτίας αυτού άκουσα και τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, και δεν ήταν ανθυποdeathcore όπως περίμενα (In my defense, στα 2000s είχαν δυο metalcore EP), αλλά ένα υπέρμετρα blastbeatίζον συμφωνικό black, το οποίο αν και αρτιότατο, δεν μου δημιούργησε πάρα πολλά συναισθήματα. Η αλήθεια ήταν στο Walk Beyond the Dark. Εκείνος ο δίσκος σηματοδότησε την ώριμη μεταμόρφωση του σχήματος, σε melodic/atmospheric black metal και ήταν ένα κορυφαίο δείγμα και συνθετικής δεινότητας και συναισθηματικής γραφής όπως και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του έτους στον ακραίο ήχο. Φτάνουμε λοιπόν στο τώρα, και στο A Void Within Existence, το έκτο studio album που κυκλοφόρησε στις 18 Ιουλίου μέσω της Agonia Records. Βρίσκουμε την μπάντα να ακολουθεί περίπου το ίδιο μονοπάτι πέρα από το σκοτάδι (hehe get it?) με έναν δίσκο που εξυψώνει όλα όσα τους τοποθέτησαν στην καρδιά μου. Παρά τα έξι χρόνια σιωπής, η νέα κυκλοφορία δεν είναι απλώς συνεπής ανανέωση, αλλά ένα σκοτεινό, σκληρό και τρομερά συναισθηματικό soundtrack μοναξιάς και απώλειας και ψευδαίσθησης. Κάτι που ο ίδιος ο Sorceron, ο βασικός πυλώνας της μπάντας περιγράφει ως «σκοτάδι που δεν μπόρεσα να ξεφορτωθώ».
Το ξέρω πως δεν έχω πει ακόμα κουβέντα για τον ίδιο το δίσκο, όμως θέλω πραγματικά να σταθώ λίγο στο εκπληκτικό εξώφυλλο του Eliran Kantor. Το πιο hot όνομα στον κόσμο των metal artworks, για όλους τους σωστούς λόγους. Ο άνθρωπος είναι ο Μίδας με πινέλα, και για δεύτερη (και σίγουρα όχι τελευταία) φορά δουλειά του κοσμεί αυτή τη στήλη. Ο πίνακας απεικονίζει έναν κρεμασμένο άνδρα με μία τετράδα από λογικά σπουδαστές καλών τεχνών να τον περνούν στην αιωνιότητα ζωγραφίζοντάς τον. Ίσως είναι κάποιος συμβολισμός περί της αθανασίας μέσω της τέχνης. Εμένα πάντως η αίσθηση που μου προκαλεί είναι πως ούτε στον θάνατο δεν μπορεί ο άνθρωπος να βρει ηρεμία. Όπως και να έχει όμως, είναι ένα κομψοτέχνημα που με υποχρεώνει να το πάρω σε βινύλιο. Περνάμε αισίως στα της μουσικής, με το "Life, Disconnected" να ανοίγει τον δίσκο με ένα riff που φέρνει την γκρούβα σε πρώτο επίπεδο και το βασικό hook να γεμίζει από ομαδικά φωνητικά. Οι metalcore/hardcore καταβολές κάνουν την εμφάνισή τους με το καλημέρα, πριν ξεχυθεί το καθ'όλα κιθαριστικό black metal πανδαιμόνιο που συνεχίζει στο "Void Within". Υπέρμετρα τεχνικό, με τα drums να πρωταγωνιστούν και τις χαοτικές, dissonant σχεδόν mathcore κιθάρες να είναι σκορπισμένες. Ο Mike Heller (Malignancy, ex-Fear Factory) πίσω από το kit, αν και session μέλος αφήνει στους δύο τελευταίους δίσκους ανεξίτηλη την πινελιά του. Από το δεύτερο μισό και σε ολόκληρο το "Nonexistence" έχουμε μια αρκετά πιο ατμοσφαιρική και μελαγχολική προσέγγιση, χωρίς να λείπουν και οι εκρήξεις. Κλείνει με ένα μαγικό solo, και η ηρεμία που ακολουθεί σκοτώνεται βάναυσα από το intro του "Still Nights". Ολικό πανδαιμόνιο, με ένα ρεφραίν με φωνές σαν ιαχές πολέμου και τα blasts να μην σταματούν δευτερόλεπτο για ανάσα και ένα breakdown που ακούγεται σαν πυροβολισμοί. Η τριπλέτα που κλείνει το A Void Within Existence είναι και οι μεγαλύτερες συνθέσεις, και προσφέρουν και την μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Το "Talk To Your Sleep" είναι το πιο μελαγχολικό κομμάτι στο δίσκο. Αντίστοιχα η προσθήκη πλήκτρων στο "Embrace The Chasm" βάζει ένα λιθαράκι στη μοναδικότητα του ακούσματος, ειδικά σε συνδιασμό με το που το πηγαίνουν τα leads μετά το δεύτερο μισό. Σε αντίστοιχο mood έρχεται και ο μεγάλο επίλογος του δίσκου, εδώ όμως με την προσθήκη των ανθεμικών καθαρών φωνητικών του Sorceron. Είχαμε δει κάτι αντίστοιχο σε μικρότερη κλίμακα με τον προηγούμενο δίσκο, όμως εδώ φαίνεται να το εξερευνεί στο έπακρο, και τολμώ να πω πως του βγαίνει, ειδικά στα σημεία που μπλέκει τις δύο τεχνικές. Το "No Less Than Death" είναι ένα σαγηνευτικό κομψοτέχνημα που κλείνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον καλύτερο δίσκο των Abigail Williams.
Dephosphorus - Planetoktonos
Είχα κάποιους μήνες να βάλω ντόπιο πράμα στις λίστες των μηνών, και ποιος καλύτερος τρόπος από αυτήν εδώ την μπαντάρα! Το Planetoktonos, πέμπτο πλήρες album των Αθηναίων Dephosphorus, κυκλοφόρησε στις 18 Ιουλίου 2025 μέσω των 7Degrees Records (LP) και Selfmadegod Records (CD), μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια από το καταπληκτικό Sublimation (2020). Ο χρόνος ανάμεσα στους δύο δίσκους υπήρξε μεγαλύτερος από ποτέ, αλλά το αποτέλεσμα είναι το πιο συνεκτικό και στοχευμένο άλμπουμ τους ως τώρα. Η μουσική τους εκ καταβολής ετικετοποιείται ως astrogrind: με τις επόμενες κυκλοφορίες τους να προσθέτουν ολοένα και περισσότερα στοιχεία, με την κατάληξη πλέον να είναι ενα κράμα grindcore, γεμάτο επιρροές από όλο το φάσμα του ακραίου ήχου, death metal, black metal, sludge και thrash. Έχουν δημιουργήσει έτσι μια στάση τόσο τεχνική όσο και θεματική, με τα διαστημικά στοιχεία να αποτελούν πάντα τον βασικό πυλώνα. Το «Φονέας Πλανητών» λοιπόν, σε συνδιασμό με τον ανανεωμένο τους ήχο μοιάζει να αντικατοπτρίζει πλήρως την κλίμακα και την ένταση του ηχητικού και θεματικού κόσμου του άλμπουμ, εξερευνώντας το AI, τα Dyson Spheres, τη βιωσιμότητα των πολιτισμών και την αλληλεπίδραση του ανθρώπου με τεχνολογία. Χωρίς ωραιοποιήσεις, αλλά με προειδοποιητικό και ενίοτε απαισιόδοξο βλέμμα προς το μέλλον.Το album διαρκεί περίπου 28 λεπτά και περιλαμβάνει 9 κομμάτια που δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας: είναι ένα σύντομο, πυκνό, και συνειδητά ακραίο masterclass. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Zώντας Σε Ένα Μετασταθερό Σύμπαν" τα death metal στοιχεία πρωταγωνιστούν και δίνουν βροντερό παρόν. Γκρούβα αντίστοιχη των Bolt Thrower, που εξελίσσεται σε έναν χορό από blastbeats και μια ατμοσφαιρική/ψαλμωδική εκτόνωση. Το "Αναζητώντας Σφαίρες Ντάϊσον" μετά από ένα εκτενές intro ξετυλίγει ένα riff-fest πέρα για πέρα grind ενώ το "Χλωμές Φλέβες", το πρώτο single του δίσκου, δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο groove. Έχω εδώ να δηλώσω, πως το "Ο Θρίαμβος Της Επιστήμης Και Της Λογικής" είναι στα 5 καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Take it or leave it. Μέσα σε ούτε δύο λεπτά έχει περισσότερα και καλύτερα riffs από δίσκους ολόκληρους. Πραγματικός θρίαμβος. Στο "H Κινητική Μιας Έκρηξης Υπερνοημοσύνης" μιλούν για το κατά πόσο υπάρχει κίνδυνος ολικής αφομίωσης από το machine learning και την τεχνιτή νοημοσύνη και το κατά πόσο θα μας επέτρεπε μια μέρα να το κλείσουμε ή να το περιορίσουμε μπροστά από ένα ατμοσφαιρικό grind χαλί. Next level Terminator ish. Μιας που πιάσαμε τις μηχανές, στα τεχνικά του ο δίσκος είναι αρτιότατος. Κάθε όργανο ακούγεται όπως πρέπει, κάθε riff, κάθε κρουστό και κάθε θόρυβος χτυπά σε υψηλή ευκρίνεια και ισχύ και η ατμόσφαιρα με περικλύνει σε όλη τη διάρκεια. Τα φωνητικά είναι πιο ιδιαίτερα από ποτέ, θυμίζοντας περισσότερο black metal howls, και μου δημιουργεί ένα ακόμα πιο απόκοσμο συναίσθημα το να ακούω τους στίχους στα ελληνικά με αυτήν την χροιά. To ομότιτλο τραγούδι είναι άλλο ένα crushing death metal μανιφέστο ενώ το "Υπολογίζοντας την Αιωνιότητα" (Calculating Infinity για τους ξένους φίλους και ελπίζω να ήταν αναφορά στους The Dillinger Escape Plan) βρίσκουμε μια πιο thrash-y προσέγγιση. Η "Αιώνια Άνθιση" κλείνει τον δίσκο με ένα πιο mid-tempo, πάνβαρυ μπετόν αρμέ. Οι κιθάρες κάπου στη μέση σε συνδιασμό με τα ομαδικά φωνητικά του ρεφραίν είναι ένα από τα μεγαλύτερα highlights του δίσκου. Κλείνει όπως άνοιξε, δηλαδή με ένα big bang. O Planetoktonos είναι η υπενθύμιση πως οι Dephosphorus είναι από τις καλύτερες μπάντες της εγχώριας ακραίας σκηνής.
Honorable mention :
Sepulchre - Psalms Unto Ceasar
Δεν υπάρχει κάτι που να επιβεβαιώνει περισσότερο αυτό που έλεγα στο εισαγωγικό περί ποιότητας δίσκων του Ιουλίου, από αυτόν τον δίσκο. Το ντεμπούτο των Sepulchre είναι τόσο undeniable που δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το feature, έστω και σαν μικρή αναφορά. Not to be confused με τους Νορβηγούς Sepulch-ER που έβγαλαν την δισκάρα Panoptic Horror το 2018, οι Αμερικάνοι blacksters ήρθαν για να πάρουν σπίτι το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου. Παίζουν ένα κράμα από μελωδικό αλλά και καταιγιστικό black metal, σαν ένα πάντρεμα από τους αγαπημένους Spectral Wound και Limbonic Art/Kataxu. Έχουν πάρει όμως κυρίως τα καλά στοιχεία από τις συνιστώσες τους. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ακούστε το "The Blood Moon Above the Frozen Lands" και είμαι πεπεισμένος πως δεν θα χρειαστεί κάτι παραπάνω. Τα "With Wrath and Glorious Vengeance" και "War and Pestilence" ακούγονται ακριβώς όπως θα προϊδέαζαν οι τίτλοι τους. Βάναυσα και ασταμάτητα blasts και τρέμολο riffs με το δεύτερο να έχει και μερικά από τα πιο catchy hooks στο δίσκο. Το "Hail As Gods" προσθέτει κάποια ελαφρά synths στην εξίσωση, με το μυαλό μου να πηγαίνει ασυναίσθητα στους Summoning, την ίσως καλύτερη μπάντα στο σύμπαν. Never a bad thing. Το ομότιτλο είναι ίσως το καλύτερο δείγμα epic black της τελευταίας δεκαετίας αν εξαιρέσουμε τις δουλείες του Άυλου. Θα ήταν πολύ καλύτερο αν μπορούσα να βρω και πως να το παραγγείλω.
