Εδώ και καιρό, στη στήλη κάνω focus σε δίσκους που – υποτίθεται – είναι πρόσφατοι. Κι όμως, αν το σκεφτείς καλά, πας καρφί για ψυχιατρείο: γιατί αυτή η μουσική που για μας ήταν… σχολική ύλη, κουβαλάει ήδη στην πλάτη της 20 και 30 χρόνια ζωής. Και για να μην μακρηγορούμε, αυτό είναι ένα συναίσθημα που πάντα θα μας κάνει να ανατριχιάζουμε. Βασικός λόγος όμως που πιάνω τα εν λόγω άλμπουμ είναι και οι αρχές του 2000 που στα bars αυτή η μουσική έδινε και έπαιρνε. Στα 90 bpm μπορούσες να μιξάρεις hip hop, nu jazz, nu funk και breaks συνολικά και όλα πηγαίναν ρολόι. Δύο εβδομάδες πριν μιλήσαμε για τους Visionneers του Marc Mac και τώρα έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε για έναν τεράστιο hip hop δίσκο που άλλαξε την μουσική 5-6 φορές χωρίς δισταγμό. Ξεπεράστηκε και ξαναήρθε στην μόδα ενώ έχει μετρήσει άπειρα χιλιόμετρα σε πικάπ και ηχοσυστήματα γενικότερα ανα τον κόσμο.
Να πω κάτι τώρα: Έχω πραγματικά σκυλοβαρεθεί να ακούω διασκευές από νεοσύστατες μπάντες που παίζουν instrumental hip hop και από djs που με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο ρεμιξάρουν τα classics. Πιάστε τα originals, ρε. Εκείνη η εποχή ήταν pure και οι βασικότεροι λόγοι το flow των MCs και τα φανταστικά samples που πια δεν μπορεί κανείς να ακούσει. Κοιτάχτε, είναι καλό να παράγεται πρωτότυπη μουσική και προσωπικά το θεωρώ σοβαρό progress για τους μουσικούς-παραγωγούς αλλά, σαν τα samples που καθόρισαν το hip hop ως είδος (το πιο πετυχημένο στον πλανήτη) δεν υπάρχει. Κι αφού ξέρασα όλη μου τη χολή, πάμε τώρα να τα πούμε στα ίσια για τον Nas, γιατί, ναι, αναγκάστηκα να ξαναπάρω το Illmatic σε επανέκδοση. Το παλιό μου (1η US έκδοση, αγορασμένο στο Μοναστηράκι αρχές 2000) τα έχει πια παίξει∙ δεν πολυπαίζει όπως παλιά.
Το 1994 ξεπρόβαλε αυτό το έπος έκλεισε καλά τα στόματα τριγύρω. Τα samples είναι σοκαριστικά και το rap απλά από άλλο πλανήτη, για να μην πω και για την χροιά του Nas. Πάντα κοφτερός αλλά τόσο smooth και gentle πάνω στις μπασογραμές και τα samples. Και πάνω απ' όλα βούτυρο για κάθε μου σετ τα τελευταία 20 χρόνια. Επιτρέψτε μου να πω πως ενώ ο ήχος του είναι αλήτικος, πάντα μου έβγαζε μια καθαρότητα έτσι ώστε να τον παντρέψω με jazz κλπ. Και χωρίς παρεξήγηση, κάπως μου φέρνει στο μυαλό και τους TXC των εφηβικών μου χρόνων — που τότε τους λιώναμε λίγο παραπάνω, γιατί, κακά τα ψέματα, είχαν και την ελληνική ψυχή στα raps. Όσο για τα υπόλοιπα δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Αν ανοίξετε έναν browser θα τα μάθετε όλα, εδώ έρχεστε για την αγάπη και τις αναμνήσεις. Δεν θα αναφέρω συγκεκριμένα κομμάτια αν και έχω 2-3 πολύ αγαπημένα γιατί το Illmatic είναι δίσκος που ακούγεται σαν τρεχούμενο νερό.
