Άλλη μια εβδομάδα ξεκίνησε μέσα στον πανικό του καύσωνα και τα μηνύματα άλλης μιας ανίκανης κυβέρνησης και το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα εσπρεσάκι και την μαγεία του Οράτιου Σίλβερ που διάλεξα μέσα από πληθώρα Blue Note δίσκων στα ράφια μου. Από πού να ξεκινήσω και πού να σταματήσω; Στην περίπτωση αυτού του τεράστιου μουσικού, οι συστάσεις είναι περιττές, αρκεί να αναφέρω ότι έχει 35 άλμπουμ με το όνομα Horace Silver και κάμποσα άλλα με quintet – quartet και trio σχηματισμό. Όρεξη και χρόνο να έχεις να ακούς. Ψάχνοντας χρόνια τη jazz, κάποια στιγμή περνάς αυτό το άγαρμπο στάδιο που όλα σου φαίνονται ίδια και αρχίζεις να ξεχωρίζεις και να πιάνεσαι από τις λεπτομέρειες. Στην περίπτωση του Οράτιου αυτό δεν άργησε να συμβεί με μένα. Όχι μόνο τον ξεχώρισα αλλά έγινε και ο αγαπημένος μου σε χρόνο ρεκόρ. Μέσα από το χαμό κυκλοφοριών του, ξεχώρισα το υπέροχο Song For My Father του 1965 στη Blue Note που πρόσφατα άγγιξε τα 75 χρόνια παρουσίας της στη jazz σκηνή παγκοσμίως.
Εστιάζοντας λίγο καλύτερα στο εν λόγω LP δεν μπορώ να μη σταθώ στο μοναδικό τρόπο του με το πιάνο. Σε μια αμιγώς hard bop περίοδο για τη jazz, o Silver έπαιξε ένα μαγικό modal jazz πράγμα με πινελιές από latin, χωρίς όμως να το παραξηλώνει. Βελονιάζοντας την πρώτη πλευρά, όλα είναι όπως πρέπει, το "Song for my Father" σε καθηλώνει ενώ το "The Natives Are Restless Tonight" και το "Calcutta Cutie" γκρουβάρει την ατμόσφαιρα όμορφα. Πηγαίνοντας στην δεύτερη πλευρά, τα συναισθήματα ανατινάζονται με το φοβερό -λόγω τεχνικής και μελωδίας- "Que Pasa", μέχρι να φτάσεις στο "The Kicker", ένα killer soul jazz track-κλωτσιά στο καλάμι της nu jazz. Το LP τελειώνει με το "Lonely woman". Eδώ το κουιντέτο διαλύεται μόνο γι’αυτό το track και η σύνθεση της μπάντας μεταμορφώνεται σε trio. Τρομπέτα, τενόρο σαξόφωνο, κοντραμπάσο, τύμπανα και τα μαγικά χέρια του genius Horace Silver στο πιάνο.
Είναι αστείο και πάλι θα φανώ γέρος και γκρινιάρης αλλά ως μουσικόφιλος που ακούω με προσοχή και υποστηρίζω ότι νέο, δεν μπορώ να μην βγω στο συμπέρασμα ότι όλα είναι Horace Silver αφού όρισε τον modal τρόπο παιξίματος. Τον ακούς παντού, σχεδόν σε κάθε promising jazz δίσκο! Μεσημέριασε.
