Είναι Δευτέρα, ξυπνάω και βιώνω τη λιακάδα να έρχεται από μακριά, σαν να μην έχει περάσει η προηγούμενη ημέρα. Σαν να ήταν εκεί παγωμένη, σαν σε Bob Ross πίνακα. Χωρίς να έχω καταφέρει να ξεγελάσω τον εγκέφαλο μου ώστε να προσπεράσει τον πονοκέφαλο της προηγούμενης νύχτας από το ταξίδι αστραπή που έκανα. Έτσι ακριβώς νιώθω όταν κοιμάμαι και ξυπνάω με πράγματα στο κεφάλι μου. Μετά θυμάμαι τους μετεωρολόγους στα κανάλια που μιλάνε για τις κατά τόπους ηλιοφάνειες και η διάθεση μου φτιάχνει ξανά. Πάντα πίστευα πως το «κατά τόπους ηλιοφάνεια» αποτελούσε γενικότητα και έτσι γέλαγα με την ψυχή μου. Ξεκίνησα την προεργασία για την εβδομαδιαία μου στήλη και έπεσα άχαρα στο κρυφό αριστούργημα της Λένας Πλάτωνος, Γκάλοπ, που προεξείχε από το ράφι θέλοντας να μου πει κάτι στο αυτί. Δεν θα ξεχάσω τι είχε δηλώσει ο Josh Cheon, label owner της Dark Entries του επανέκδοσε το Γκάλοπ πρώτος το 2015. Αυτός ήταν και ο πρώτος δίσκος που ήθελε να κυκλοφορήσει όταν ξεκίνησε το label και τελικά τα κατάφερε με αρκετή αξιοπρέπεια.
Μπορεί όλη αυτή η ιστορία με την μεγαλειότητα της Πλάτωνος να δίχασε την Ελλάδα του '80 αλλά σίγουρα την έκανε πιο σοφή. Όταν παρουσιαζόταν σε εκπομπές για live performance ή όταν ακούγονταν σε ηχεία που έφταναν σε ανυποψίαστα αυτιά όλοι την θεωρούσαν τρελή. Όλοι οι υπόλοιποι όμως όχι. Μαζί σε αυτούς και ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις που την θεωρούσε ιδιοφυία. Η Λένα Πλάτωνος που κάνει καλύτερο για άλλη μια φορά το πρωινό μου και που γεμίζει αισιοδοξία και όρεξη για αναζήτηση την ζωή μου είναι ένα απο τα πιο δυνατά χαρτιά της ελληνικής δισκογραφίας που με θράσος καθήλωσε πολλούς μουσικόφιλους ανά τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια. Έγραψε και κυκλοφόρησε αρκετή μουσική απο το 81 εως και σήμερα με πιο σημαντικές στιγμές το Σαμποτάζ, τις Μάσκες Ηλίου, το Γκάλοπ και τα Λεπιδόπτερα. Δείχνοντας μέσα στην αφέλεια της πόσο πρωτοπόρα υπήρξε ως συνθέτης. Το 1985 που έσκασε το Γκάλοπ σαν κομήτης ήμουν μόλις 5 χρονών. Αναρωτιέμαι τι αίσθηση θα μου προκαλούσε αν ήμουν 20.
Εστιάζοντας στο εν λόγω LP δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει τα πρώιμα ηλεκτρονικά με τις σκοτεινές συνθέσεις, τις φοβερές μπασογραμμές και το υπέροχο spoken word. Abstract, raw, primitive! Θα ήταν μερικές από τις ετικέτες που θα πρόσθετα στο στίκερ της επανέκδοσης. Εδώ ο άκρως φουτουριστικός ήχος μπλέκεται άψογα με τα λόγια της Πλάτωνος για την απλή και συνάμα μυστήρια καθημερινότητά της. Μουσική για αγάπες, για άλυτες ασκήσεις φυσικής, για παραλίες που έβραζαν, για ανθρώπους που είχαν να πουν πολλά. Το Γκάλοπ είναι ένα μεγάλο ταξίδι που ακούγεται πολύ σύντομο ενώ δεν είναι. Μαλλον δεν χρειάζεται να πω περισσότερα μα να μείνω στα συναισθηματα που μου προκαλεί όλα αυτά τα χρόνια που εξερευνώ αδιάκοπα την μουσική της. Προσωπικά θεωρώ πως πέρα απο πρωτοποριακός, άγνωστος σε πολλούς και σπάνιος στην πρώτη του έκδοση από το label του Πατσιφά, Lyra Records, είναι και στους 10 πιο πρωινούς δίσκους. Μουσική για να ξεκινάς άλλη μια μέρα σ’αυτόν τον κόσμο. «Και να θυμάσαι, μια γυναίκα θα σ’αγαπήσει όποιος και να’σαι».
