Γεγονός είναι πως το σκέφτηκα αν ήθελα έναν highlight δίσκο από την συλλογή μου, κάτι κοινά αποδεκτό ή γνωστό ή κάτι random για την διακοσιοστή στήλη. Ναι, καλά ακούσατε. Το Diggin, με τη σημερινή του μορφή, κλείνει 200 στήλες. Διακόσιοι δίσκοι. Και το γιορτάζει κάπως. Πρώτα απ’ όλα, σας ευχαριστώ για την αγάπη. Έπειτα, ευχαριστώ την ίδια τη μανία μου να ψάχνω δίσκους που με έφερε ως εδώ.
Και για να επιστρέψω στην καυτή καρδιά του θέματος, το τι θα διαλέξω σήμερα, ήξερα ότι έπρεπε να είναι κάτι ελληνικό, αλλά όχι πολυφορεμένο. Οπότε το μυαλό μου πήγε καρφί στην Μαρία του Σκεμπρή για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλά ας αφήσουμε την μουσική να τα πεί καλύτερα.
Μαγικό πρωινό, από αυτά που θες να μείνεις για πάντα μέσα, και στην δική μου περίπτωση να ακούς δίσκους και να πίνεις δεκάδες εσπρέσσο ζεστούς. Ελλάδα στο πικάπ με ένα "οne of a kind" LP που κυκλοφόρησε το 1970 στην Lyra απο τον Νίκο Σκέμπρη, τον Νίκο Λαβράνο δηλαδή με άλλο όνομα. Έναν μεγάλο μουσικό σε ένα άκρως ιδιαίτερο πρότζεκτ που ακούει στο όνομα Μαρία. Με τον Γιάννη Πουλόπουλο, τον Γιάννη Θωμόπουλο και την Μαρία Δουράκη στα φωνητικά. Με φανταστικές ερμηνείες και οι τρεις. Δεν ξέρω τι περιμένετε να ακούσετε αλλά μάλλον θα εκπλαγείτε.
Εδώ ο Νίκος Λαβράνος καταφέρνει να μπλέξει άψογα τον σύγχρονο ήχο των 60s και των 70s με τα παραδοσιακά και τον λαϊκό εκείνης της εποχης βγάζοντας γλυκιά νοσταλγία και από τα αργά αλλά και απο τα γρήγορα tracks του. Χρησιμοποιώντας από hammond, harpsichord και φλάουτο μέχρι μπουζούκι και συνδυάζοντας τα με τις φοβερές μπασογραμμές και υπέροχα κρουστά. Ένα φανταστικό άλμπουμ με ένα από τα 10 πιο ωραία εξώφυλλα Ελληνικής κοπής. Μουσική για τον Νοέμβρη. Αφιερωμένο στο Μαράκι, την μητέρα μου, για πάντα. «Ήταν όμορφη η Μαρία, σαν βροχούλα Φθινοπωρινή και σαν φωτιά».
